Ήταν Παρασκευή απόγευμα προς βράδυ, κοντά στις 20:30.
Το ένα από τα 3 λεωφορεία τη Κρήτης, το διόροφο (ναι ρε, κάναμε απόβαση!), μετά από 12 ώρες ταξίδι από την Αθήνα ανεβοκατέβαινε κάτι βουνά και οι κρητικοί, γνωστοί μάστορες στη γεωγραφία της ηπειρωτικής Ελλάδας και γενικά της γεωγραφίας οποιουδήποτε χώρου εκτός Κρήτης, ήδη από τη Λαμία και μετά άρχισαν να αναρωτιούνται: «Μα καλά, ακόμα να φτάσουμε? Τόσες ώρες θα ‘χαμε πάει Σητεία-Χανιά και πάλι πίσω». E τους έρμους 😀 (Πέρα από τη πλάκα, συνολικά 23 ώρες κάναμε Ηράκλειο-Πρέσπες όπως και πίσω).
Που λέτε, εκεί που ανεβοκατεβαίνουμε τα βουνά, μου ‘ρχεται μήνυμα:
«Welcome to COSMOFON! For assistance please dial +38975120124. We wish you a pleasant stay.»
Οπότε το λεωφορείο ήταν πλέον σίγουρο: Φτάνουμε!
Έτσι κι έγινε. Μετά από 10 λεπτά ήμασταν στο χώρο του Διημέρου. Πάμε λοιπόν να στήσουμε τις σκηνές. Μέσα στη τρελή χαρά κι εγώ, πρώτη φορά θα έστεινα δικιά μου σκηνή, είχα πάει την Πέμπτη και πήρα μια 4 ατόμων (γιατί λέω συνήθως δε θα τη χρησιμοποιώ μόνος 😉 ).
Ανοίγω την ολόφρεσκη θήκη και… σκατά! Δεν είχε σχοινάκια μέσα στα σιδεράκια, και σε 2-3 που είχε ήταν κομμένα στα 5 εκατοστά. Αφού έβρισα λίγο την Carrefour και κλώτσησα λίγο χώμα, πήρα μια παραπανήσια που είχαν άλλοι και βολεύτηκα.
Λοιπόν, να σας πώ τώρα για το διήμερο.
Εγώ σε πανελλαδικό είχα να πάω από το 2004, που λόγω Ολυμπιάδας το κάναμε στην Αθήνα. Από το 2004 λοιπόν είχε πολύ παραπάνω κόσμο θαρρώ. Και βεβαίως ο χώρος ήταν και πολύ καλύτερος και πιο όμορφος, αντικειμενικά.
Καλά, άμα δεν ήταν τόσο βρώμικη και η ακτή της λίμνης (πλάκα πλάκα, ξέρει κανένας γιατί?) και μπορούσες να κάνεις και μπάνιο, θα ‘τανε μια τελειότητα…
Άλλο…
Ο καιρός.
Σαν φτάσαμε άρχισε να φυσάει αρκετά, σε βαθμό που κόντεψε να πάρει ο αέρας την πλάτη από την εξέδρα και μετά από λίγο άρχισε να ψιχαλίζει. Ωχ, λέω, τη κάτσαμε τη βάρκα… Αλλά τελικά η πρόσφατη επίσκεψη του αρχιεπισκόπου στο Περισσό έπιασε τόπο και ο Θεός μάζεψε τη κακοκαιρία και τα κουβαδάκια του και πήγε σ’ άλλη παραλία. Οι Πρέσπες πλέον ανήκαν στους άθεους κομμουνιστές, όπως και η ηλιοφάνεια…
Οι άνθρωποι.
Ένα από τα καλύτερα πράγματα στα διήμερα της ΚΝΕ, για μας τα …γεροντάκια 😆 , είναι το ότι συναντάς παλιούς γνωστούς και συντρόφους από όλη τη χώρα και έχεις και τον απαραίτητο χρόνο να τα πείτε. Βρήκα αρκετούς λοιπόν, και με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν είναι και λίγοι από αυτούς που διαβάζουν όσα γράφω εδώ πέρα! Τί να πείς, χαρά στο κουράγιο τους…
Οι μουσικές, οι εκδηλώσεις, οι ομιλίες.
Ντάξ. Μιλάμε το Σάββατο το βράδυ είχαμε πολύ λαό έτσι, όχι αστεία. Εγώ την Παρασκευή που πρωτοείδα το χώρο αναρωτιόμουνα γιατί είχαμε βάλει το κεντρικό bar τόσο μακριά από την εξέδρα, αλλά το Σάββατο βράδυ κατάλαβα το γιατί.
Η ομιλία του Τούρκου συντρόφου ήταν όλα τα λεφτά. Άσε που κόντεψε να κλάψει από συγκίνηση ο άνθρωπος. «Νοιώθουμε σαν να είμαστε στο ίδιο κόμμα, κι ας μας χωρίζουνε τα σύνορα», «κάποιοι στην Τουρκία μας λένε ότι δεν μπορεί να συνδιαστεί ο πατριωτισμός με το διεθνισμό. Εμείς τους λέμε τότε να μελετήσουν και να μάθουν για την ιστορία του ΕΑΜ, για την ιστορία του Δημοκρατκού Στρατού Ελλάδας και του ΚΚΕ».
Και ο σύντροφος από την ΕΔΟΝ τα ‘πε πολύ ωραία βέβαια. Πραγματικά πολύ ωραία. Ακούς «κύπριε προλετάριε»?
Όσο για το γλέντι που ακολούθησε, μυθικό, απλά. Καιρό είχα να ακούσω τόσο ωραία και τόσο «βαλκανικά» δημοτικά, και από άποψη οργάνων. Οι βορειοελλαδίτες θα τα πετυχαίνετε πιο συχνα φαντάζομαι. Κάποιοι από τους κρητικούς μας βέβαια τους πιάσανε τα γνωστά τους («υπάρχει μουσική και γλέντι χωρίς λύρα μπρε συ?»), αλλά και αυτοί μια χαρά περάσανε. Είχαμε ανεβάσει και μπόλικη ρακί εξάλλου… Το Σάββατο το βράδυ με το γλέντι ήταν που μου έλειψε και η Διαμάντω περισσότερο, αφού αν ήταν εκεί θα είχαμε ξεσκιστεί στο χωρό, αλλά τί να κάνουμε, καλά να πάθει κι αυτή που το ‘χασε.
Το τηλέφωνο και ο φούλης.
Δεν έχω ιδέα αν στη συγκεκριμένη περιοχή πιάνει σήμα από Ελλάδα ή από ΠΓΔΜ εν τέλει. Το θέμα είναι πως τηλέφωνο γιοκ. Να φανταστείτε παραλίγο να μη πετύχαινα και τον φούλη (το «φούλης» βγαίνει από το «αδερφούλης» βέβαια!). Τον εντόπισα τυχαία τελικά το Σάββατο το απόγευμα, λίγο πριν πάει να καταβροχθίσει τα τόστ που είχε πάρει από τα Lidl και τα’χε φορτώσει αποπάνω στους συντρόφους στη ταβέρνα για να του τα φυλάνε δροσερά… Άθλιος ο φούλης… το ‘χει η οικογένεια μάλλον 😀
Το bloggeromeeting.
Αναρωτιόμασταν από τη Παρασκευή με τη Παρτιζάνα αν τελικά θα ερχόταν άνθρωπος. Τελικά μαζευτήκαμε 8 (ή 9?) άτομα. Ήταν και ο J και ο Σήφης Σταλινάκης βέβαια στο διήμερο, αλλά λόγω του γνωστού προβλήματος με το τηλέφωνο δε μπόρεσα να τους βρώ.
Που λέτε, πάει 19:00 και στεκόμαστε με τη Παρτιζάνα και περιμένουμε. Στο παρατσάκ μας πρόλαβαν οι πρώτοι που ήρθαν, αφού είμασταν έτοιμοι να πάρουμε σβάρνα τα τραπέζια και να ρωτάμε χύμα «ρε συ σύντροφε, blogάρεις ε, σε κόβω εγώ, μπαγασάκο…».
Λέει ο Rizobreaker ποιοί ήταν στο πόστ του, αν και έχει ξεχάσει τον Red Domme. Τέσπα. Ε, μη φανταστείτε και τίποτα το ιδιαίτερο. Καθίσαμε αραχτοί κάτω από κάτι δέντρα, γνωριστήκαμε και μιλάγαμε περί blogίων και υδάτων. Για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί γενικά το Internet, εμπειρίες του καθενός από το blog ή άλλες διαδικτυακές περιπέτειές του, για τα σχόλια και το Λάμπρο 😆 , stuff like that. Η συζήτηση με άλλα λόγια ήταν ψιλοχαώδης, σαν το internet. Δεν ήταν άσχημα βέβαια. Κάθε άλλο. Και φυσικά κάποια στιγμή θα επαναληφθεί…
H μπάλα.
Από τα πλέον κλασσικά στοιχεία των διημέρων είναι και οι αγώνες ποδοσφαίρου ανάμεσα σε περιοχές ή νομούς. Καταγγέλω λοιπόν πως η Οργάνωση Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ κανόνισε να γίνει ο αγώνας της με την Οργάνωση της Κρήτης την ώρα της συνάντησης των red bloggers, προκειμένου ο A8lios να μη μπορεί να πάρει μέρος στον αγώνα. Παρ’ όλα αυτά η Κρήτη έδειξε τα δόντια της. «Ποτε άλλοτε τόσο λίγοι, πεινασμένοι, κουρασμένοι και οπλισμένοι με λιανοντούφεκα δεν τα βάλαν με τόσους χορτάτους και πάνοπλους, κρατώντας αντίσταση για τόσο καιρό» 😆 . Έτσι μετά από ένα ματς που έληξε 2-2 πήγαμε στα πέναλτι όπου οι μπουγάτσες κέρδισαν. Οι μαχητές της Κρήτης όμως ήταν οι ηθικοί νικητές…
Ο διεθνισμός του A8liou.
Που λέτε στο μεγάλο μας ταξίδι Κρήτη-Πρέσπες-Κρήτη είχαμε μαζί και 2 Γερμανίδες. Πού τις βήκαμε αυτές? Μεγάλη ιστορία. Έλληνας ΚΚΕς ο πατέρας της μίας (παρ’ όλα αυτά δεν ήξερε γρι ελληνικά η κοπέλα), στην SDAJ και οι 2. Είχαν κατέβει στη Κρήτη για διακοπές και λέει στη μία ο πατέρας της, ο ΚΚΕς:
«Κορτσούδι μ’, έχει αυτό το καιρό και η ΚΝΕ διήμερο, ψήνεστε?»
Ψήθηκαν.
Και φυσικά ανέλαβα εν πολλοίς εγώ το καθήκον (καλά η αλήθεια είναι ότι μου ψιλοάρεσε εν τέλει, καιρό είχα να μιλήσω τόσο Γερμανικά) να εξηγώ, να ενημερώνω και να τις φέρνω σε επαφή με τον υπόλοιπο λαό. Ήταν κομματάκι ντροπαλές η αλήθεια είναι, αλλά λογικό: 17 χρονών σε ένα ταξίδι που δε ξέραν άνθρωπο και δυσκολεύονταν να επικοινωνήσουν. Τέσπα, έκανα ότι μπορούσα. Άσε που στο γυρισμό στο καράβι μας ξέσκησε η ξανθόψοιρα στην 21 (η ντιπ Γερμανή), ενώ η άλλη όταν έχασε άρχισε κάτι βρισιές που σήκωσαν το μισό καράβι στο πόδι (ξύπνησε η …Ελληνίδα μέσα της 😆 ).
Έγραψε ιστορία και αυτό που είπε η μία, δε θυμάμαι με ποια αφορμή:
«Έχουμε και στη περιοχή μας στη Γερμανία κάποιους Έλληνες που είναι στο ΚΚΕ και έρχονται σε πορείες και κινητοποιήσεις. Δεν είναι πολλοί αριθμητικά, αλλά φωνάζουν και ακούγονται πάντα πάρα πολύ!»
Εμένα με λες…
.
Ετς απ λέτε.
Ντροπή και αίσχος σε όσους δεν ήρθαν, συντρόφους και μη. Rocean, απαράδεκτος. Mαίρη, σου κόβω την καλημέρα στο msn (αν και αυτό μάλλον ευλογία είναι για σένα 😉 ). Χαμόγελο, κερνάς καφέ για να σου ξαναμιλήσω. Ιερή δούλη Erisabetsu, με έγραψες 😦 , αλλά εσύ έχασες, γιατί είχε και κάτι ωραία ποντιακά το Σάββατο το βράδυ.
Για το διήμερο έχουν γράψει και οι:
Πάρτι
Ριζομπρέικερ
Στιγμιαία ολίσθηση τη λογικής
Μπολσεβικίδης
Πάλης Ξεκίνημα
Υ.Γ.: Στη «μικρή Μόσχα» (κάποιοι συνεχίζουν να τη λένε Φλώρινα) δε ξέρω τί έγινε τη Κυριακή, αφού η Κρήτη έφυγε 8:00.
Υ.Γ. 2: Η Παρτιζάνα λέει το ποστ της για «τα πιτσιρίκια» που φώναζαν στις σκηνές. Επειδή ήταν και κοντά οι σκηνές μας να την ενημερώσω πως εμένα δε με ξύπνησαν τα «πιτσιρίκια» αλλά οι δικές της φωνές 😀 . Οι οποίες βέβαια αγριοφωνάρες έπιασαν τόπο, αφού μετά ψιθύριζαν τα καημένα τα συντροφάκια…
A8lios Weblog 