Βιβλίο: Η Ψιλικατζού

(get it!)

Όπως είχα πεί όταν έγραφα για την απόφαση της ψιλικατζούς να σταματήσει το μπλογκ της, λογικά αφού σταμάτησε το μπλογκ θα έπαιρνα το βιβλίο της.

Έτσι κι έγινε, κανα μήνα πριν το Πάσχα.

Καταρχάς είναι περίεργο να διαβάζεις το βιβλίο κάποιου που έχεις δει τόσες και τόσες ιστορίες του, έστω ηλεκτρονικά. Συνήθως δηλαδή, σε μένα τουλάχιστον, από τα σημαντικότερα πράγματα στα μυθιστορήματα, στη λογοτεχνία κτλ. είναι ότι μέσω αυτών «γνωρίζεις» τον συγγραφέα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό είχε συμβεί ήδη.

Από ‘κει και πέρα.

Περιέχει 2 παράλληλες αφηγήσεις.

Η μία είναι το τί βλέπει η ψιλικατζού μέσα από το μαγαζί της. Και είναι πολλά αυτά που βλέπει.

Αυτό το κομμάτι κινείται στο γνωστό ύφος των ιστοριών της ψιλικατζούς, όπως θα τις βρείτε στο μπλογκ της.
Μου φαίνεται πως επειδή στο βιβλίο έχει ένα σημείο αναφοράς (το ψιλικατζίδικο) οι ιστορίες στο μπλογκ ίσως να φαίνονται πιο αστείες, πιο απρόσμενες(?), δε ξέρω πώς ακριβώς να το πώ.

Αλλά από την άλλη ακριβώς επειδή έχει στο βιβλίο αυτό το σημείο αναφοράς, μπορεί να χτίσει γύρω του. Και νομίζω το κάνει πολύ ωραία. Περιγράφει τη ζωή σε μια γειτονιά της Αθήνας, σατιρίζει τις συμπεριφορές διαφόρων κοινωνικών ομάδων, απολαμβάνει τα πειράγματα και τις πλάκες από τα παιδιά της γειτονιάς, καταδικάζει τον ρατσισμό, όπως και αν εκφράζεται αυτός.

Μου άρεσε με λίγα λόγια που το ‘στεισε έτσι. Καλά γενικά δε με χαλάνε τα βιβλία/οι ταινιές κτλ. που είναι κάποιος σε μια κατάσταση Α και μέσα από αυτή περιγράφει και σχολιάζει τον κόσμο γύρω του.

Αυτά για το ένα κομμάτι. Το γνώριμο και ως ένα βαθμό αναμενόμενο αν θέλετε.

Το άλλο, που με έκανε να κολλήσω με το βιβλίο και να το βγάλω τσακ-μπαμ, είναι η εξιστόρηση των «περιπετειών» της ψιλικατζούς στο να μείνει έγκυος. Εδώ μιλάμε για μια συνεχιζόμενη σε ροή ιστορία, όχι όπως στο άλλο μισό. Ιστορία ή καλύτερα κατάθεση ψυχής από ένα αγύριστο κεφάλι, αν θέλετε. Καθηλωτική, συγκινητική, αληθινή, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Όπως επίσης είναι σίγουρο πως μετά από αυτό εγώ δε πρόκειται να πώ ποτέ σε κάποιο παντρεμένο ζευγάρι «άντε, τα κουτσούβελα πότε περιμένετε να τα κάνετε?» ή κάτι ανάλογο… 🙂

Όμορφα λοιπόν, όμορφα. Κι αν η «αμόρφωτη τριανταπεντάχρονη» 😉 αποφασίσει κάποτε να γράψει και δεύτερο, είναι σίγουρο πως θα το τιμήσω κι αυτό.

Βιβλίο: Persepolis

Όταν είχα δει την ταινία και μου είχε καλιαρέσει, η ιέρεια Erisabetsu μου είχε πει να πάρω να διαβάσω και τα βιβλία. Κι εγώ σαν ταπεινός δούλος της, άβουλο ον, το έπραξα.

Ένα περίεργο πράγμα, ποτέ δεν έχω δει άλλοτε ταινία να προσεγγίζει τόσο πολύ, από κάθε άποψη, το βιβλίο στο οποίο βασίζεται. Βέβαια και την ταινία η συγγραφέας την έκανε, και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού είναι cartoon, αλλά ακόμα κι έτσι.

Αλλά όπως είπα, το προσεγγίζει και μόνο. Γιατί ακόμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα βιβλία είναι άλλη φάση. Με παραπάνω ιστορίες, με περισσότερες λεπτομέρειες στις ιστορίες που έχει και η ταινία… Βέβαια στην αρχή του 1ου βιβλίου ήταν όλα σχεδόν ίδια και είχα αρχίσει να ξενερώνω λίγο, αλλά όσο πας πιο πέρα, τόσο βλέπεις και περισσότερους «θησαυρούς» που στην ταινία αφήσαν απ’ έξω.

Το σημαντικότερο πάντως για μένα είναι πως με αυτά τα βιβλία μου ανοίχτηκε ένας ολόκληρος «καινούργιος κόσμος», αυτός των graphic novels, κι έτσι όποτε πάω πλέον σε βιβλιοπωλεία απαραιτήτως ψάχνω και γι αυτά.

Α, κυκλοφόρησε και άλλο ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο της συγκεκριμένης κυρίας πρόσφατα στα ελληνικά, τα «κεντήματα», από τις ίδιες εκδόσεις. Για όσους ενδιαφέρονται…