Επιτέλους. Μετά από μήνες, που μου φάνηκαν πραγματικά αιώνες, ξαναπήγα σινεμά. Και μάλιστα θερινό, πάνω στα ενετικά τείχη! Πρέπει να παραδεχθώ σε αυτό το σημείο κάτι. Παρ’ ότι ΠΑΣΟΚοι, ο Δήμος του Ηρακλείου έφτιαξε απο πέρσι έναν πολύ ωραίο δημοτικό κινηματογράφο.
Το πώς τον αξιοποιεί, τί ταινίες προβάλει, πού και πώς βρήκε τα χρήματα κτλ. προφανώς και δε με βρίσκει σύμφωνο, αλλά ο χώρος είναι πραγματικά πολύ ωραίος.
(η είσοδος είναι 5 Ευρώ πάντως – το φοιτητικό είσιτήριο 3 Ευρώ, ενημερωτικά)
Ας πάμε τώρα στη ταινία:
Πώς να την χαρακτηρίσω? Είναι μια «σύγχρονη μουσική προλεταριακή κωμική ιστορία αγάπης». Σας φώτισα ε?
Λοιπόν, η ιστορία εξελίσσεται στην Ιρλανδία. Ένας τύπος, κολλημένος μουσικός, που δουλεύει το πρωί στο μαγαζί του πατέρα του και τ’ απογεύματα παίζει μουσική στο πεζόδρομο γνωρίζει μια Τσέχα μετανάστρια.
Η οποία κάνει πραγματικά ό,τι δουλειά μπορεί για να τα βγάλει πέρα (έχει πάρει μαζί της στην Ιρλανδία μάνα και παιδί), αλλά παράλληλα δεν ξεχνά και το δικό της κόλλημα με το πιάνο.
Έτσι σιγά σιγά γνωρίζονται, αρχίζουν να παίζουν μουσική μαζί και βάζει και ο τυπάς μπροστά το σχέδιό του να φτιάξει ένα δίσκο. Αξιοσημείωτο είναι και το ότι δε χρησιμοποιούνται ποτέ μέσα στην ταινία τα ονόματά τους.
Πολύ ωραία (μα πολύ ωραία) μουσική,
πολύ καλές ερμηνείες,
και πάνω απ’ όλα πολύ ρεαλιστικό σενάριο! Αυτό το τελευταίο είναι και το καλύτερο σημείο της για μένα, αφού είναι σπάνιο πράγμα για «αισθηματική κομεντί» (μπιαχ!!!).
Η μόνη ένστασή μου είναι πως σε κάποιες στιγμές το παραξηλώνουνε με τη μουσική, που θα μπορούσε να παίζει λιγότερο. Σε κάποιες στιγμές ξαναλέω. Γιατί σε κάποιες άλλες, στις περισσότερες θα έλεγα, ταιριάζει πάρα πολύ. Κάτι τέτοιο πάνε να πούνε και τα παιδιά του movies for the masses που έριξα μια ματιά, αν και είναι υπερβολικά αυστηροί κατά την ταπινή μου άποψη.
Ένα συγγνώμη τέλος στον Yannis που δεν τον πήρα τηλέφωνο τελικά για να έρθει στη προβολή. Ε, μέχρι τη τελευταία στιγμή δεν είχαμε αποφασίσει. Δε πειράζει. Από προβολές αυτό το καλοκαίρι άλλο τπτ…
Μη τη χάσετε!
A8lios Weblog 