Ξέρετε, βαριέμαι ελεεινά να γράψω ο,τιδήποτε για το ΣΥΝ τελευταία, παρ’ ότι κυριαρχεί σαν θέμα στην «επικαιρότητα». Δηλαδή σε αυτό που παρουσιάζουν τα αστικά ΜΜΕ σαν επικαιρότητα, για να εξηγούμαστε. Μου φαίνονται πολύ ξεκάθαρα κάποια πράγματα, για να κάθομαι να γράφω στα σοβαρά γι αυτά.
Ευτυχώς όμως, για κάτι τέτοιες στιγμές είναι οι φίλοι. Και τί καλύτερος φίλος από το Γιάννη, ε? (Που έγραψε τελευταία αυτό και αυτό για το ΣΥΝ)
Αυτό που πάντα μου κάνει εντύπωση στο Πρετεντέρη είναι το πόσο καθαρά, χωρίς φόβο και με περίσσιο πάθος μπορεί να εκφράζει την άποψη της πλουτοκρατίας στην Ελλάδα. Ή εν πάσει περιπτώσει μεγάλου κομματιού της. Δεν τον νοιάζει αν όντως τον φτύνει το 90% του κόσμου για ό,τι λέει, θα το πεί, και θα έχει και δίκιο τις περισσότερες φορές, από τη σκοπιά των αστών βεβαίως. Γι αυτό και θα τον ήθελα στην Καθημερινή. Αλλά τι να κάνουμε, κανείς δεν είναι τέλειος.
Έτσι για μένα ένα είναι σίγουρο: Όταν ο Γιάννης δεν ανησυχεί για την άνοδο του ΣΥΝασπισμού, όταν το βλέπει σαν αρνητικό γεγονός ίσως, μιας και μάλλον θα χρειαστεί να αλλάξει κάπως η τράπουλα, αλλά και σαν αφορμή απο την άλλη για να προκύψει κάτι που σε βάθος χρόνου θα δώσει νέα σταθερότητα στο πολιτικό σκηνικό του ελληνικού καπιταλισμού, τότε δεν ανησυχεί και πιστεύει πάνω-κάτω τα ίδια με αυτόν και η μεγάλη μερίδα της αστικής τάξης της χώρας.
Και ακόμα πιο καθαρά το βλέπει κάποιος αν το δεί από την ανάποδη: Φαντάζεστε τη φάτσα του Γιάννη (και την αρθρογραφία του) αν έβλεπε π.χ. το ΚΚΕ σε δημοσκοπήσεις στο διπλάσιο ποσοστό από ό,τι πήρε στις τελευταίες εκλογές???
I live to see that happen, και δεν είμαστε και πολύ μακριά…
A, άσχετο μεν με το πόστ, αλλά επίκαιρο: Για τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, δείτε αυτό.
A8lios Weblog 