Για το granma…

«Κάτι συμβαίνει σε κάποια γειτονιά – κάτι μυρίζει καλά,

υπάρχει κάτι στον αέρα απόψε που μας δίνει φτερά…»

 

Κάτι τέτοιοι στίχοι μου ‘ρχονται στο μυαλό όταν βλέπω αυτές τις μέρες το γκράνμα του compasso και το πώς εξελίσσεται. Και ειδικότερα μετά το τελευταίο «χτύπημα», δηλαδή την προβολή του Θιάσου του Αγγελόπουλου σε κινηματογράφο της Αθήνας, σε «συνδιοργάνωση» με κάποια άλλα μπλογκ.

Δε μπόρω να κρύψω πως σε μια προοπτική κάτι ανάλογο (από άποψη πρωτοβουλιών κτλ.) είχα κι εγώ στο μυαλό μου όταν προσπαθούσα και στο Ηράκλειο να βρεθώ με κάποιους μπλογκεράδες που με αρέσανε, και στο τελευταίο διήμερο της ΚΝΕ να μαζευτούμε όσοι είχαν έρθει και να κουβεντιάσουμε…

Αλλά άλλο να τα σκέφτεσαι και να ονειροπολείς, κι άλλο να τα κάνεις.

Μ’ αρέσει λοιπόν το ταξίδι που έχει ξεκινήσει το καράβι του. Και θα ‘θελα κι εγώ να συμμετέχω αν με δέχθεί το πλήρωμα κι ο καπετάνιος. 

Βεβαίως, ουσιαστική συμμετοχή (λέμε τώρα) θα υπάρχει από Σεπτέμβρη και μετά, αφού μέχρι τότε, τουλάχιστον με τον τρόπο που θα ‘θελα εγώ να συμμετέχω δε γίνεται…

Βιβλίο: Από τον εργάτη μάζα στον κοινωνικό εργάτη

[get it!]

Το αγόρασα στο Ηράκλειο τον Γενάρη όταν είχα κατέβει για την εξεταστική. Κυρίως για τον υπότιτλο, παρά από ενδιαφέρον για τις θεωρίες του Νέγκρι. Ο υπότιτλος είναι «ο ιταλικός Μάης».

Και σκέφτηκα ότι κάτι παραπάνω θα μάθαινα από τον κ. Νέγκρι γι αυτόν.

Αμ δε. Το βιβλιαράκι είναι για πολύ μυημένους τύπους λέμε. Είναι σαν, τί να πώ τώρα, σαν να παίρνει συνέντευξη ένας συντάκτης της εφημερίδας της ΟΑΚΚΕ από τον ιδεολογικό ηγέτη του ΟΑΚΚΕ χώρου… Μια συνέντευξη 200 σελίδων…

Νταξει, καμία σχέση προφανώς ο Νέγκρι με την ΟΑΚΚΕ.

Αλλά θέλω να πω ότι τόσο ο «δημοσιογράφος» στις ερωτήσεις που του κάνει, όσο και ο Νέγκρι στις απαντήσεις του, παίρνουν ως δεδομένα ότι οι αναγνώστες ξέρουν τα πάντα όλα για το επαναστατικό κίνημα στην Ιταλία, για τον «ιταλικό Μάη», για το ΚΚΙ και μια σειρά άλλες οργανώσεις και διασπάσεις οργανώσεων που δρούσαν εκεί πέρα.

Και μιλάνε για την ιδεολογική διαδρομή αυτών και για τον τρόπο δράσης τους, τόσο μπερδεμένα, ώστε κάθε φορά που έλεγα «τώρα το ‘πιασα τί θέλει να πει ο φίλος», στην επόμενη ερώτηση-απάντηση μπερδευόμουνα περισσότερο.

Ειλικρινά δηλαδή, δε μου έδωσε κάτι ιδιαίτερο.

ΟΚ, το εμπέδωσα πως το ΚΚΙ είχε ξεπουληθεί σε σημείο που να μην υπάρχει επιστροφή (αν και πώς γίνεται από τη μία να είναι ευρωκομμουνιστικό και από την άλλη τριτοδιεθνιστικό/δογματικό/σταλινικό σύμφωνα με το Νέγκρι δε το καταλαβαίνω),

εντάξει, εντυπωσιακή για τη δεκαετία του ’60 η σύλληψη πως ο καπιταλισμός δεν αρπάζει πλέον απλά την υπεραξία αλλά προσπαθεί από ΚΑΘΕ πτηχή της ανθρώπινης δραστηριότητας να βγάζει ΑΜΕΣΟ κέρδος, πράγμα το οποίο οδηγεί στην έννοια του «κοινωνικού εργάτη» και σε μια αλλαγή τακτικής για όσους αναζητούν την ανατροπή του καπιταλισμού,

κατανοητή -παρ’ ότι λανθασμένη- και η θεωρία του «υποκειμενικού μαρξισμού» (αν θυμάμαι καλά πώς την έλεγε) σύμφωνα με την οποία ΟΛΕΣ οι αλλαγές που συμβαίνουν στον καπιταλισμό γίνονται λόγω της επίδρασης των κοινωνικών αγώνων -δηλαδή σε ποιούς κοινωνικούς αγώνες οφείλεται η τωρινή διεθνής καπιταλιστική κρίση και τα μέτρα που πήραν λόγω αυτής οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου???-

αλλά το τί ακριβώς ήταν ο «εργατισμός» και τί συνέβη στον «Ιταλικό Μάη» δε μπορώ να πω πως το αντελύφθην…

Οπότε όποιος μπορεί να παραπέμψει σχετικώς παρακαλείται να το κάνει.

.

All in all, αποτυχία το συγκεκριμένο ανάγνωσμα. Σε τέτοιο βαθμό δε, που το κάνει Cult…