Είχα μια κουβέντα με μια κοπελιά της προάλλες, στην οποία κάποια στιγμή οδηγηθήκαμε στο να μιλάμε και για πολιτικά (Ναι ναι, το ξέρω, είμαι τελειωμένη υπόθεση και τρομερά μονότονος…)
Όπως και να ‘χει, είχαμε μια, διαφωνία να το πώ, αντίθετη άποψη να το πώ, αυτό τέλος πάντων. Γύρω από το ζήτημα του αν κέρδισαν τπτ όσοι στις προηγούμενες δεκαετίες αγωνίστηκαν, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους, σίγουρα πάντως τα νιάτα τους, μέσα ή δίπλα στο ΚΚΕ και εν πάσει περιπτώσει μέσα από το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα και στη συνέχεια αποχώρησαν/διαγράφτηκαν/βαρέθηκαν/ό,τιδήποτε. Η αλήθεια είναι πως εκείνη μιλούσε για περιπτώσεις στις οποίες το κόμμα φαίνεται «αχάριστο» απέναντι σε κάποιους ανθρώπους, αλλά νομίζω ως προς το τί «οφέλη» είχαν απο τους αγώνες τους δεν υπάρχει λόγος να τους διαχωρίσω από τους υπόλοιπους…
Κάπου με έπιασαν και μένα τα κλισέ και άρχισα να μιλώ για «κατακτήσεις» που έχουμε σήμερα, για την δημοτική που μιλάμε και γράφουμε, για την όποια ασφάλιση έχει μείνει, την παιδεία στην οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση παιδιά λαϊκών στρωμάτων, για μια σειρά δικαιώματα anyway.
Και μου είπε πως αυτό δεν μετράει, αυτή είναι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων, καθώς η κοινωνία και η επιστήμη προοδεύουν.
Δεν την πολυθυμόμανε τη συζήτηση η αλήθεια είναι. Μέχρι που σήμερα είδα αυτό και φρίκαρα από τη μία, από την άλλη θυμήθηκα και όσα λέγαμε.
Γιατί για μένα αυτή είναι η μόνη «λογική εξέλιξη των πραγμάτων» που είναι ικανός να προσφέρει ο καπιταλισμός σήμερα. Όσο και να πάει «μπροστά» η επιστήμη και η τεχνολογία , σε αυτό το σύστημα, τόσο περισσότερο θα χρησιμοποιηθούνε ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Εκτός και αν επιβάλουν οι ίδιοι με αγώνες το αντίθετο.
Αγώνες
not for the cake, but for the hole fuckin’ bakery!
Cheers!
A8lios Weblog 