Βιβλίο: Γκαρντούνο, στον καιρό της ειρήνης…

[get it!]

Υπάρχει ένα χωριό στο Μεξικό που δεν το βρίσκεις στους ταξιδιωτικούς χάρτες.
Οι κάτοικοί του λένε ότι ονομάζεται Γκαρντούνο, στον καιρό της ειρήνης… και Ζαπάτα, στον καιρό του πολέμου.

.

Ήταν εκείνες τις βδομάδες που είχα διαβάσει τους Wobblies και το Persepolis. Πέτυχα και αυτό, και όπως είχα πάρει φόρα με τα κόμικς, είναι και πολίτικό λέω, είναι και λατινοαμερικάνικο, φυυύγαμε.

Τελικά όμως μου βγήκε ψιλομάπα το καρπούζι.

Καταρχάς, διαβάστε λίγο τη περιγραφή εδώ. Κάτι αρχίσατε να ψιλιάζεστε, ε? Η «γενιά του Πόρτο Αλέγκρε», η «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση» κτλ…

Και πού να δείτε και τον πρόλογο, που τον έχει γράψει o διευθυντής της «Monde Diplomatique», Ιγκνάσιο Ραμονέ. Η μόνη χρησιμότητα του προλόγου είναι ότι μπορεί να αντικαταστήσει το κωλόχαρτό σας σε περίπτωση ανάγκης. Σοβαρά το λέω.

Τέλος πάντων. Ευτυχώς το βιβλίο είναι κάπως καλύτερο πολιτικά από τον πρόλογο, αλλιώς δε θα τη πάλευα. Αυτοβιογραφικό, περιγράφει τη διαδρομή του καλλιτέχνη από τις διάφορες δουλειές του κώλου στο Παρίσι μέχρι τις διάφορες ΜΚΟ, στις οποίες συμμετέχει στη συνέχεια.

Από αυτή τη σκοπιά μπορεί να φανεί χρήσιμο. Περιγράφει δηλαδή κατά κάποιον τρόπο πώς μια μερίδα νέων σε προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, που έχουν ανησυχίες και βλέπουν κάποιες αδικίες του συστήματος, στρέφονται σε τέτοιες «λύσεις».

Μου θύμισε επίσης εκείνη την άσχημη Αγγλίδα, για την οποία έχει γράψει η Παρτιζάνα σε διάφορα ποστ της (βρήκα το καλύτερο νομίζω). Διότι με κάποια ΜΚΟ ο φίλος βρέθηκε και στην Γιουγκοσλαβία. Στον εμφύλιο όμως αυτός, όχι στα του Κοσσόβου. Ο συγκεκριμένος και η δικιά του ΜΚΟ, έτσι όπως τα περιγράφει τουλάχιστον, δεν έπαιξαν αντιδραστικό ρόλο στις εξελίξεις. Πάλι καλά. Απλά φύγανε άπραγοι, αφού δε μπόρεσαν να συνεννοηθούν με τους «βάρβαρους».

Νομίζω πάντως πως το κομμάτι του για τη Γιουγκοσλαβία είναι το καλύτερο του βιβλίου.

Καλλιτεχνικά πάλι έχει ορισμένα στοιχεία που μου άρεσαν. Σου δίνει όσα θέλει να πει με μια περίεργη σειρά, στην αρχή τουλάχιστον, σαν σκόρπιες σκέψεις ένα πράμα. Μετά έχει 2-3 ιστορίες που μπλέκονται, κάνει δηλαδή τα τσαλιμάκια του και εμένα μου αρέσουν αυτά. Τουλάχιστον όταν είναι με μέτρο και δε χάνεται η μπάλα.

Σε γενικές γραμμές πάντως αυτό που θέλει να πει (μάλλον) ο συγγραφέας, και γι αυτό έχει χωρίσει και το έργο του στα 2 (ναι, το 2ο βιβλίο που δεν υπάρχει στα ελληνικά είναι το «Ζαπάτα, στο καιρό του πολέμου…»), είναι ότι αυτή η περίοδος, του πρώτου βιβλίου, είναι εκείνη στην οποία παρατηρεί, επεξεργάζεται τη «νεοφιλελεύθερη» πραγματικότητα και τις αδικίες της, διαμορφώνει δηλαδή τη συνείδηση, ενώ στο δεύτερο βιβλίο μάλλον δρα για την «ανατροπή» της…

😀

Πώς? Ένα θα σας πώ: Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου (ίσως και στη τελευταία) συναντά τον Μπερνάρ Κασέν και συζητούν για την ίδρυση της ATTAC, της οποίας ο Κασέν θα αποτελέσει και πρόεδρος…

…επανάσταση σε λέω…

ΟΦΗ – Θρησκεία – ανεξαρτησία…

Λοιπόν, τί είδαν χθες τα ματάκια μας:

Χτες είχε συγκέντρωση το Π.Α.ΜΕ. στις 19:00 στην Πλατεία Ελευθερίας, για τα Βαρέα & Ανθυγειινά. Όταν συγκεντρωθήκαμε είχαν ωστόσο ήδη αρχίσει να μαζεύονται και κάποιοι από τους οπαδούς του ΟΦΗ, που είχαν στον ίδιο χώρο συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 21:00.

Κάνουμε που λέτε τη πορεία μας και ξαναγυρνάμε στη πλατεία ελευθερίας, όπου πλέον είχαν πολλαπλασιαστεί τα ΟΦάκια και έπαιζαν ήδη ύμνοι και τραγούδια από τα μεγάφωνα της σκηνής που τους έστησε απλόχερα ο δήμος Ηρακλείου (την οποία από την άλλη δεν παραχώρησε καν για να τη στήσουμε μόνοι μας στο φεστιβάλ της ΚΝΕ φέτος, αλλά δε βαριέσαι…).

Είχαν καλύψει και τη νομαρχία με πανώ και ιστορίες και μας υποδέχθηκαν σε στυλ ΠΑΟΚτζήδων στο «Γεια σου παπά…». Απλά σε αυτούς κυριαρχούσε το «ΟΦΗ – θρησκεία – ανεξαρτησία» και ξενέρωσαν λίγο όταν είδαν το Π.Α.ΜΕ. να μη το φωνάζει μαζί τους…

Τέσπα. Σε άλλες εποχές δε θα το έχανα με τίποτε το πανηγύρι τους, αλλά είχα και κάτι δουλίτσες στα γραφεία, είπαμε μετά να πάμε και για ρακές, οπότε πάει η συγκέντρωση.

Κανονίσαμε να πάμε για ρακές στο «σιγά-σιγά».

(παρένθεση: Στο Ηράκλειο όλα τα ρακάδικα στο κέντρο, ξέρετε αυτά τα αντι-mainstream που είναι εν τέλει όμως mainstream και μαζεύουν νεολαία, έχουν τέτοια ονόματα, «Άλλα κι άλλα», «σιγά σιγά», «ό,τι λάχει», «ξανά & ξανά», «ο κακός ο λύκος», «ο γάμος του καραγκιόζη» κτλ.)

Επανέρχομαι. Εκεί που καθόμασταν, βλέπουμε και δύο αστυνομικούς με τις στολές τους να πίνουν τα ρακάκια τους. Τί στο καλό λέμε, εν ώρα υπηρεσίας? 😀

Κάποια στιγμή λοιπόν κοιτάμε και βλέπουμε καμιά 200+ ΟΦάκια να έρχονται και να αρχίζουν να ρίχνουν πέτρες, φωτοβολίδες, μπουκάλια, ό,τι είχανε τέλος πάντων, στη boutique του Παναθηναϊκού, που είναι ακριβώς δίπλα στο «σιγά σιγά».

Επειδή κομμάτια απ’ τα μπουκάλια έρχονταν πού και πού και σε μας, σηκωθήκαμε και πηγαμε λίγο πιο πέρα όλοι οι «θαμώνες».

Η πλάκα ωστόσο ήταν με τους αστυνομικούς, που, για να μην προκαλέσουν, είχαν σηκωθεί πρώτοι πρώτοι και κρύβονταν πίσω από εμάς.

Ο καλύτερος όλων όμως ήταν ο «Ράμπο».

Ένας κάπως πιο εξοπλισμένος, φανταστείτε τον σαν light-ΜΑΤατζή, low fat κι έτσι, που πήγαινε πέρα δώθε, από τη μια έβριζε τους ΟΦΗτζήδες και ότι θα τους γαμήσει, θα τους κάνει, θα τους ράνει, και μόλις κάποιοι γύρναγαν και τον έβλεπαν, ερχόταν προς το πλήθος των «θαμώνων» και άρχιζε να μιλάει (με την διμοιρία των ΜΑΤατζήδων προφανώς) στον ασύρματο και να λέει «Πού είσαστε ρε παιδιά? Πού είσαστε? Εδώ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΠΟΛΙΤΕΣ! Επαναλαμβάνω Κ Ι Ν Δ Υ Ε Υ Ο Υ Ν    Π Ο Λ Ι Τ Ε Σ !!!» (ε βέβαια μωρέ μαλάκα κινδυνεύουν, αφού κάνεις μαγκιές και μετά έρχεσαι και κρίβεσαι μέσα σε μας, αμα μας πετάξουν τίποτα για τη πάρτη σου θα σου πω εγώ…).

Που λέτε, κάποια στιγμή ο Ράμπο πρέπει να έλαβε διαβεβαιώσεις ότι η μονάδα καταφθάνει. Οπότε πάει πάλι στη μέση του δρόμου και κοιτάει τα ΟΦάκια. Εκείνη την ώρα, ποιος ξέρει γιατί, σαν να αποτραβήχθηκαν αυτοί, οπότε μάλλον ο Ράμπο νόμισε ότι έφτασαν από την άλλη μεριά οι ΜΑΤάδες και αρχίζει και ορμάει μόνος, ανεμίζοντας το γκλομπ του, «ωραίος ως Έλλην», πάνω στους κακούς.

Ω τί νίλα όμως! Τί μοίρα τραγική!

Ήταν ένα false alarm, ένα misjudgement, μια μαλακία της στιγμής.

Με άλλα λόγια, οι ΜΑΤάδες ΔΕΝ είχαν φτάσει, οπότε τα ΟΦάκια αφού συνειδητοποιούν ότι ο τύπος είναι μόνος σαν την καλαμιά στο κάμπο αρχίζουν να τον κυνηγάνε, και ο Ράμπο μας αρχίζει να τρέχει κάτω τη κατηφόρα κάνοντας τον Usain Bolt να μοιάζει με τον Τζιοβάνι την τελευταία χρονιά του στον Ολυμπιακό: Πιο αργός και από την κααθυστέρηση, που λέει ο σοφός λαός.

Ε, μετά μπορείτε να φανταστείτε τί έγινε: Φτάσαν οι ΜΑΤάδες, ρίξανε κάτι δακρυγόνα, ψιλά πράματα πάντως, ήρθε η πυροσβεστική, και όλοι αυτοί μαζί χρειάστηκε να κάνουν ό,τι δε κατάφεραν οι ΟΦΗτζήδες για να σταματήσει να βαράει ο γαμημένος ο συναγερμός: Σπάσανε τη πόρτα της boutique (έτσι κατάλαβα εγώ τουλάχιστον).

Τραγική επίσης λεπτομέρεια: Ενώ για πάνω από 10λεπτο πέταγαν πράγματα και θάματα, στη boutique, σπάγανε επιγραφές και τέτοια οι άλλοι, ο συναγερμός άρχισε να βαράει μόλις φτάσανε τα ΜΑΤ και τα ΟΦάκια την είχανε κάνει.

Χρήσιμα τελικα αυτά τα μαραφέτια…

Σε κάποια site είδα και κάτι για Μολότωφ. Όχι λοιπόν, μολότωφ δεν υπήρχαν.

Όσο για τη συγκέντρωση του ΟΦΗ, κάτι σύντροφοι που ήταν μας είπαν πως είχε κάτι παραπάνω από 3 χιλιάρικα.

Αυτά τα όμορφα…

.

Ας τελειώσω ωστόσο με το αγαπημένο σύνθημα της πόλης και ακόμα περισσότερο των Εργοτελητών:

«Σε τούτη τη πόλη που γαμιούνται όλοι,

κουμάντο πουστράκια κάνουν τα ΟΦάκια»

…