Η Ελευθεροτυπία είχε φέτος μια πολύ καλή ιδέα κατά τη γνώμη μου. Συνδιάζοντας τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και το καλοκαιρινό αραλίκι, έδινε τις εβδομάδες των αγώνων με τη σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία και από ένα βιβλίο της σειράς «Οι ιστορίες του δικαστή Τί».
Κι εγώ έσπευσα.
Πήρα και διάβασα και τα 3 βιβλία που έδωσε,
«Το αίνιγμα του κινέζικου καρφιού«,
«Δολοφονία στο καράβι των λουλουδιών«.
Πρόκειται για κινέζικες αστυνομικές ιστορίες, που διαδραματίζονται γύρω στο 660 μ.Χ.
Καταρχάς να πώ ότι και σαν αστυνομικές ιστορίες, ή ιστορίες μυστηρίου, όπως θέτε, λένε αρκετά. Θυμίζουν αρκετά Σέρλοκ Χόλμς. Ίσως ως προς αυτό το κομμάτι να είναι λίγο υποδεέστερες, αλλά και πάι είναι πολύ καλές. Τουλάχιστον εγώ δεν έβρισκα το δράστη και το τί ακριβώς είχε παιχτεί, με καμία παναγία, μέχρι που τα αοκάλυπτε όλα ο συγγραφέας.
Αλλά το ωραίο είναι ότι μαθαίνεις και κάποια πράγματα για την Κίνα της εποχής, και με αυτή την έννοια ήταν έξυπνη η «προσφορά» της Ελευθεροτυπίας την εποχή της Ολυμπιάδας στο Πεκίνο.
Τί μαθαίνεις?
Κάποια πράγματα για το πώς ήταν διαρθρωμένη η κινεζική αυτοκρατορία. Για το ότι η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία δεν ήταν ουσιαστικά διαχωρισμένες, αφού οι δικαστές τις ασκούσαν και τις 2. Για το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στην Κίνα την εποχή εκείνη, που είχε ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Για το ότι υπήρχε και εκεί κάτι αντίστοιχο με το «πας μη Έλλην βάρβαρος». Για τον τρόπο αντιμετώπισης των γυναικών κτλ.
Π.χ. όλα (οι καταθέσεις, οι κατηγορίες, οι ανακρίσεις κτλ.) γίνονταν δημόσια. Ο οποιοδήποτε μπορούσε να πάει και να ζητήσει «συνεδρίαση» του δικαστηρίου, η οποία γίνονταν επιτόπου (ή σχεδόν επιτόπου) και με παρόντες όσα μέλη της κοινότητας είχαν όρεξη να παρακολουθήσουν. Άλλο ωραίο και έξυπνο: Αν ο δικαστής έπαιρνε μια απόφαση η οποία αποδεικνυόταν λανθασμένη, του επιβαλλόταν η ίδια ποινή την οποία είχε επιβάλλει στους υπόπτους προηγουμένως. Και αυτό συμπεριλάμβανε και την θανατική ποινή, με διάφορους τρόπους.
Βέβαια ο συγγραφέας, θέλοντας να κρατήσει τον τρόπο γραφής παρόμοιο με εκείνον κινεζικής λογοτεχνικής παράδοσης στα αστυνομικά μυθιστορήματα, τονίζει σχεδόν μόνο τις αρετές του δικαστή Τί.
Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι κάθε ιστορία περιέχει και ουκ ολίγες «πικάντικες ιστορίες», που δείχνουν αρκετά πράγματα για τις σχέσης των 2 φύλων και την θέση της γυναίκας στην Κίνα της εποχής. Εξ’ άλλου ο συγγραφέας έχει γράψει και κοτζάμ έρευνα για τη «σεξουαλική ζωή στην αρχαία Κίνα», οπότε καταλαβαίνετε…
Τώρα, για τα 3 συγκεκριμμένα βιβλία που διάβασα, μπορώ να πω πως το «αίνιγμα του κινέζικου καρφιού» ήταν το πιο συγκινητικό και το πιο ανθρώπινο, ενώ το «δολοφονία στο καράβι των λουλουδιών» εμένα μου φάνηκε σαν έτοιμο σενάριο για μια πραγματικά πολύ πολύ καλή ταινία περιπέτεας.
Το μόνο «κακό» είναι με τα ονόματα λίγο, που λογικό είναι να τα μπερδεύει κανείς. Ειδικά στα πρώτα βιβλία της σειράς που χρησιμοποιεί κάμποσα (γιατί μετά όπως λέει και ο ίδιος του το επισήμαναν και τα περιόρισε σε κάθε βιβλίο).
Τέλος να πω ότι και ο δικαστής Τί και όλες οι επιμέρους ιστορίες που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στα βιβλία υπήρξαν στη πραγματικότητα. Στο τέλος κάθε βιβλίου αναφέρει λεπτομέρειες γι αυτά.
Υ.Γ.
Μπορείτε να δείτε και αυτό.
A8lios Weblog 
