Όταν ήμουνα μικρός, πριν δηλαδή γίνω ο πάνσοφος δημογέροντας που όλοι ξέρετε, θυμάμαι κάποια άλλα πιτσιρίκια που κρατούσαν ημερολόγιο. Ειδικά τα κορίτσια σχεδόν όλα κάποια στιγμή θα είχαν ένα γαμημένο ημερολόγιο.
Αυτό που εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω και ακόμα δεν έχω καταλάβει είναι τί νόημα έχει να γράφεις κάποια πράγματα για να τα διαβάζεις μόνος σου. «Άμα θες ρε κουμπάρε να βλέπεις κάτι μόνο εσύ, μη το γράφεις, σκέψου το μόνο. Άντε γράψε και τπτ keywords για να σου θυμίζουν το θέμα.»
Κάπως έτσι το έβλεπα, κάπως έτσι το βλέπω.
Και κάπως έτσι οδηγήθηκα και σε αυτό το μπλογκ πριν ένα χρόνο νταν.
Πράγματα που θεωρούσα ότι άξιζαν τον κόπο να τα μοιραστώ με όσους ενδιαφέρονται να ρίξουν μια ματιά.
Βέβαια η αλήθεια είναι πως άλλο πράγμα είχα στο μυαλό μου όταν ξεκίναγα να γράφω τα πρώτα ποστ, άλλο έχω σήμερα,
324 ποστς και 3206 comments μετά.
Εδώ που τα λέμε, ήταν και αυτό μια τεράστια έκπληξη. Θυμάμαι το πρώτο μήνα που κοίταγα το πινακάκι που βγάζει το wordpress με τις επισκέψεις (να, ένα τέτοιο που έχει παρακάτω)
και έλεγα «ρε πούστη, δε θα κάτσει καμια μέρα που θα φτάσει τις 20 επισκέψεις?». Τελικά μια τέτοια μέρα έκατσε κάποια στιγμή. Και μετά έκατσε άλλη με τις 50, τις 100, τις 200, τις 500.
Μέχρι τις 879 έφτασε κάποια στιγμή το πινακάκι.
Αλλά δε βαριέσαι…
Τί έλεγα?
Α, να πώ κάποια πράγματα που μου ‘ρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι πως είμαι εδώ και ένα χρόνο κάτοικος Μπογκοσλοβακίας:
1. Τα περισσότερα μπλογκ «αναμασάνε» ότι παίζει έτσι κι αλλιώς στα ΜΜΕ. Και για αυτό το λόγο όσοι τα λειτουργούνε μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα που συνειδητοποιούνε πως αυτό το πράγμα είναι βαρετό και δεν έχει νόημα ή τα παρατάνε ή αρχίζουν να τα λειτουργούν σε «άλλες» κατευθύνσεις. Και ποιος ξέρεις πού θα τους (μας) βγάλει…
2. Τα περισσότερα «μπλογκοπαίχνιδα» είναι για τα μπάζα.
3. Τί είναι το σημαντικότερο για εμένα στα μπλογκς? Εγώ πλέον τα βλέπω περισσότερο σαν κάτι αντίστοιχο του hi5, του facebook κτλ. Η διαφορά είναι ότι στα μπλογκς δε «γνωρίζεις» τον άλλο μέσα από τις φωτογραφίες, τα βιντεάκια και τα σχολιάκια του. «Γνωρίζεις» τον άλλο μέσα από τις απόψεις ή τις ιστορίες του, χωρίς να βλέπεις καν στη τεράστια πλειοψηφία των περιπτώσεων πως είναι ο άλλος εμφανισιακά κλπ. Ή και να το βλέπεις είναι δευτερεύον. Άλλης ποιότητας «γνωριμία» με λίγα λόγια…
4. Μέσα λοιπόν από τα μπλογκς γνώρισα κι εγώ κάποιο κόσμο. Τον καταπληκτικό «ερασιτέχνη δημοσιογράφο» Καρπίδη. Την Παρτιζάνα που φάγαμε e-ψωμί και e-αλάτι μαζί όλο το χειμώνα. Τον compasso και την elixat. Βρέθηκα με τον Ερυθρό και τον Έκτορα στην πρωτομαγιάτικη πορεία του ΠΑΜΕ στην Αθήνα. Γνώρισα στο Ηράκλειο τους greek rider, τον ραδιοκαταληψία και τον Αντώνη Πολιτάκη. Και φυσικά στο διήμερο της ΚΝΕ ξαναείδα την Παρτιζάνα και τα είπαμε και με τον πλακατζή, τον Μπολσεβικίδη, τον Πρεκάριο, τον Ριζομπρέικερ, τον RedDomme, τον «στιγμιαία ολίσθηση».
Από τη μία γνώρισα αυτούς, από την άλλη θα ήθελα να γνωρίσω και πολλούς άλλους από κοντά. Πέρα από τους reds, που προφανώς σε όποια πόλη τύχει να πάω και ξέρω πως κατοικοεδρεύει κάποιος θα κάνω μια προσπάθεια να βρεθούμε, είναι τόσοι και τόσοι που θα θελα να τους έβρισκα κάποια στγμή, να ποιούμε μαζί μια μπυρα, να φάμε ένα μπουμπάρι βρε αδερφέ…
Την Erisabetsu, τον ΙνΛαβ, τον κύριο Ινδίκτο, το Στέλιο τον Όμορφο, τον Zaphod που τον έχω «χάσει» κάτι μήνες, τον ΚοκκινοΠιπεριά, τον MutantJazs, τον Καλτσόβρακο και την Ψιλικαντζού, τον Βόρειο Πόλο, τον Μαλάκα, την Οξύτατη, τα Πράσινα Σταράκια, τους ΑριστεροΠόντιους, τον ποιητή στη σκάλα, τους 2 κυρίους Τσουκνίδηδες, τον Ρηγά, την Σοφία την Εύηχη, τους ΜαυροΧαλιώτες, τον κύριο MacManus και την κυρία Κροτ, τον Πλαγκάλ και άλλους που δε τους θυμάμαι τώρα.
5. Είναι τα μπλογκς μόνο αυτό, μια φάση μέσα από την οποία γνωρίζεις κόσμο, έστω με διαφορετικά κριτήρια απ’ ότι σε άλλους «διαδικτυακούς κόσμους»? Όχι. Για μένα είναι μια φάση μέσα από την οποία γνωρίζεις απόψεις, και κάποια στιγμή, αν και όταν σου δοθεί και η ευκαιρία, γνωρίζεις και τους φορείς των απόψεων αυτών.
Αλλά και πάλι δεν είναι μόνο αυτό. Σαφέστατα το χρόνο που πέρασε έχουν αρχίσει να αξιοποιούνται με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ακούσαμε τόσα και τόσα π.χ. για το press-gr, και παλιότερα και πρόσφατα με τις μαλακίες του ΛΑΟΣ και του ΠΑΣΟΚ για το ΚΚΕ. Ακούσαμε όμως πολύ λίγα για το ότι την περασμένη χρονιά άρχισαν κάποιες οργανώσεις της ΚΝΕ να στήνουν μπλογκ (Χολαργός, Λέσβος). Καλά, για την ΠΚΣ δε το συζητώ, εκεί έχει …φουντώσει το γαρύφαλλο. Είδαμε επίσης το 1917.gr που έστησε η ΚΝΕ κεντρικά, αλλά και τα sites του Οδηγητή και αυτό του φετεινού φεστιβάλ να είναι ουσιαστικά …μπλογκς.
Και φυσικά, αντίστοιχες κινήσεις είχαμε και από πολλές άλλες πολιτικές δυνάμεις, κοινοβουλευτικές και μη. Όπως είχαμε τέτοιες και από επιτρπές αγώνα κτλ. (π.χ. ους Λευκιμμιώτες).
Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα, πού μπορεί να φτάσει αυτό. Γεννιέται και επανέρχεται συνεχώς, σε συζητήσεις επί συζητήσεων. Δεν έχω ιδέα, για να πώ τη αλήθεια. ΟΚ, δυνατότητες υπάρχουν πάρα πολλές, αλλά πού θα πρέπει να στοχεύει κανείς είναι μια ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ μεγάλη κουβέντα.
6. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι κατά περιόδους το βαριόμουνα το μπλογκ, όπως και αρκετά άλλα. Τί συγκεκριμένα? Κυρίως τα σχόλια, τολμώ να πώ. Ειδικά όταν έχεις γράψει ένα ποστ που θεωρείς από τη μεριά σου σοβαρό και βλέπεις κάποιους να διαφωνούν και αρχίζει ένας διάλογος, αυτός στη τεράστια πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι απίθανα κουραστικός, άσε που σπάνια καταλήγει οπουδήποτε. Δε ξέρω τί φταίει, πιθανότατα είναι ο γραπτός λόγος που περιπλέκει τα πράγματα, αλλά οι παρεξηγήσεις δίνουν και παίρνουν ΣΥΝΕΧΩΣ, και άντε μετά να ξαναεξηγείς όσα εσύ θεωρείς αυτονόητα κτλ.
7. Από την άλλη, χωρίς σχόλια δε λέει. Και γιατί ουσιαστικά ΑΥΤΟ είναι που σου δείχνει πως όσα γράφεις ενδιαφέρον 5-6 νοματαίους (π.χ. εμένα μου αρέσει όσο τπτ άλλο στα στατιστικά να βλέπω πως κατά μέσο όρο έχω σχεδόν 10 σχόλια ανα πόστ), και γιατί αλλιώς θα ένιωθές σα να γράφεις ημερολόγιο (που εξήγησα στην αρχή γιατί δεν το αγαπάμε…).
Προσωπικά χαίρομαι πάρα πολύ που 1 χρόνο τώρα δεν έσβησα κανένα σχόλιο, αν και αφορμές υπήρξαν αρκετές, και διόλου ευκαταφρόνητες. Αλλά εν τέλει έμεινα πιστός στο δόγμα «νταξ, μπλογκς είναι, μη το παίρνεις και τόσο στα σοβαρά…».
8. Οπότε πού καταλήγουμε? Να σας πω. Έτσι που το σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, τον επόμενο χρόνο τα ποστ μου που αφορούν την επικαιρότητα θα περιοριστούν αρκετά. Μόνο αν είναι κάτι πολύ σημαντικό δηλαδή (εντάξει, για το Πέραμα δε γίνεται να μη γράψεις, τί να κάνουμε). Και όταν είναι για την επικαιρότητα, θα θελα να είναι στο στυλ αυτό, δηλ. να μαζεύουν και παρουσιάζουν μια σειρά από γεγονότα. Αντίθετα, θα θελα να αυξήσω τα ποστ που μιλάνε για «προσωπικές εμπειρίες», όπως και ποστ «ιδεολογικού περιεχομένου». Φυσικά τα βιβλία, οι ταινίες κτλ. παραμένουν πάντα, όπως και η μπάλα.
Για πείτε και σεις πως σας φάνησε το τσαρδί μου τη χρονιά αυτή…
Α, να και κάποια «στατιστικά» (είναι προχτεσινά):
1. Μηνιαία επισκεψιμότητα (καλά είναι λίγο παραφουσκωμένα σους μετρητές της wordpress, αλλά σαν μια εικόνα ρε παιδί μου…)
2. Τί ψαχνανε σε μηχανές αναζήτησης και με βρήκανε (πολύ γέλιο καθημερινά):
3. Από πού μου ήρθανε πατώντας σε λινκ:
4. Προς τα πού έφυγαν πατώντας σε λινκ:
5. Τα πιο πολυκλικαρισμένα πόστ (α ρε Albania Press…):
Για πείτε λοιπόν…
A8lios Weblog 