Βαλκάνια. Και τί δεν ακούγεται αυτές τις μέρες. Και τί δε γράφεται.
Κάτι τέτοιες μέρες είναι που μου φαίνεται χρήσιμη η όλη φάση με τα μπλογκς, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί καταφέρνεις να μαζέψεις εικόνες από διάφορες οπτικές γωνίες. Και να βοηθηθείς να δεις και το θέμα πιο σφαιρικά. Έτσι κι αλλιώς, συνήθως εκεί είναι το πρόβλημα.
Και έχω δεί αρκετές θεωρήσεις, σύμφωνες ή μη με τη δικιά μου λογική, πάντως σίγουρα ενδιαφέρουσες.
Την νοσταλγούσα την ενωμένη Γιουγκοσλαβία παρτιζάνα, που μάζεψε κάποια πρώτα ξένα δημοσιεύματα που γράφουν για προβλήματα που προκύπτουν από την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου.
Τον Διαλεκτικό να επισημαίνει το πώς επιδρά στους Αλβανούς που μένουν στην Ελλάδα η συζήτηση περί «μεγάλης Αλβανίας» που γίνεται στα Ελληνικά ΜΜΕ.
Blogs που ασχολούνται με ό,τιδήποτε άλλο παρά με πολιτική να παίρνουν σαφή θέση, και μάλιστα αντίθετη από αυτή που έχει το κόμμα, στις διαδικασίες του οποίου συμμετέχουν.
Τον βα.αλ. με την κλασσική αναρχική θεώρηση του ζητήματος.
Πόστ σε σχέση με την επίδραση του παγκόσμιου εμπορίου ναρκωτικών στις εξελίξεις στα Βαλκάνια.
Ανθρώπους να συγχαίρουν το ΚΚΕ για τη στάση του στο ζήτημα, παρά τις γενικότερες διαφωνίες μαζί του σε άλλα θέματα.
Είδα το τί γράφουν άνθρωποι που ζούν στο Βελιγράδι και έχουν κουραστεί από τους πολέμους για τα γεγονότα και τις διαδηλώσεις.
Είδα το πώς βιώνονται τα γεγονότα από τους Αλβανούς στο Κοσσυφοπέδιο.
Είδα άρθρα που επισημαίνουν το «μπάσιμο» της Τουρκίας στα Βαλκάνια από το ’90 και δώθε.
Έριξα μια ματιά στα γραφόμενα από τύπους σαν τον Αλέξη Παπαχελά, που δε ντρέπονται ντιπ για ντιπ να γράφουν τόσο απίστευτες μπαρούφες (και να έχουν και την ελπίδα πως οποιοσδήποτε υάρχει περίπτωση να τους πιστέψει) και τον Σταύρο Τζίμα, που ανησυχεί κάργα μήπως η Σερβία χάσει το τρένο για τον …παράδεισο της Ε.Ε. και …πάει περίπατο η «ειρήνη» που αυτό θα φέρει.
Διάβασα την συνέντευξη που έδωσε η πρέσβης της Σερβίας στο Κυριακάτικο Ριζοσπάστη ελπίζοντας να μην είναι όλη η πολιτική ηγεσία της χώρας τόσο μίζερη.
Όπως διάβασα (αφού είχα ήδη γράψει το ποστ) την οργισμένη αλλά απολαυστική ιστορική αναδρομή του ζητήματος από τον regimientocinqo.
Και φυσικά είδα και τις κινήσεις του ΚΚΕ & της ΚΝΕ για το θέμα των εξελίξεων στα Βαλκάνια.
Την υπενθύμιση των θέσεων που είχε εκφράσει τι ΚΚΕ από τον Γενάρη του ’92.
Την ανακοίνωση του Π.Γ. της Κ.Ε. για το Κόσσοβο και την ΠΓΔΜ.
Την κοινή ανακοίνωση 41 Κομμουνιστικών Κομμάτων για το Κόσσοβο.
Το διεθνές καραβάνι αλληλεγγύης στα Βαλκάνια που διοργανώνει η ΚΝΕ 3-6 του Απρίλη.
Πώς το βλέπω εγώ τώρα? Τί να πρωτοπώ δε ξέρω…
Κοιτάχτε, πολύ πιθανό αν δεν υπήρχανε όλα αυτά τα συμφέροντα στα Βαλκάνια, αν δεν υπήρχε όλη αυτή η κόντρα ΗΠΑ-Ε.Ε.-Ρωσίας γύρω από τη περιοχή, και πάλι να μην μπορούσανε, έτσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, Αλβανοί και Σέρβοι να ζήσουνε μαζί στο Κοσσυφοπέδιο.
Πολύ πιθανό. Μπορεί το γυαλί να έχει σπάσει υπερβολικά για να μείνει ολόκληρο. Αλλά πιστεύω σε τέτοια περίπτωση, εύκολα ή δύσκολα, θα τη βρίσκανε την άκρη. Και ας ήταν και ανεξαρτητοποίηση.
Αλλά η περίπτωση ΔΕΝ είναι τέτοια. Κανείς δε λέει πως οι Αλβανοί του Κοσσόβου δε τράβαγαν διάφορα από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και δώθε. Προφανώς και τράβαγαν. Ο εθνικισμός, όσο καλά χρηματοδοτούμενος και κατευθυνόμενος και να είναι (και στη περίπτωση των UCKάδων ήτανε με το παραπάνω) αν δεν υπάρχουν τέτοιου είδους ζητήματα, δεν βρίσκει έδαφος να περπατήσει. Σε μαζικό επίπεδο τουλάχιστον.
Εξάλλου και σε μια χώρα όπως τη Σερβία μετά τον εμφίλιο στις αρχές του ’90 ο εθνικισμός και η άσχημη αντιμετώπιση των μειονοτήτων που παρέμειναν στη χώρα λογικό είναι να ήταν στο αποκορύφωμά του, ειδικά αφού οι προοδευτικές φωνές σε όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες μετά την επάνοδο του καπιταλισμού πνίγηκαν για τα καλά.
Αλλά αυτό τί σημαίνει? Πώς πρέπει δηλαδή όχι μόνο οι κομμουνιστές, αλλά και οι προοδευτικοί άνθρωποι γενικότερα, να το αντιμετωπίσουν το γεγονός?
Στο στύλ «ενάντια στη βία και από τις 2 μεριές»? Ή το «δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών» πάνω απ’ όλα, στα Βαλκάνια και παντού?
Δεν είναι έτσι. Σε κάτι τέτοιες στιγμές βλέπεις, ή τουλάχιστον εγώ βλέπω, πόσο ριχή και κοντόφθαλμη είναι όχι μόνο η αστική ιδεολογία στις διάφορες εκφάνσεις τις, αλλά και η αναρχική και οι διάφορες νεοαριστερές και αριστερούτσικες…
Υπάρχει ένα εργαλείο που λέγεται μαρξισμός. Και υπάρχει μια αρχή του που λέγεται προλεταριακός διεθνισμός. Δύσκολη καμιά φορά στην εφαρμογή της, δε λέω.
Και αυτή λέει πως δε κάθεσαι να κάνεις τον πόντιο πιλάτο. Το πρωταρχικό είναι το συμφέρον της εργατικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και παγκόσμια και τα θέλω των αγώνων των λαών κάθε περιοχής πρέπει να καθορίζουν τους στόχους των αγώνων τους με βάση αυτό. «Ελευθερία είναι να ξέρεις τους νόμους που διαπερνούν τη φύση και τη κοινωνία και να δρας σύμφωνα με αυτούς» που θα έλεγε και ο έρμος ο Κάρολος.
Ή τελοσπάντων η παρέμβαση όσων αποκαλούν τους εαυτούς τους προοδευτικούς σε αυτές τις χώρες (και στην Ελλάδα) πρέπει να είναι σε μια τέτοια κατεύθυνση. Δε λέω ότι θα περνά πάντα το δικό τους (μας).
Ποιό είναι λοιπόν το συμφέρον των λαών, των εργαζομένων της ευρύτερης περιοχής και παγκόσμια?
Μήπως είναι το ίδιο για τους «προοδευτικούς» το αν θα έχουμε 50 κρατίδια στα Βαλκάνια, πλήρως ελεγχόμενα από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς για τα επόμενα 50+ χρόνια, με εθνικιστικές και αλυτρωτικές διαθέσεις σε όλα από αυτά, με ακαθόριστα σύνορα μεταξύ τους,
ή αν θα έχουμε κράτη που θα μπορούν σε κάποιο βαθμό να πούνε και κανα όχι στους «μεγάλους παίχτες», και θα μπορεί το εργατικό & επαναστατικό κίνημα να παρέμβει πολύ καλύτερα σε αυτά?
Ας το πάρουμε και με παράδειγμα: Έστω στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε χώρα της Βαλκανικής κάποια στιγμή γινονται επαναστατικές ανατροπές, λαϊκές κυριαρχίες, σοσιαλισμοί, οποιαδήποτε ριζοσπαστική κίνηση προς τα μπρος θέλετε πάρτε (όχι, ο Τσίπρας πρωθυπουργός δε μετράει 😀 ).
To ίδιο είναι όλοι σου οι γείτονες να είναι πλήρως στρατικοποιημένα από ξένες δυνάμεις προτεκτοράτα με το να είναι νορμάλ μικρομεσαίες καπιταλιστικές χώρες?
Την ίδια επίδραση, για όσους ονειρεύονται κιόλας ταυτόχρονες παγκόσμιες επαναστάσεις και τα ρέστα, θα είχαν επαναστατικά γεγονότα σε γειτονικές χώρες στην πρώτη και την ίδια στη δεύτερη περίπτωση?
Ε όχι γαμώ το κέρατό μου, φυσικά δε θα είχανε!
Επομένως αυτό που θα πρέπει ταυτόχρονα να αντιπαλέψουν οι λαοί της βαλκανικής είναι οι αλλαγές συνόρων και η ανάπτυξη των εθνικιστικών διαθέσεων που καλλιεργούνε οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις,
να αντιπαλέψουν την παραπέρα πρόσδεσή των χωρών τους στα σχέδια των κάθε λογής ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, και των φιλοαμερικάνικων και των φιλορωσικών και των φιλοΞέρω-Κι-Εγώ-Τί,
να παλέψουν μαζί ώστε οι μειονότητες σε κάθε χώρα να έχουν πλήρη δικαιώματα.
Και στην πορεία αυτή, γιατί όχι, να έρθουν σε σύγκρουση με τις αστικές τάξεις των ίδιων των χωρών τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και μπορεί να φέρει.
Όπως πάντα, ένα κάρο περίεργα συνδεδεμένες σκέψεις έγραψα. Καλύτερα τα πάω στη συζήτηση παρά στις εισηγήσεις μάλλον 😀 .
Και 2 ερωτήσεις κρίσεως για το τέλος:
1. Ποια βαλκανική χώρα είναι ο μεγαλύτερος ιμπεριαλιστής της περιοχής, η Ελλάδα ή η Τουρκία? Και άλλες απόψεις δεκτές, βεβαίως βεβαίως…
2. Ο ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ όπως θα ξέρετε στέκονται στο ότι δεν υπάρχει απόφαση του ΟΗΕ και μόνο. Άμα δηλαδή οι ΗΠΑ και η Ρωσία τα βρούνε, συμφωνήσουν π.χ. να έχουν και οι 2 βάσεις στο «ανεξάρτητο Κόσσοβο» ή ξέρω-Γω-Τι-Θα-Πούνε-Για-Να-Τα-Βρούνε και ψηφιστεί από τον ΟΗΕ ό,τι συμφωνήσουνε όλα μέλι-γάλα έτσι?
A8lios Weblog 