Είναι νομίζω αρκετά χρήσιμη για όσους θέλουν να ξεκαθαρίσουν τί συμβαίνει στη Βενεζουέλα.
Θα τη βρείτε εδώ.
Α, όταν τη διάβαζα μέσα στο λεωφορείο για τη Σούδα μου πέρασε απ’ το μυαλό και το εξής:
Στη θεματική Βραδιά, για την οποία έγραψα τις προάλλες, είπε κάποια στιγμή ο Τσίπρας
«είχα πάει στη Βενεζουέλα πρόσφατα […], πήγα σε ένα μέρος που εφαρμόζονταν ένα από τα κοινωνικά προγράμματα της κυβέρνησης Τσάβες, συνάντησα μια γυναίκα και τη ρώτησα για τις αλλαγές εκεί, και μου είπε «Παλιά νοιαζόμασταν για το αν θα έχει να φάει το παιδί μας. Τώρα νοιαζόμαστε για το αν θα έχουν να φάνε όλα τα παιδιά». Δεν έχω ακούσει καλύτερο και απλούστερο ορισμό για το τί είναι σοσιαλισμός.»
Κάπως έτσι τέλος πάντων. Μπορεί να ήταν και με «αν θα έχουν ρούχα να φορέσουν».
Και βλέπω στη συνέντευξη στο Ριζοσπάστη αυτό:
«Τα (κοινωνικά) προγράμματα λοιπόν αναπτύσσονται μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, βαθιάς ιδεολογικής διαπάλης, βαθιάς αντιπαράθεσης συμφερόντων. Κι αυτή η ιδεολογική διαπάλη, άλλες φορές έχει προχωρήσει, άλλες δεν έχει βαθύνει. Αλλοτε επιτρέπονται βήματα μπροστά, άλλοτε πάλι έχουμε οπισθοχώρηση. […] Με βάση αυτό, πρέπει να πούμε ότι οι δυνάμεις που ανήκουμε στην καθοδήγηση αυτής της διαδικασίας έχουμε μια μεγάλη ευθύνη: τον καθορισμό του τι είναι «σοσιαλισμός». Για άλλους, σοσιαλισμός μπορεί να θεωρηθεί η προσφορά πρωινού στους μαθητές, τα προγράμματα. Αλλά, σοσιαλισμός σημαίνει βαθιά αλλαγή της συνείδησης, διαρκής συμμετοχή, βαθιά αλλαγή στις σχέσεις παραγωγής.»
😀