Βιβλίο: Το μάταιο χθες

[get it!]

(Δέστε καταρχάς την «περίληψη» που έχει στο οπισθόφυλλο στο παραπάνω λινκ)

Ωραίο βιβλίο.
Πρώτα απ’ όλα το εκτίμησα για την ξεκάθαρη πολιτική του τοποθέτηση, η οποία είναι από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του. Μιλάει για τα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο, επικρίνοντας σφόδρα τους ιστορικούς και τους συγγραφείς εκείνους, που αποφεύγουν να μιλήσουν συγκεκριμένα για κτηνωδίες, για το ποιοί ήταν οι θύτες και ποιοί τα θύματα, προκειμένου να οικοδομηθεί μια “εθνική ενότητα”.

Επίσης επικρίνει όλους εκείνους που όταν μιλούν για το καθεστώς του Φράνκο δίνουν βάρος σε δευτερεύοντα χαρακτηριστικά, “στην αλλόκοτη επίσημη γλώσσα, τον κοιλαρά στρατηγίσκο, την παράνοια για τους “εχθρούς της πατρίδος”, τις φροϋδικές υπερβολές του κλήρου, τη χυδαία αισθητική του εθνικού μας καθολικισμού, δημιουργώντας έτσι την εύπεπτη εικόνα μιας “μπανανίας” ”, και με αυτόν τον τρόπο βοηθούν στο να “δημιουργείται μια μνήμη όχι χρησιμότητας, αλλά φετιχισμού. Μια μνήμη όχι γνώσης, αλλά κουτσομπολιού. Μια μνήμη όχι λόγων, έργων και ευθυνών, αλλά ανεκδότων. Σε τελική ανάλυση μια μνήμη μάλλον συναισθηματική, παρά ιδεολογική”.

Πράγμα που βεβαίως είχαμε και έχουμε δει να συμβαίνει και στην Ελλάδα, ειδικά για την περίοδο της χούντας.

Αντίθετα ο συγγραφέας έχει την εξής άποψη: “Όταν όμως μιλάμε στον αναγνώστη για βασανιστήρια, είναι απαραίτητο να κααταφύγουμε στη λεπτομέρεια, να ανάψουμε τους πιο δυνατούς προβολείς και να τον αναγκάσουμε είτε να διαβάσει 15 σελίδες είτε να τις προσπεράσει είτε να κλείσει το βιβλίο. Επειδή, όταν μιλάει κανείς για βασανιστήρια με γενικότητες, είναι σαν να μην λέει τίποτε. (…) Και είναι αδύνατο να ξεμπερδεύουμε με το θέμα χρησιμοποιώντας γενικότητες του τύπου «τα βασανιστήρια ήταν μια συνηθισμένη πρακτική» ή «χιλιάδες άντρες και γυναίκες βασανίστηκαν». Είναι σαν να μην λέμε τίποτα, σαν να χαρίζουμε ατιμωρησία».

Έτσι παραθέτει 2 ανατριχιαστικές «μαρτυρίες» (σε εισαγωγικά γιατί δεν πρόκειται για πραγματικές μαρτυρίες, αλλά για μυθοπλασία του συγγραφέα), με κορυφαία εξ αυτών αυτή ενός αναρχικού, που ανάμεσα στα φοβερά, από άποψη μεθόδων βασανισμού, λέει και αυτό:

ενώ καταλήγει στο εξής ενδιαφέρον σκεπτικό:

Αυτό είναι το ένα στοιχείο του συγκεκριμένου μυθιστορήματος. Το άλλο είναι ότι είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε ο συγγραφέας κατά κάποιον τρόπο να μας περιγράφει τη διαδικασία γραψίματός του.

Την πρώτη έρευνα για τα πρόσωπα, την εποχή, τα γεγονότα, τις διάφορες επιλογές που μπορεί να κάνει, το πώς και με τί κριτήρια πλάθει τον όλο μύθο κτλ.

Και εκεί ο συγκεκριμένος συγγραφέας έχει ενδιαφέρον και είναι πολύ σωστός στις επιλογές του . Για δέστε αυτά και θα καταλάβετε 😉 :

Γενικώς, για να τελειώνω, πολύ καλό!

Βιβλίο: Από τον εργάτη μάζα στον κοινωνικό εργάτη

[get it!]

Το αγόρασα στο Ηράκλειο τον Γενάρη όταν είχα κατέβει για την εξεταστική. Κυρίως για τον υπότιτλο, παρά από ενδιαφέρον για τις θεωρίες του Νέγκρι. Ο υπότιτλος είναι «ο ιταλικός Μάης».

Και σκέφτηκα ότι κάτι παραπάνω θα μάθαινα από τον κ. Νέγκρι γι αυτόν.

Αμ δε. Το βιβλιαράκι είναι για πολύ μυημένους τύπους λέμε. Είναι σαν, τί να πώ τώρα, σαν να παίρνει συνέντευξη ένας συντάκτης της εφημερίδας της ΟΑΚΚΕ από τον ιδεολογικό ηγέτη του ΟΑΚΚΕ χώρου… Μια συνέντευξη 200 σελίδων…

Νταξει, καμία σχέση προφανώς ο Νέγκρι με την ΟΑΚΚΕ.

Αλλά θέλω να πω ότι τόσο ο «δημοσιογράφος» στις ερωτήσεις που του κάνει, όσο και ο Νέγκρι στις απαντήσεις του, παίρνουν ως δεδομένα ότι οι αναγνώστες ξέρουν τα πάντα όλα για το επαναστατικό κίνημα στην Ιταλία, για τον «ιταλικό Μάη», για το ΚΚΙ και μια σειρά άλλες οργανώσεις και διασπάσεις οργανώσεων που δρούσαν εκεί πέρα.

Και μιλάνε για την ιδεολογική διαδρομή αυτών και για τον τρόπο δράσης τους, τόσο μπερδεμένα, ώστε κάθε φορά που έλεγα «τώρα το ‘πιασα τί θέλει να πει ο φίλος», στην επόμενη ερώτηση-απάντηση μπερδευόμουνα περισσότερο.

Ειλικρινά δηλαδή, δε μου έδωσε κάτι ιδιαίτερο.

ΟΚ, το εμπέδωσα πως το ΚΚΙ είχε ξεπουληθεί σε σημείο που να μην υπάρχει επιστροφή (αν και πώς γίνεται από τη μία να είναι ευρωκομμουνιστικό και από την άλλη τριτοδιεθνιστικό/δογματικό/σταλινικό σύμφωνα με το Νέγκρι δε το καταλαβαίνω),

εντάξει, εντυπωσιακή για τη δεκαετία του ’60 η σύλληψη πως ο καπιταλισμός δεν αρπάζει πλέον απλά την υπεραξία αλλά προσπαθεί από ΚΑΘΕ πτηχή της ανθρώπινης δραστηριότητας να βγάζει ΑΜΕΣΟ κέρδος, πράγμα το οποίο οδηγεί στην έννοια του «κοινωνικού εργάτη» και σε μια αλλαγή τακτικής για όσους αναζητούν την ανατροπή του καπιταλισμού,

κατανοητή -παρ’ ότι λανθασμένη- και η θεωρία του «υποκειμενικού μαρξισμού» (αν θυμάμαι καλά πώς την έλεγε) σύμφωνα με την οποία ΟΛΕΣ οι αλλαγές που συμβαίνουν στον καπιταλισμό γίνονται λόγω της επίδρασης των κοινωνικών αγώνων -δηλαδή σε ποιούς κοινωνικούς αγώνες οφείλεται η τωρινή διεθνής καπιταλιστική κρίση και τα μέτρα που πήραν λόγω αυτής οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου???-

αλλά το τί ακριβώς ήταν ο «εργατισμός» και τί συνέβη στον «Ιταλικό Μάη» δε μπορώ να πω πως το αντελύφθην…

Οπότε όποιος μπορεί να παραπέμψει σχετικώς παρακαλείται να το κάνει.

.

All in all, αποτυχία το συγκεκριμένο ανάγνωσμα. Σε τέτοιο βαθμό δε, που το κάνει Cult…