Την Τετάρτη, ο θεατρικός σταθμός Ηρακλείου γέμισε. Γέμισε ασφυκτικά.
Γέμισε με λάβαρα.
Γέμισε με ρακί.
Γέμισε με κομμουνιστές, νεολαίους και παλιότερους.
Γέμισε με βαριά κομπολόγια.
Γέμισε με Ανωγειανούς και Μυλοποταμίτες.
Η εκδήλωση της Νομαρχιακής Αγωνιστικής Συνεργασίας και της Επιτροπής Ειρήνης Ηρακλείου για το Μίχαλο Σταυρακάκη ή «Νιδιώτη», μάζεψε κόσμο.
Κόσμο που τον ήξερε και κόσμο που (όπως εγώ για παράδειγμα) πρώτη φορά άκουγε γι αυτόν.
Νιδιώτης λοιπόν. Όπως είπε και ένας από τους ομιλητές «ένας βοσκός που πήγαινε στα πρόβατα με το βιβλίο στο χέρι», ένας άνθρωπος που «σπάνια κατέβαινε από το χωριό του, αλλά ήξερε και έγραφε για τα βάσανα κι τους καημούς του κόσμου όλου».
Ένας Ανωγειανός που στα νιάτα του ο πατέρας του τον φώναζε «Νταβέλη» μιας και επιδίδονταν σε ζωοκλοπές, αλλά που μέσα από την εθνική αντίσταση, μέσα από την ένταξή του στο ΕΑΜ και αργότερα στο ΚΚΕ διαμορφώθηκε σε έναν άνθρωπο που, παρ’ ότι δεν είχε τελειώσει ούτε το δημοτικό, έγινε ένας ποιητής με στίχους που θα ζηλεύανε πολλοί «ακαδημαϊκοί» και «σπουδαγμένοι». Στίχους που υμνούνε τους αγώνες των χωριανών του για την καθημερινότητά τους, μα και τον αγώνα των εργαζομένων και των λαών του κόσμου όλου.
Μια πραγματικά όμορφη εκδήλωση, που δύσκολα μπορώ απο τη μεριά μου να περιγράψω. Όπως πραγματικά όμορφα ήταν και τα τραγούδια που ακολούθησαν σε στίχους δικούς του, απο πάμπολλους ανωγειανούς καλλιτέχνες που ήρθαν να τον τιμήσουνε.
Νομίζω κυκλοφορούν σε CD του Ψαρογιώργη & Ψαρογιάννη. Όταν το βρώ (γιατί είναι σίγουρο πως θα το πάρω) θα το ανεβάσω.
Όσοι είσασταν Ηράκλειο και δεν ήρθατε, καλά να πάθετε.
Ίσως τις επόμενες ημέρες να γράψω εδώ κάποιο από τα χρονογραφήματα από το βιβλίο του που πήρα στην εκδήλωση (Θύελλες και κατατρεγμοί, Αθήνα 2000). Ίσως και κάποιο από τα ποιήματα που διαβάστηκαν.
Να και ένα κομμάτι από αυτά που διαβάστηκαν (το γράφω όπως το θυμάμαι τώρα):
«Ήρθαν οι χωροφυλάκοι στο χωριό,
ήρθαν και μου περάσαν χειροπέδες.
Και ήρθες μάνα, όταν με πιάνανε,
και ρώταγες: «Γιατί;»
Είχες μάθει μάνα,
πως χειροπέδες πάνε και περνούνε σε όσους
ληστεύουνε, σε όσους κλέβουνε τον κόσμο.
Μα εγώ σου είπα:
«Με πιάσανε μάνα,
με πιάσανε,
γιατί αγάπησα το μέλλον του κόσμου!»
A8lios Weblog 