Είναι ένα ερώτημα, δεν είναι?
Μάλιστα όπως είπε πρώτα και κύρια ο Γιωργάκης «κατανοητό το τί γινόταν στο παρελθόν και τί διώξεις υπέστησαν άνθρωποι που δήλωναν έστω φιλο-ΚΚΕ, αλλά σήμερα, στη σύγχρονη δημοκρατία μας, τί έχει να φοβηθεί το ΚΚΕ? Γιατί κρύβεται? Δε πρέπει οι πολιτες να ξέρουν?»
Για να δούμε λοιπόν, τί ισχύει στη σύγχρονη δημοκρατία, στο σύγχρονο «Ευρωπαϊκό Κεκτημένο»:
(τα παρακάτω στοιχεία είναι ουσιαστικά αποσπάσματα από το άρθρο του Ελισαίου Βαγενά στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 20 Ιούλη)
1. Στο πιο ανατολικό σημείο της Ευρώπης, στη Ρωσία, για να κατέβει ένα πολιτικό κόμμα στις εκλογές, πρέπει νωρίτερα να παραδώσει στις αρχές τα προσωπικά δεδομένα (αριθμός ταυτότητας, διεύθυνση κατοικίας, επάγγελμα κλπ.) 50 χιλιάδων μελών του; Η ρωσική ολιγαρχία ήδη έχει ανακοινώσει την πρόθεσή της να φτάσει αυτόν τον αριθμό στις 100 χιλιάδες, ώστε να περιορίσει ακόμη περισσότερο κάθε ριζοσπαστική αντιπολιτευτική φωνή.
Να σημειώσω επίσης ότι το κόμμα με το οποίο πρώτα και κύρια συνεργάζεται το ΚΚΕ στη Ρωσία, το ΚΕΚΡ-ΕΚΚ σταθερά διώκεται τα τελευταία χρόνια. Πρώτα απαγορεύτηκε, λόγω της λέξης «επαναστατικό» που περιείχε το όνομά του, και σχετικά πρόσφατα μέσω του νόμου που αναφέρεται παραπάνω (Δέστε κι εδώ σχετικά, ΚΟΜΕΠ, τεύχος 5 του 2002) .
2. Στο πιο δυτικό σημείο της Γηραιάς Ηπείρου, στην Πορτογαλία, πρόσφατα έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί νόμος, που είχαν εγκρίνει (σοσιαλιστές και δεξιοί), βάσει του οποίου τα κόμματα θα πρέπει να καταθέτουν τα προσωπικά δεδομένα 5.000 μελών τους, προκειμένου να συμμετάσχουν στην πολιτική ζωή! Κάτω, όμως, από τις μεγάλες αντιδράσεις και μαζικές διαδηλώσεις του Πορτογαλικού ΚΚ και άλλων προοδευτικών ανθρώπων, ο νόμος δεν τέθηκε τελικά σε εφαρμογή. Βεβαίως, ήδη, στην Πορτογαλία έχουν περάσει «φωτογραφικές» διατάξεις ενάντια στο Φεστιβάλ της «Αβάντε», που αποτελούσε πηγή οικονομικών εσόδων για το ΚΚ.
3. Στις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία), έχουν ψηφιστεί νόμοι που απαγορεύουν την κομμουνιστική ιδεολογία και συνεχίζονται οι ποικιλόμορφες διώξεις κατά των κομμουνιστών. Απαγορεύεται η δράση των ΚΚ. Κινούνται ποινικές διώξεις σε βάρος δεκάδων στελεχών των ΚΚ και αντιφασιστών για τη δράση τους και φυλακίζονται ηγετικά στελέχη του ΚΚ. Υπάρχει στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων σε χιλιάδες ανθρώπους που παρέμειναν πιστοί στα ΚΚ της χώρας τους (π.χ. ο Α. Ρούμπιξ, Πρόεδρος του νόμιμου και με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση Σοσιαλιστικού Κόμματος Λετονίας, όχι μόνον φυλακίστηκε για 7 χρόνια επειδή ήταν Γραμματέας του ΚΚΛ, αλλά και σήμερα τού απαγορεύεται η κάθοδος στις βουλευτικές και τοπικές εκλογές).
4. Στην Γερμανία παραμένουν σε ισχύ οι νόμοι που απαγορεύουν στους κομμουνιστές να δουλέψουν στο δημόσιο.
5. Στην Τσεχία, με απόφαση του υπουργείου Δικαιοσύνης, απαγορεύτηκε η λειτουργία της Κομμουνιστικής Νεολαίας και, μάλιστα, με το αιτιολογικό ότι στο πρόγραμμά της περιλαμβάνεται αυτό που λέει η κομμουνιστική ιδεολογία, δηλαδή η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής!
6. Στην Ουκρανία, ψηφίστηκε νόμος που επιβάλλει πρόστιμο σε όποιον δε χαρακτηρίζει «γενοκτονία κατά του ουκρανικού έθνους από την ΕΣΣΔ» το λιμό της περιόδου 1932-1933, δηλαδή ποινικοποιεί τις εκτιμήσεις για ιστορικά γεγονότα. Ο Πρόεδρος της χώρας υπέγραψε διάταγμα με το οποίο καλεί το Υπουργικό Συμβούλιο να επεξεργαστεί νομοσχέδιο με το οποίο η Οργάνωση «Ουκρανικός Ανταρτικός Στρατός», που συνεργάστηκε με τους ναζί κατακτητές, θα αναγνωρίζεται ως εθνικο-απελευθερωτική οργάνωση.
7. Ιδιαίτερη είναι σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες η μανία καταδίωξης των συμβόλων των κομμουνιστών. Στην Ουγγαρία, απαγορεύεται η χρήση των κομμουνιστικών συμβόλων. Στις χώρες της Βαλτικής, επίσης, απαγορεύεται η χρήση των κομμουνιστικών συμβόλων και, μάλιστα, για τη χρήση του σφυροδρέπανου ως συμβόλου επιβάλλεται ποινή φυλάκισης μέχρι τρία (3) χρόνια ή μεγάλα χρηματικά πρόστιμα.
8. Στο Ευρωκοινοβούλιο εγκρίθηκε στις 26/10/2006 ψήφισμα που καταδικάζει την κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτό το ανιστόρητο και επικίνδυνο ψήφισμα ήταν ένα κοινό (!) ψήφισμα των πολιτικών ομάδων του Λαϊκού Κόμματος, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, των ΦιλελεύθερωνΠρασίνων, που αντέγραφε επί της ουσίας το περιεχόμενο του γνωστού αντικομμουνιστικού μνημονίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, το οποίο συνάντησε τη γενική κατακραυγή και στη χώρα μας. Το εν λόγω ψήφισμα απευθύνει έκκληση για «καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας», συνιστά μια γενικευμένη επίθεση, ένα έξαλλο και αντιδημοκρατικό κήρυγμα αποκήρυξης και «καταδίκης της κομμουνιστικής ιδεολογίας» και των «εγκλημάτων του κομμουνισμού» και κατ’ επέκταση δίωξη και των ανθρώπων, πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων που εμφορούνται από αυτήν την ιδεολογία. Το ψήφισμα επιχειρεί να καθιερώσει τον αντικομμουνισμό ως επίσημη ιδεολογία της ΕΕ, ζητώντας από «τη δημοκρατική κοινότητα να απορρίψει απερίφραστα ως καταπιεστική και αντιδημοκρατική την κομμουνιστική ιδεολογία και να υποστηρίζει τις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου, να υιοθετήσει σθεναρή στάση οποτεδήποτε αυτά παραβιάζονται».
9. Η Σοσιαλιστική Ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου, φέτος, το 2008 (επί «σύγχρονης Δημοκρατίας»), έθεσε ζήτημα – και έγινε αποδεκτό από τις συντηρητικές δυνάμεις του προεδρείου – να συζητηθεί στο πλαίσιο της Κομισιόν η «καταδίκη των εγκλημάτων που έγιναν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα», ταυτίζοντας βεβαίως το φασισμό με τον κομμουνισμό και ζητώντας να παρθούν μέτρα (!) γι’ αυτό το ζήτημα.
10. Τόσο η Επιτροπή της ΕΕ, όσο και το Ευρωκοινοβούλιο δεν περιορίζονται μόνο στις αντικομμουνιστικές επιθέσεις, αλλά τους ενοχλεί και η γενικότερη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και θεωρούν ότι «η ΕΕ πρέπει να υποστηρίζει ενέργειες σε επίπεδο ΕΕ και σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, οι οποίες έχουν στόχο την πρόληψη της βίαιης ριζοσπαστικοποίησης» (βλέπε ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», 12/12/2007, που ψηφίστηκε όχι μόνον από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ., αλλά κι από τον ευρωβουλευτή του ΣΥΝ).
Αυτά τα γενικά για να μπαίνουμε στο νόημα σε τί είδους «δημοκρατία» στην οποία «δεν έχουν τπτ να φοβηθούν οι κομμουνιστές» ζούμε. Όχι κάπου στη Ζιμπάμπουε, αλλά στην Ευρώπη του 2008, στην «Ευρώπη των δημοκρατικών παραδόσεων» (αν αυτό το ποστ ήταν αμερικάνικο σήριαλ, σε αυτό το σημείο θα έβαζα τον ήχο που παίζουν παλαμάκια και ξεσκίζονται στο γέλιο…).
Υπάρχουν όμως κι άλλα, πιο συγκεκριμένα και πιο «ελληνικά». Ας θυμηθούμε π.χ. αυτό. Στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, ένας νέος κομμουνιστής δέχεται έντονη φραστική και αντικομμουνιστική επίθεση από τον καθηγητή του επειδή ζωγράφισε τον πίνακα που βλέπετε δίπλα.
Και ρωτώ εγώ: Αν αυτά γίνονται σε ακαδημαϊκούς χώρους, και μάλιστα σε σχολές καλλιτεχνικές που υποτίθεται πως είναι και πολύ «προχωρημένες», τί μπορεί να γίνει άραγε στη σύγχρονη δημοκρατία μας στη δουλειά του καθενός, όταν αποκαλύπτεται πως ο Χ ή ο Ψ είναι έστω φιλο-κομμουνιστής και κυρίως δρα σαν τέτοιος?
Ας θυμηθούμε και αυτό. Στο Ηράκλειο έχουμε απολύσεις μελών του ΠΑΜΕ. 2 στο Πλαίσιο επειδή απήργησαν, 1 στα Bershka επειδή, όπως είπε η ίδια η εργοδοσία «η συγκεκριμένη εργαζόμενη σπέρνει κλίμα διχόνοιας ανάμεσα στην εταιρεία και τις υπόλοιπες εργαζόμενες».
Και ρωτώ εγώ ξανά. Σε μια εποχή που οι εργοδότες στην Ελλάδα ξέρουν πάρα πολύ καλά πως (τουλάχιστον από τα κόμματα που είναι στη Βουλή) από εκεί που υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσει να υπάρχει συνδικαλιστική δράση μέσα στο μαντρί τους είναι από το ΠΑΜΕ, δηλαδή από κόσμο που είτε είναι κοντά στο ΚΚΕ είτε συνεργάζεται με το ΚΚΕ,
αν ήταν δημοσιοποιημένη μια λίστα, είτε όσων έχουν στηρίξει οικονομικά το ΚΚΕ (που σημαίνει πως είναι πολύ πιθανό να είναι κοντά σε αυτό ιδεολογικά), είτε -ακόμα χειρότερα- των μελών του ΚΚΕ όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, τί λέτε θα κάνανε?
Μήπως σε όσους πέρναγαν να ζητήσουν δουλειά και βλέπανε το όνομά τους σε αυτές τις λίστες θα λέγανε «ευχαριστούμε, θα σας ειδοποιήσουμε εμείς» και …μη τους ξανακούσατε???
Μήπως???
.
Ας κλείσουμε με το πιο «θεωρητικό» μέρος. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό και κυρίως την εργατική τάξη κάθε φορά πως «οι στόχοι όλων μας είναι κοινοί» (Μααστριχτ, ΟΝΕ, Στρατηγική Λισσαβόνας), πως «απαιτείται κοινή προσπάθεια από όλους μας για να λειτουργήσει το κράτος υπέρ του πολίτη» κτλ.
Για το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές όλα αυτά είναι μπούρδες, για να το πώ απλά.
Για τους κομμουνιστές το κράτος δεν είναι κάτι γενικό και αφηρημένο, ένα παζλ που ο καθένας μας είναι ένα κομμάτι του και όλοι μαζί το συνθέτουμε.
Το κράτος για τους κομμουνιστές είναι ένα εργαλείο, ένα εργαλείο καταπίεσης. Το κάθε κράτος. Και στον καπιταλισμό (που έχουμε και στην Ελλάδα και, λυπάμαι αν θα πικράνω κάποιους, αλλά τέτοιον είχαμε και επί ΠΑΣΟΚ…) είναι εργαλείο καταπίεσης των εργαζομένων από τους καπιταλιστές. Και όσα προοδευτικά μέτρα κι αν πάρει η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αυτό δεν αλλάζει (πράγμα που δε σημαίνει πως είμαστε αδιάφοροι απέναντι στα προοδευτικά μέτρα…).
Επομένως όταν κάποιος έχει αυτή την ιδεολογία, που ας μας αποδείξουν αν μπορούν πως είναι λανθασμένη (χα!),
και δίνει στο κράτος τα στοιχεία των συντρόφων και συναγωνιστών του για οποιονδήποτε λόγο, δε νιώθει ότι απαντάει στα ερωτήματα των εργαζομένων (στους οποίους ποτέ δεν αρνηθήκαμε να απαντήσουμε όταν έρχονται να μας ρωτήσουν), αλλά νιώθει πως δίνει ο ίδιος το σχοινί στους καταπιεστές του για να τον δέσουν πιο σφιχτά. Και αυτόν και το σύνολο των εργαζομένων.
Ε, εμείς σχοινιά δε δίνουμε. Μόνο κουπόνια.
.
Τέλος.
A8lios Weblog 