Βιβλίο: Το μάταιο χθες

[get it!]

(Δέστε καταρχάς την «περίληψη» που έχει στο οπισθόφυλλο στο παραπάνω λινκ)

Ωραίο βιβλίο.
Πρώτα απ’ όλα το εκτίμησα για την ξεκάθαρη πολιτική του τοποθέτηση, η οποία είναι από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του. Μιλάει για τα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο, επικρίνοντας σφόδρα τους ιστορικούς και τους συγγραφείς εκείνους, που αποφεύγουν να μιλήσουν συγκεκριμένα για κτηνωδίες, για το ποιοί ήταν οι θύτες και ποιοί τα θύματα, προκειμένου να οικοδομηθεί μια “εθνική ενότητα”.

Επίσης επικρίνει όλους εκείνους που όταν μιλούν για το καθεστώς του Φράνκο δίνουν βάρος σε δευτερεύοντα χαρακτηριστικά, “στην αλλόκοτη επίσημη γλώσσα, τον κοιλαρά στρατηγίσκο, την παράνοια για τους “εχθρούς της πατρίδος”, τις φροϋδικές υπερβολές του κλήρου, τη χυδαία αισθητική του εθνικού μας καθολικισμού, δημιουργώντας έτσι την εύπεπτη εικόνα μιας “μπανανίας” ”, και με αυτόν τον τρόπο βοηθούν στο να “δημιουργείται μια μνήμη όχι χρησιμότητας, αλλά φετιχισμού. Μια μνήμη όχι γνώσης, αλλά κουτσομπολιού. Μια μνήμη όχι λόγων, έργων και ευθυνών, αλλά ανεκδότων. Σε τελική ανάλυση μια μνήμη μάλλον συναισθηματική, παρά ιδεολογική”.

Πράγμα που βεβαίως είχαμε και έχουμε δει να συμβαίνει και στην Ελλάδα, ειδικά για την περίοδο της χούντας.

Αντίθετα ο συγγραφέας έχει την εξής άποψη: “Όταν όμως μιλάμε στον αναγνώστη για βασανιστήρια, είναι απαραίτητο να κααταφύγουμε στη λεπτομέρεια, να ανάψουμε τους πιο δυνατούς προβολείς και να τον αναγκάσουμε είτε να διαβάσει 15 σελίδες είτε να τις προσπεράσει είτε να κλείσει το βιβλίο. Επειδή, όταν μιλάει κανείς για βασανιστήρια με γενικότητες, είναι σαν να μην λέει τίποτε. (…) Και είναι αδύνατο να ξεμπερδεύουμε με το θέμα χρησιμοποιώντας γενικότητες του τύπου «τα βασανιστήρια ήταν μια συνηθισμένη πρακτική» ή «χιλιάδες άντρες και γυναίκες βασανίστηκαν». Είναι σαν να μην λέμε τίποτα, σαν να χαρίζουμε ατιμωρησία».

Έτσι παραθέτει 2 ανατριχιαστικές «μαρτυρίες» (σε εισαγωγικά γιατί δεν πρόκειται για πραγματικές μαρτυρίες, αλλά για μυθοπλασία του συγγραφέα), με κορυφαία εξ αυτών αυτή ενός αναρχικού, που ανάμεσα στα φοβερά, από άποψη μεθόδων βασανισμού, λέει και αυτό:

ενώ καταλήγει στο εξής ενδιαφέρον σκεπτικό:

Αυτό είναι το ένα στοιχείο του συγκεκριμένου μυθιστορήματος. Το άλλο είναι ότι είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε ο συγγραφέας κατά κάποιον τρόπο να μας περιγράφει τη διαδικασία γραψίματός του.

Την πρώτη έρευνα για τα πρόσωπα, την εποχή, τα γεγονότα, τις διάφορες επιλογές που μπορεί να κάνει, το πώς και με τί κριτήρια πλάθει τον όλο μύθο κτλ.

Και εκεί ο συγκεκριμένος συγγραφέας έχει ενδιαφέρον και είναι πολύ σωστός στις επιλογές του . Για δέστε αυτά και θα καταλάβετε 😉 :

Γενικώς, για να τελειώνω, πολύ καλό!

Βιβλίο: Μετά την αποψίλωση

[περισσότερα εδώ!]

[get it!]

 

 

Όπως είπα σε προηγούμενο ποστ, το τελευταίο διάστημα το είχα ρίξει αρκετά στο διάβασμα, μιας και δεν είχα και τπτ άλλο να κάνω. Οπότε σιγά σιγά λέω να παρουσιάσω τα βιβλία που διάβασα, αν όχι όλα έστω μερικά, μέχρι να βαρεθώ.

Το «μετά την αποψίλωση» το πήρα από το βιβλιοπολείο της ΣΕ γυρνώντας από το Ηράκλειο, όπου είχα κατέβει για να δώσω μια πρόοδο (δώθηκε τρελή μάχη για αυτή την άδεια λέμε…). 

Είναι από τα βιβλία που έχει βγάλει η ΣΕ σε έκπτωση 50%.

Περιέχει 12 διηγήματα, κάποια γράμματα φαντάρων ή γράμματα σχετικά με φαντάρους, κάμποσες σελίδες με στιχάκια του στρατού, καθώς και ένα μικρό γλωσσάρι.

Προσωπικά το βρήκα πολύ καλό, και θα το συνιστούσα σε κάθε νέουρα. Βέβαια καλύτερα να το διαβάσει μετά από μερικούς μήνες κατ’ εμέ. Διότι, εκτός των άλλων είναι και εμψυχωτικό, με την έννοια πως μπορείς με σιγουριά να πεις πως «ΟΚ, από την 172 σειρά καλύτερα είμαστε τώρα». Και επιπλέον, χρειάζεσαι και κάποιες δικές σου εμπειρίες για να μπορείς να ταυτιστείς με τις ιστορίες στα συγκεκριμένα διηγήματα.

Κάνει και μια προσπάθεια ο συγγραφέας, τόσο στα διηγήματα, όσο και στα γράμματα, να αναδείξει το πώς μπορεί να υπάρξει μια αγωνιστική και συναδελφική στάση κατά τη διάρκεια της θητείας. Και από αυτή την άποψη είναι χρήσιμο. Βέβαια κατά την άποψή μου σε ένα-δυο διηγήματα δεν έχει καταφέρει να το «δέσει» και πολύ καλά αυτό το στοιχείο με το story, οπότε φαίνονται κάπως υπερβολικά «στρατευμένα» (με την πολιτική έννοια 😀 ).

Αλλά στα περισσότερα το δέσιμο είναι μια χαρά, η γλώσσα είναι «λελεδιάρικη», το χιούμορ πανταχού παρόν, οπότε είναι ό,τι πρέπει.

Προσωπικά ξεχώρισα τα διηγήματα «το ματς», «ιστορίες για παλιούς» και «το φάντασμα στα πορτοκάλια».