Βιβλίο: Βίος και πολιτεία του Γερακάρη Λιμπεράκη

[get it!]

Ε ρε τί μορφές που κρύβει η ιστορία της Ελλάδας…

Και τί ιστορίες, ε?

Γιατί διαβάζοντας το βιβλίο δε μπορούσα παρά να σκεφτώ πως αν ο Λιμπεράκης ήταν π.χ. αμερικάνος ή άγγλος, η ιστορία του θα μπορούσε κάλλιστα να έχει μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη και να μιλάμε για μια περιπέτεια του τύπου Braveheart, The Last Samurai κτλ.

Ωραίο βιβλιαράκι, ευχάριστο, αλλά παράλληλα τοποθετεί την περιπετειώδη ζωή του πρωταγωνιστή του σωστά στα ιστορικά πλαίσια της εποχής (όσο μπορώ να τα αντιλυφθώ εγώ δηλαδή…), σου μαθαίνει δηλαδή και 5 πράματα.

Βρισκόμαστε στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα και στο Αιγαίο έχουμε τουρκοβενετική σύγκρουση, πολιορκία του Χάνδακα (Ηρακλείου) από τους Οθωμανούς κτλ.

Και οι 2 πλευρές προσπαθούν να πάρουν τους ρωμιούς με το μέρος τους. Φυσικά πρώτα απ’ όλα τους Μανιάτες.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο γεννιέται στη Μάνη και ζει την περιπετειώδη ζωή του ο Λιμπεράκης, ο οποίος αφού πάνω στον νεανικό του ενθουσιασμό πάει να πολεμήσει πλάι στους Βενετούς και τρώει τις τάπες του, σκέφτεται «ώπα, και οι Τούρκοι και οι Βενετοί τα ίδια σκατά είναι, εμάς υποτακτικούς μας θέλουν και τπτ άλλο, οπότε θα αρχίσω να τους εκμεταλλεύομαι και τους δύο και να κάνω πως συμμαχώ πότε με τον έναν, πότε με τον άλλο, ανάλογα πώς με βολεύει…»

Το αποτέλεσμα?

Ένας περιβόητος πειρατής που σπέρνει τον τρόμο στο Αιγαίο, τόσο σε Τούρκους όσο και σε Βενετούς, φυλακίζεται ξανά και ξανά αλλά τον βγάζουν από τη φυλακή για να τον χρησιμοποιήσουν ενάντια στον εχθρό, τον κάνουν Μπέη της Μάνης, τον χρίζουν Ιππότη του Αγίου Μάρκου, και στο τέλος…

Ε, βάλτε, όλα αυτά μαζί με μια πολυτάραχη ερωτική ζωή και μια βεντέτα που χωρίζει τη Μάνη στη μέση και…

τί άλλο θέλετε για ένα πάρα πολύ καλό ιστορικό μυθιστόρημα να περνάει ο χρόνος στη σκοπιά? 

Μάλλον τίποτα…

Να και η κριτική από το Ριζοσπάστη.

Ελευθεροτυπία: Για να ενημερωθείς ΚΑΙ για τα αγροτικά

Είναι φοβερό τελικά το πώς (γίνεται προσπάθεια να) διαμορφωθεί η γνωστή άποψη που υπάρχει σε μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας, ότι τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες, υπάρχει «έλλειψη πολιτικής βούλησης», «έλλειψη πολιτικών μέτρων» και γενικώς ότι η χώρα είναι ένα ακυβέρνητο καράβι που γι αυτό πάει κατα διαόλου…

Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Η Ελευθεροτυπία και η Αγροτιά.

Διάβασα χτες που λέτε αυτό το κείμενο στην «Ε».

Δέστε μέχρι το σημείο 3. Μια χαρά.

1. Τι θα πάρει ο κάθε αγρότης από το ποσό των 500 εκατ. ευρώ; (Τα @@ του)

2. Ποιο είναι σήμερα το «πρόβλημα» της ελληνικής γεωργίας;

3. Ποιες είναι οι επιπτώσεις από την έλλειψη της αυτάρκειας;

Τί κερδίζει λοιπόν η «Ε» από τις απαντήσεις στις πρώτες 3 ερωτήσεις;

ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ, αφού περιγράφει μια χαρά την αντικειμενική πραγματικότητα!

Και μάλιστα αξιοπιστία στο κομμάτι εκείνο των αναγνωστών που προβληματίζεται πάνω στις κυβερνητικές επιλογές, που τις αμφισβητεί. Έτσι προετοιμάζει το έδαφος για το μεγάλο …πολιτικό συμπέρασμα…

Πάμε όμως στο σημείο 4:

4 Η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τι ρόλο παίζει στην ελληνική γεωργία;

*Η ΚΑΠ, την οποία αποδέχτηκαν, διαχειρίστηκαν και εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις, υπήρξε αποτέλεσμα εσωτερικών συσχετισμών στην Ε.Ε., αλλά και προϊόν πιέσεων των ΗΠΑ και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ανάλυση στη σελ. 31).

Στην Ελλάδα η εφαρμογή της οδήγησε στην εγκατάλειψη δυναμικών καλλιεργειών, όπως αυτή του καπνού. Από τους 125.000 τόνους παραγωγής το 2004, πέρσι είχαμε παραγωγή μόλις 16.000 τόνων. Οι εξαγωγές καπνών έφερναν στη χώρα ετησίως πάνω από 200 εκατ. ευρώ και τώρα ξοδεύουμε πάνω από 50 εκατ. ευρώ για εισαγωγές. Το ίδιο συνέβη με τη ζάχαρη (εισάγουμε κάθε χρόνο 200.000 τόνους) αλλά και με τα σιτηρά, όπου δαπανούμε γύρω στα 250 εκατ. ευρώ για εισαγωγές. Εγκατέλειψαν την αγροτική παραγωγική διαδικασία περισσότεροι από 150.000 μικρομεσαίοι αγρότες.

Εδώ αρχίζει λοιπόν η «Ε» να παίρνει στην στροφούλα, προκειμένου σε λίγο να μας σερβίρει το «προοδευτικότατο» πολιτικό της συμπέρασμα.

Δειλά δειλά βέβαια, αλλά σαφέστατα: «Οι κυβερνήσεις ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ και ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΚΑΝ την ΚΑΠ». Ε μωρέ, «υπάρχουν και οι γνωστοί συσχετισμοί εντώς Ε.Ε.», «πίεζαν και οι ΗΠΑ»… Τί να σου κάνει και η «ψωροκώσταινα», που μας έλεγε και ο διοικητής στη Καλαμάτα…

Δηλαδή οι κυβερνήσεις δεν ΣΥΝΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ, δεν ΕΞΕΦΡΑΣΑΝ μέσω της συμφωνίας τους στην ΚΑΠ συγκεκριμένα ΤΑΞΙΚΑ συμφέροντα εντός της ελληνικής κοινωνίας… Απλά αναγκάστηκαν να την εφαρμόσουν την ΚΑΠ, επείδη… έτσι τους ήρθε τρέλα!

Πάμε τώρα και στο …κλού της υπόθεσης:

5 Τι φταίει, όμως, πραγματικά γι’ αυτή τη ζοφερή κατάσταση;

*Κατ’ αρχάς η έλλειψη πολιτικής για τη γεωργία. Οι αγρότες αποτελούσαν ανέκαθεν δεξαμενή ψήφων και αντιμετωπίζονταν από τα κόμματα με «ενέσεις» παροχών, όπως και τώρα με τα 500 εκατ. ευρώ. Αυτό, όμως, δεν λύνει δομικά, το πρόβλημα. Ταυτόχρονα υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης των αγροτών σχετικά με τις συμφέρουσες καλλιέργειες και τις διαδικασίες χρηματοδότησής τους, παρά τον μεγάλο μηχανισμό που διαθέτει το υπουργείο, τόσο με αποκεντρωμένες υπηρεσίες, όσο και με επιτελείο 70 δημοσιογράφων και 50 τεχνικών για εκπομπές, περιοδικά κ.λπ. Την ίδια ώρα η περιφέρεια κατακλύζεται από πολυεθνικά σοπερμάρκετ που προωθούν προϊόντα άλλων χωρών, ενώ το συνεταιριστικό κίνημα μένει διαλυμένο, καταχρεωμένο, έρημο και μόνο.

Μάααλιστα. Η …έλειψη πολιτικής φταίει λοιπόν! Καλά, και αυτή η έρμη η ΚΑΠ που ΣΥΝΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ η Ελλάς κάθε 1-2 χρόνια και επιφέρει ΟΛΑ ΑΥΤΑ που αναφέρονται ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ τί είναι? Έλλειψη πολιτικής? Τρομερά ομοιόμορφες και προβλεπόμενες επιπτώσεις έχει η «έλλειψη πολιτικής» τελικά! Τύφλα να ‘χει η πολιτική μπροστά της…

Αλλά ξέχασα, για την «Ε» η Ελλάς δε ΣΥΝΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ επειδή έτσι βολεύει ΚΑΙ μεγάλο μέρος του ελληνικού κεφαλαίου, απλά ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ, ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ. Πιθανώς μάλιστα να μην ξέρουν καν οι κυβερνήσεις μας τί λένε κάθε φορά οι αναθεωρήσεις της ΚΑΠ που υπερψηφίζουνε, τόσο βλάκες είναι…!!!

Μα καλά, τόσα χρόνια ένας δε βρέθηκε να τους το επισημάνει? Κρίμα ρε γαμώτο, θα ‘χαν ερημώσει μερικές 100άδες χωριά λιγότερα τώρα…μαλακία!

.

Όμως η «Ε» δε θα μείνει μόνο εκεί φίλες και φίλοι! Θα σπάσει ΚΑΙ τον πάγο, θα χαράξει ΚΑΙ το δρόμο! Βέεεεβαια! Ιδού:

6 Καλά όλα αυτά, αλλά το θέμα είναι αν υπάρχει κάποια λύση που να είναι ρεαλιστική.

*Οσον αφορά το συνεταιριστικό κίνημα, αμέσως! Αλλαγή του νόμου για τους συνεταιρισμούς με δύο-τρεις τομές: Διαχωρισμός της ηγεσίας από τη διαχείριση. Ο πρόεδρος π.χ. να εκλέγεται για δύο ή τρεις θητείες και την ευθύνη της διαχείρισης να την έχει επιστημονική υπηρεσιακή ηγεσία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μεγαλύτερη συνεταιριστική εταιρεία της Ευρώπης, η ολλανδική «Φρίσλαντ» (πολυεθνικός κολοσσός πλέον) έχει πρόεδρο αγρότη με ετήσια θητεία. Ολα τα άλλα, είναι δουλειά των τεχνοκρατών.

Καταρχάς, ξεκαθαρίζουμε πως η λύση πρέπει να είναι «ρεαλιστική». Ανατροπές της ΚΑΠ, παραγωγικοί συνεταιρισμοί, πρώτα εξασφάλιση της αυτάρκειας της χώρας και μετά εξαγωγές, αγροτική πολιτική ενταγμένη στα πλαίσια μια αντιιμπεριαλιστικης λαϊκής οικονομίας,

και άλλες τέτοιες ονειρώξεις δε μας αφορούν.

«Αυτά τα λένε οι κομμουνιστές για να γαμάνε τζάμπα», που λέει και το ανέκδοτο…

Αντ’ αυτού, η λύση είναι να γίνουν οι συνεταιρισμοί οι ίδιοι πολυεθνικές (λες και η «Φρισλαντ» που αναφέρεται σαν παράδειγμα θα κάτσει να περιμένει το συνεταιρισμό από την κάτω Ρεματιά Σερρών να γίνει πολυεθνική, δε θα τον «καταπιεί» στα μέσα του δρόμου).

Και επίσης, φαντάζομαι πως ο «αγρότης» πρόεδρος της …παραδειγματικής «Φρισλαντ» θα εξασφαλίζει πως αγρότες με 5 και 10 στρέμματα θα ζούνε άνετα και πλουσιοπάροχα. Εξάλλου τους …νιώθει, αγρότης είναι κι αυτός! Μεροκαματιάρης! Δε παίρνει δα κανα 100.000αρο το μήνα…

Αυτά τα λίγα. Έτσι εύκολα (προσπαθούν να) μετατρέψουν την αγανάκτηση σε ενσωμάτωση και αναγέννηση του καπιταλισμού μέσα από τη κρίση του.

Έτσι εύκολο όμως είναι και να δείξεις το ρόλο τους. Καλή δύναμη σε όσους το προσπαθούμε…

Υ.Γ. Φοιτητική τέλος, από αύριο μέσα πάλι. Ηράκλειο μου ‘λειψες…

Υ.Γ2. Ιδεολογικά νομίζω πως το συγκεκριμένο ποστ είναι άμεση εφαρμογή του προηγούμενου, για την «εξάρτηση και την αλληλεξάρτηση». Α ρε Κάρολε, τα πάντα εν σοφία εποίησες 😆