Αύριο είναι το 1ο Σάββατο του μήνα

Οδηγητής

«Σ/φε, έχουμε βάλει τους Οδηγητές σαν ασυνόδευτο δέμα στο ΚΤΕΛ των 14:30 από Λαμία, να πεταχτείς στο πρακτορείο να τους πάρεις, ΟΚ?»

Κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με τον Οδηγητή, τότε, πριν ακόμα αρχίσει να κυκλοφορεί μαζί με το Ριζοσπάστη. Νέος εγώ στη ΚΝΕ, ένα μήνα να’χα, 2? Οδηγητή δεν είχα ξαναδεί. Βροχή και ομίχλη ως συνήθως στο Δομοκό και να περιμένεις το κωλοΚΤΕΛ να φτάσει. Και όταν φτάνει, να σου πετάει και τις εφημερίδες στο δρόμο να μουσκεύονται. Μια ομορφια!

Έτσι έρχονταν τότε. Όταν το θυμόντουσαν και οι σ/φοι στη Λαμία και το ελέγχανε. Και έτσι επιστρέφανε και τα λεφτά και τα φύλλα πίσω. Όταν και αν κατέβαινα ποτέ Λαμία κι εγώ.

Είμουνα λοιπόν από αυτούς που καταλαβαίνανε (τότε) άμεσα ότι έπρεπε να αλλάξει αυτό. Και άλλαξε. Και βελτιώθηκε.

Αλλάξαμε και μεις όμως. Άλλαξε και η ΚΝΕ. Μεγάλωσε, «ωρίμασε» στις νέες συνθήκες. Και πλέον επιστρέφει, στην επέτειο της και στην επέτειο του Οδηγητή, εκεί που πρέπει: Στην ανεξάρτητη κυκλοφορία του, με σκοπό να γίνει ξανά το 1ο σε κυκλοφορία έντυπο της νεολαίας.

Ήθελα να αφηγηθώ, με αφορμή την αυριανή κυκλοφορεία, την ιστορία της πρώτης φοράς που πήγα να δώσω τον Οδηγητή.

Τέλη του ’99 θα τανε μάλλον. Είχε οργανωθεί άλλος ένας συμμαθητής μου στη ΚΝΕ, είμασταν δηλαδή 2, ολόκληροι! Και έπρεπε να πάω να του δώσω το φύλλο του. Οπότε του λέω κάτσε στο διάλειμμα μέσα να σου φέρω την εφημερίδα. Ήταν σε άλλο όροφο η τάξη τους, οπότε έπρεπε να κατέβω όροφο & να περπατήσω λίγο.

Μιλάμε ήμουνα πολύ χεσμένος. Έτρεμα ολάκερος. Και πήγαινα σιγά σιγά προς τα εκεί, με την εφημερίδα διπλωμένη, μη με δούνε κιόλας.

Κατεβαίνω λοιπόν τις σκάλες και με σταματάει ο μαθηματικός μας που έκοβε βόλτες. Μου λέει:

«Τί κρατάς εκεί?»

Πρέπει να κοκκίνησα εγώ, γάμησέ τα, μας πιάσανε λέω…

«Τον Οδηγητή»

«Και τί είναι αυτός?», μου λέει.

«Εφημερίδα είναι, της ΚΝΕ!», λέω κι εγώ.

δε πρόλαβε να πεί τπτ ο άθρωπος και συμπλήρωσα κιόλας:

«Αλλά δεν είναι δικός μου! Σε άλλον τον πάω!»

Καλός μαλάκας δηλαδή φάνηκα. Και τί μου λέει ο καθηγητής?

«Καλά, μήπως έχεις κι άλλον να μου δώσεις κι εμένα?»

 

Τί χαρά ήταν αυτή σ/φοι και φίλοι, δε περιγράφεται! Όπως μεγάλος ήταν και ο προβληματισμός αμέσως μετά, όταν ο συντροφάκος δεν ήθελε να πάρει ένα φύλλο, γιατί ντρεπόταν κι αυτός.

Έτσι ήταν ο Οδηγητής. Έτσι ήταν και έτσι είναι, παρ’ όλα τα μεγάλα βήματα που έχει κάνει, και από άποψη μορφής και από άποψη περιεχομένου.

Σου ανοίγει δρόμους, σου γνωρίζει κόσμο, σε βάζει να εκτεθείς όταν πας να τον διακινήσεις, αποκαλύπτει τις αδυναμίες, τους φόβους κτλ. τον συντρόφων. Άμα θες σε βοηθάει να κάτσεις να σπάσεις το μυαλό σου για το τί μαλακίες πήγες και είπες στο κόσμο που μίλησες…

Και τόσα άλλα.

Και όλα αυτά, απο την πρώτη φορά που πήγα να τον δώσω κάπου. Είναι να μην τον λατρέψεις τον Οδηγητάκο?

Άντε λοιπόν, γιούρια αύριο, και μακάρι να τον δούμε σύντομα και ανα 15ήμερο, και ανά βδομάδα και ακόμα πιο συχνά!