Κερδισμένο στο VerginaBet…
(εγώ βέβαια με άλλο εξώφυλλο το έχω, αλλά τί να κάνουμε τώρα…)
[get it!]
Λοιπόν, να ‘μαι πάλι με τον Μπουκόφσκι. Αυτό το βιβλιαράκι που λέτε κανονικά το λένε Factotum (πολύ ωράια λέξη παρεπιτόντως).
Είναι από εκείνες τις φορές που δε μπορώ να καταλάβω ντιπ για ντιπ τί σκέφτονταν όσοι μετέφρασαν τον τίτλο. Θα πάθαιναν δηλαδή τπτ αν το άφηναν όπως ήταν στα Αγγλικά? Τί να πώ…
Με τούτα και με ‘κείνα, εγώ δεν είχα ιδέα ότι το βιβλίο αυτό ήταν το συγκεκριμένο (που έχει γίνει και ταινία), μέχρι που μου το ‘πε αφού το είχα τελειώσει ο Yiannis.
Ας περάσουμε όμως στο δια ταύτα.
Η πλοκή είναι απλή: Το λογοτεχνικό Alter ego του Μπουκόφσκι, ο Κάρλ Τσινάτσκι, προς τα τέλη του β’ παγκοσμίου πολέμου και λίγο μετά, περιφέρεται στις ΗΠΑ από πόλη σε πόλη με ένα κεφάλι γεμάτο …φτηνό κρασί και γενικά αλκοόλ, γυναίκες, αυτοπεποίθηση για το πόσο καλός συγγραφέας είναι & στοιχήματα στον ιππόδρομο. Και όπου πάει πιάνει και μια δουλειά, για να την αφήσει 2-3 βδομάδες αργότερα το πολύ, ή για να τον πετάξουν έξω με τις κλοτσιές λόγω της συμπεριφοράς ή της αδιαφορίας του.
Λογικά πρέπει να έχει και πάρα πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία η όλη φάση. Δε γίνεται διαφορετικά.
Τώρα, εγώ τελειώνοντας και το προηγούμενο βιβλίο του Μπουκόφσκι και αυτό, έχω να πώ τα εξής για τον κύριο:
– Είναι ο ορισμός της λούμπεν λογοτεχνίας. Κι αν δε το ορίσεις έτσι, τότε πώς μπορείς να το ορίσεις?
– Αυτό τί σημαίνει ωστόσο? Ότι είναι κακή η γραφή? Όχι, κάθε άλλο. Είναι υπέροχη. Απλή. Χωρίς ούτε μια περιττή λέξη, ποτέ. Τσεκουράτη. Σαν την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει.
– Αυτό το πράγμα, ο τρόπος που γράφει ο κύριος Μπουκόφσκι δηλαδή, είναι αυτό που κρατάω περισσότερο από τα έργα του. Αυτό που με κάνει και εμένα προσωπικά να θέλω να τον διαβάσω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…
– Με την ποίηση ποτέ δε τα ‘χα καλά. Δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά έτσι είναι. Ίσως και γι αυτόν το λόγο στον συγκεκριμένο συγγραφέα να μην μπορώ να καταλάβω ποτέ πού σταματάει το πεζό και πού αρχίζει η ποίηση. Και αντίστροφα. Καλό είναι αυτό. Κάνει την ποίησή του ενδιαφέρουσα. Σε συσκευασία τέτοια που μου ταιριάζει. Κάνει και τον πεζό του λόγο πιο ρυθμικό.
– Σωστό είναι αυτό που είπε ο Yiannis στο σχόλιό του για το προηγούμενο βιβλίο του Μπουκόφσκι.
«Αυτό που θαυμάζω τόσο πολύ στο Χένρι είναι η ταύτισή του με την ποίηση του, όπως το ίδιο θαυμάζω και στο Σαχτούρη, αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω σχηματικά, όπως άλλωστε το σκέφτομαι. Το ποίημα ανήκει στο χώρο των ιδεών, ενώ ο ποιητής στον υλικό (αυθύπαρκτο) κόσμο. Αυτή είναι μια ριζική ‘αντίφαση’ που μπορεί ναι διακρίνει κανείς σχεδόν σε όλους τους ποιητές. Ο Χένρι κατάφερε να κατεβάσει τα ποιήματά του στον υλικό κόσμο. Το ίδιο αλλά από την άλλη κατάφερε ο Σαχτούρης. Εκείνος ανέβασε τον εαυτό του στο χώρο των ιδεών, ανεβαίνοντας σε επίπεδα πνευματικότητας που δεν τα μαζεύουν μαζί ούτε ούτε 100 βραχμάν γκουρού από το Κατμαντού.
Και οι 2 δεν έγραψαν ποίηση, έγιναν οι ίδιοι ποίηση.»
Εγώ π.χ. και από τα ποιήματά του που διάβασα και από το factotum δε θα μπορούσα να ισχυριστώ ούτε για μια γραμμή ότι «αυτό δεν το έζησε ο ίδιος». Είναι πραγματικά εκπληκτικό αυτό το πράγμα, αλλά όντως έτσι είναι…
– «Ο Χένρι μιλά για τη μοναξιά και την απελπισία του ανθρώπου χωρίς περιστροφές» , λέει πάλι ο Yiannis. Σαφώς. Αλλά όχι μόνο γι αυτή. Το αναφέρει και μόνος του συχνά-πυκνά, ότι συγγραφέα θεωρεί αυτόν που δε μπορεί να ζήσει χωρίς να γράφει. Εγώ έτσι όπς τον έκοψα, ο Μπουκόφσκι αν δεν έγραφε, ειδικά τα ποιήματα που τα έγραφε καθημερινά, θα τρελαινόταν. Τόσο απλά. Η γραφή του δηλαδή είναι η ψυχοθεραπεία του.
– Όσοι θεωρείτε πως η λογοτεχνία δεν μπορεί να περιέχει «χυδαίες» λέξεις και εκφράσεις, σαφώς και δεν θα τον θεωρήσετε λογοτέχνη τον τύπο. Για να το θέσω κομψά 😀 …
Αυτά προς το παρόν.
A8lios Weblog 