[get it!]
Υπάρχει ένα χωριό στο Μεξικό που δεν το βρίσκεις στους ταξιδιωτικούς χάρτες.
Οι κάτοικοί του λένε ότι ονομάζεται Γκαρντούνο, στον καιρό της ειρήνης… και Ζαπάτα, στον καιρό του πολέμου.
.
Ήταν εκείνες τις βδομάδες που είχα διαβάσει τους Wobblies και το Persepolis. Πέτυχα και αυτό, και όπως είχα πάρει φόρα με τα κόμικς, είναι και πολίτικό λέω, είναι και λατινοαμερικάνικο, φυυύγαμε.
Τελικά όμως μου βγήκε ψιλομάπα το καρπούζι.
Καταρχάς, διαβάστε λίγο τη περιγραφή εδώ. Κάτι αρχίσατε να ψιλιάζεστε, ε? Η «γενιά του Πόρτο Αλέγκρε», η «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση» κτλ…
Και πού να δείτε και τον πρόλογο, που τον έχει γράψει o διευθυντής της «Monde Diplomatique», Ιγκνάσιο Ραμονέ. Η μόνη χρησιμότητα του προλόγου είναι ότι μπορεί να αντικαταστήσει το κωλόχαρτό σας σε περίπτωση ανάγκης. Σοβαρά το λέω.
Τέλος πάντων. Ευτυχώς το βιβλίο είναι κάπως καλύτερο πολιτικά από τον πρόλογο, αλλιώς δε θα τη πάλευα. Αυτοβιογραφικό, περιγράφει τη διαδρομή του καλλιτέχνη από τις διάφορες δουλειές του κώλου στο Παρίσι μέχρι τις διάφορες ΜΚΟ, στις οποίες συμμετέχει στη συνέχεια.
Από αυτή τη σκοπιά μπορεί να φανεί χρήσιμο. Περιγράφει δηλαδή κατά κάποιον τρόπο πώς μια μερίδα νέων σε προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, που έχουν ανησυχίες και βλέπουν κάποιες αδικίες του συστήματος, στρέφονται σε τέτοιες «λύσεις».
Μου θύμισε επίσης εκείνη την άσχημη Αγγλίδα, για την οποία έχει γράψει η Παρτιζάνα σε διάφορα ποστ της (βρήκα το καλύτερο νομίζω). Διότι με κάποια ΜΚΟ ο φίλος βρέθηκε και στην Γιουγκοσλαβία. Στον εμφύλιο όμως αυτός, όχι στα του Κοσσόβου. Ο συγκεκριμένος και η δικιά του ΜΚΟ, έτσι όπως τα περιγράφει τουλάχιστον, δεν έπαιξαν αντιδραστικό ρόλο στις εξελίξεις. Πάλι καλά. Απλά φύγανε άπραγοι, αφού δε μπόρεσαν να συνεννοηθούν με τους «βάρβαρους».
Νομίζω πάντως πως το κομμάτι του για τη Γιουγκοσλαβία είναι το καλύτερο του βιβλίου.
Καλλιτεχνικά πάλι έχει ορισμένα στοιχεία που μου άρεσαν. Σου δίνει όσα θέλει να πει με μια περίεργη σειρά, στην αρχή τουλάχιστον, σαν σκόρπιες σκέψεις ένα πράμα. Μετά έχει 2-3 ιστορίες που μπλέκονται, κάνει δηλαδή τα τσαλιμάκια του και εμένα μου αρέσουν αυτά. Τουλάχιστον όταν είναι με μέτρο και δε χάνεται η μπάλα.
Σε γενικές γραμμές πάντως αυτό που θέλει να πει (μάλλον) ο συγγραφέας, και γι αυτό έχει χωρίσει και το έργο του στα 2 (ναι, το 2ο βιβλίο που δεν υπάρχει στα ελληνικά είναι το «Ζαπάτα, στο καιρό του πολέμου…»), είναι ότι αυτή η περίοδος, του πρώτου βιβλίου, είναι εκείνη στην οποία παρατηρεί, επεξεργάζεται τη «νεοφιλελεύθερη» πραγματικότητα και τις αδικίες της, διαμορφώνει δηλαδή τη συνείδηση, ενώ στο δεύτερο βιβλίο μάλλον δρα για την «ανατροπή» της…
😀
Πώς? Ένα θα σας πώ: Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου (ίσως και στη τελευταία) συναντά τον Μπερνάρ Κασέν και συζητούν για την ίδρυση της ATTAC, της οποίας ο Κασέν θα αποτελέσει και πρόεδρος…
…επανάσταση σε λέω…
A8lios Weblog 