Ταινία: Persepolis

Νταξ. Τα ‘λεγε πριν καιρό o πλακατζής, αλλά λέω και ‘γω ε, αυτός είναι και σκιτσογράφος, κλίκα είναι και αυτοί όλοι μεταξύ τους, γι αυτό έφαγε και τέτοιο κόλλημα…

Μπα! Μιλάμε η ταινία τα σπάει, για να το πώ απλά!

Το ομολογώ: Αν φτιάχνονταν συνεχώς τέτοια «κοινωνικά κινούμενα σχέδια» (δε ξέρω πώς να το κατηγοριοποιήσω κιόλας, φαντάσου!), εγώ προσωπικά δε θα χα ιδιαίτερο πρόβλημα να μην ξανάβλεπα και ταινίες με ανθρώπινους ηθοποιούς.

Καλά, το καλύτερο απ’ όλα ήταν το σχέδιο νομίζω. Λιτό, απλό, σχεδόν παιδικό μερικές φορές. Από αυτά που λες: «Σχεδόν μπορώ να το κάνω κι εγώ!» Ταίριαζε απόλυτα με τη περίσταση και με ό,τι είχε ο δημιουργός να αφηγηθεί. Και είναι ιστορία αυτή που έχει να αφηγηθεί, όχι μπαρμπούτσαλα.Ούτε πολύ αργό, ούτε γρήγορο, ούτε περιττά λόγια, αστείο, αυτοσαρκαστικό…

ΓΚΑΒΛΑ!

Τώρα που το σκέφτομαι, τί κάθομαι και γράφω σα χαζός? Πάω να το ξαναδώ, ή ακόμα καλύτερα να κανονίσω καμιά προβολή…

Υ.Γ. Μιλάμε αυτή η μορφωποίηση κειμένου στο wordpress, είναι πλέον η 3η ή η 4η φορά  που με πηδάει έτσι? Γαμώ τη γκαντεμιά μου γαμώ! Κόλλησε όλο το κείμενο μαζί…

Νίκος Νικολαϊδης

Πάνω που έλεγα αν έχει νόημα να γράψω σήμερα τπτ και σκεφτόμουνα να αρχίσω το 2ο μέρος της «Ενότητας», διάβασα για το θάνατο του Νίκου Νικολαϊδη.

Τί να πώ για αυτόν;

Δεν είναι ότι μου αρέσαν όλες οι ταινίες του. Ομολογώ ότι στην πρωινή περίπολο με πήρε ο ύπνος. Δεν κρύβω ότι το Singapore Sling δεν το είδα όλο.

Επίσης από κάποια στιγμή και μετά μου φαίνονταν μονότονη η θεματολογία του και ο τρόπος που την παρουσίαζε. Καλά, αυτό αφορά και άλλους σκηνοθέτες…

ΑΛΛΑ!

Αλλά μου χάρισε την καλύτερή μου ελληνική ταινία.

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα.

Και για αυτό, όπως και για τις 2 επόμενες της ίδιας «τριλογίας» (γλυκειά συμμορία, ο χαμένος τα παίρνει όλα) θα τον ευγνωμονώ για πάντα.

Γι αυτό, και για το ότι είναι 1 από τους μετρημένους στα δάχτυλα (δηλ. <10) ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ Έλληνες σκηνοθέτες.

Που φτιάχνουν ταινίες και όχι …λουκουμάδες με μέλι!

Και αν κάτι θα μπορούσε να πει φεύγοντας από την ελληνική κινηματογραφική πραγματικότητα, εγώ φαντάζομαι ότι θα ήταν τα λόγια του Αγγελάκα στο τέλος του «ο χαμένος…»:

Κουφάλες, σας γάμησα!

Γεια χαρά κυρ. Νίκο. Και μη φοβάσαι. Τα κουρέλια δε πάνε πουθενά…