Βιβλίο: Το μπαστούνι

Πάντα θεωρούσα πολύ δύσκολο το να γράψεις παραμύθια. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις συνηθίσει να γράφεις «παιδικά» βιβλία.

Από την άλλη, τα καλά παραμύθια είναι σκέτη μαγία. Όχι μόνο για παιδιά. Για τους πάντες.

Και «το μπαστούνι» του Αντώνη Σουρούνη είναι ένα καλό παραμύθι. Παραμύθι της καθημερινότητας, όχι με δράκους, πριγκηπέσσες και μαλακίες.

Ένα δέντρο κόβεται, μεταφέρεται στον «μάγο» (ξυλουργό) που το μετατρέπει σε έπιπλο, και το πάνε κάποια στιγμή σε ένα σπίτι. Ε, αυτό ψάχνει συνεχώς τρόπο πώς να γίνει μπαστούνι, ώστε να γνωρίσει και τον κόσμο και τέλος πάντων να μην αραχνιάζει.

Και στην πορεία γνωρίζει και τα άλλα ξύλινα έπιπλα, λένε, ονειρεύονται διάφορα κτλ.

Μικρούλα ιστορία είναι, μη φανταστείτε. Σε 45′, άντε μια ώρα το ‘χετε τελειώσει. Αλλά είναι άλλο ένα βιβλίο του Σουρούνη (έχω διαβάσει και «το μονοπάτι στη θάλασσα») που δείχνει πόσο καλός αφηγητής είναι ο φίλος. Και πού και πού έχει και κάποιους ωραίους συσχετισμούς με την πραγματικότητα. Δεν τους κατάλαβα όλους βεβαίως, αλλά δε βαριέσαι. Όσον αφορά το συνολικό «ηθικό δίδαγμα», μάλλον είναι αυτό που λέει και ο βιβλιοσκόλικας, πως «με επιμονή, πίστη και λίγη τύχη μπορείς να κάνεις πραγματικότητα και τα πιο τρελά σου όνειρα»…

Να, σαν κλείσιμο σας γράφω και έναν τέτοιο «συσχετισμό με τη πραγματικότητα», ταιριαστό και με τις μέρες αυτές. Κατά έναν τρόπο για να πώ και χρόνια πολλά:

– Και γιατί δε φεύγεις περπατώντας?

Η πολυθρόνα γέλασε με την τόση αφέλεια.

– Τα πόδια μου είναι καρφωμένα. Ο άνθρωπος μας χρειάζεται για να ζεί άνετα και πρέπει να μας έχει συνέχεια κοντά του. Μόνο αυτός μπορεί να μας μετακινήσει.

– Κι αν χρειάζεται έναν άλλο άνθρωπο τί κάνει? Τον καρφώνει κι αυτόν?

Η πολυθρόνα έμεινε σκεφτική.

(…αρκετά αργότερα στο βιβλίο…)

Το τραπεζάκι έκανε ένα γρήγορο δρομολόγιο από το ένα δωμάτιο στο άλλο και, επιστρέφοντας, είπε με συνωμοτικό ύφος πως τα δυο τους μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν μέσα στο εικονοστάσιείδε το ρολόι, ή μέσα στο ξύλο του ρολογιού είδε τις ζωγραφιές με τους θεούς των ανθρώπων. Είπε ακόμα πως δίπλα σ’ αυτό το εικονοστάσι είδε έναν ξύλινο σταυρό που ‘χε καρφωμένον πάνω του έναν ξύλινο άνθρωπο.

Το νέο αυτό για τον καρφωμένο άνθρωπο προκάλεσε τέτοια φασαρία, που ούτε η είδηση για το ακάρφωτο μπαστούνι δεν είχε προκαλέσει.

(…)

Μέσα στην γενική αναταραχή τον λόγο πήρε το τραπέζι και είπε πως γνώρισε κάποτε μια πολυθρόνα που του φανέρωσε πως ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος το καρφώνει, για να το έχει πάντα κοντά του. Θυμόταν μάλιστα που τη ρώτησε τί συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος χρειάζεται κάποιος άλλον, μα η πολυθρόνα δεν ήξερε να του απαντήσει.

– Ίσως, συμπέρανε, αυτός να ήταν ένας άνθρωπος που τον χρειάστηκαν κι έτσι τον κάρφωσαν για να τον έχουν κοντά τους.

Α, πρωτομαγιά μεθαύριο. Μη ξεχνιόμαστε. Δεν είναι αργία, είναι απεργία, με το Π.Α.ΜΕ.!

Βιβλίο: Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου

…του Eduardo Galeano.

Όταν ανέβηκα Αθήνα για τις διακοπές, είχα σκοπό να πάω στη Σύγχρονη Εποχή και να πάρω κανα βιβλίο για το πάσχα. Έτσι κι έγινε.

Καλά, δε το συζητώ, κουκλί έγινε το βιβλιοπωλείο μας μετά την ανακαίνιση. Απίθανο, ειδικά το πατάρι. Με βρήκε και μια από τις συντρόφισσες που δουλεύουν εκεί να ρωτάω για 5-6 πράματα και με πήρε μονότερμα, να μου λέει για το πατάρι, πώς σκέφτονται να το αξιοποιήσουν, για τα παιδικά βιβλία της Σύγχρονης κι άλλα πολλά… Μιλάμε πρέπει να μου μίλαγε πάνω από ώρα, φαντάσου ενθουσιασμό με την ανακαίνιση 😀 …

Που λέτε, στο μυαλό μου δεν είχα και τίποτα συγκεκριμένο για το τί ήθελα. Πιο πολύ να σκαλίσω βιβλιοπωλεία ήθελα, ξεκινώντας όπως πάντα από τη Σύγχρονη. Ως συνήθως βέβαια φανταζόμουνα θα είχα μια τάση προς τα πολιτικά βιβλία…

Αλλά κοιτώντας εκεί, ανάμεσα στα καινούργια ράφια της Σύγχρονης, πέτυχα το αποθυμένο μου, οπότε …πέταξαν τα πολιτικά!

Σαφώς και μιλώ για το συγκεκριμένο βιβλίο, που το λιγουρευόμουνα από την εποχή που είχα διαβάσει πριν κάτι αιώνες το «Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία χωρίς άπιστους» του Μπογιόπουλου, ο οποίος είχε ξεσκιστεί να κάνει παραπομπές στον Γκαλεάνο.

Έχοντας διαβάσει το βιβλίο (του Γκαλεάνο), μπορώ πλέον εύκολα να καταλάβω γιατί το έκανε.

Οι ιστορίες που περιέχει μέσα είναι τόσο ποιητικές, αστείες, τραγικές, χορευτικές, καυστικές, μαγικές, αντιδραστικές, προοδευτικές, όσο και το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Το εκφράζουν απόλυτα. Την κάθε πτυχή του.

Επιπλέον ο Γκαλεάνο αφηγείται και πάρα πολύ όμορφες σκηνές από την ιστορία του ποδοσφαίρου, ειδικά την ιστορία του στη Λατινική Αμερική.

Και από την άλλη, είναι σαφέστατα στρατευμένο ως προς το ρόλο που πρέπει να έχει το ποδόσφαιρο κατά το συγγραφέα. Όπως και για το ποιός ευθύνεται για το πώς έχει εξελιχθεί σήμερα το ποδόσφαιρο.

Τί άλλο χρειάζεται κανείς για να το λατρέψει? Εγώ πάντως τίποτα.

Α, σας το ξεκαθαρίζω πως και τα επόμενα ποστ για βιβλία θα είναι, αρέσει δεν αρέσει!