Βιβλίο: Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου

…του Eduardo Galeano.

Όταν ανέβηκα Αθήνα για τις διακοπές, είχα σκοπό να πάω στη Σύγχρονη Εποχή και να πάρω κανα βιβλίο για το πάσχα. Έτσι κι έγινε.

Καλά, δε το συζητώ, κουκλί έγινε το βιβλιοπωλείο μας μετά την ανακαίνιση. Απίθανο, ειδικά το πατάρι. Με βρήκε και μια από τις συντρόφισσες που δουλεύουν εκεί να ρωτάω για 5-6 πράματα και με πήρε μονότερμα, να μου λέει για το πατάρι, πώς σκέφτονται να το αξιοποιήσουν, για τα παιδικά βιβλία της Σύγχρονης κι άλλα πολλά… Μιλάμε πρέπει να μου μίλαγε πάνω από ώρα, φαντάσου ενθουσιασμό με την ανακαίνιση 😀 …

Που λέτε, στο μυαλό μου δεν είχα και τίποτα συγκεκριμένο για το τί ήθελα. Πιο πολύ να σκαλίσω βιβλιοπωλεία ήθελα, ξεκινώντας όπως πάντα από τη Σύγχρονη. Ως συνήθως βέβαια φανταζόμουνα θα είχα μια τάση προς τα πολιτικά βιβλία…

Αλλά κοιτώντας εκεί, ανάμεσα στα καινούργια ράφια της Σύγχρονης, πέτυχα το αποθυμένο μου, οπότε …πέταξαν τα πολιτικά!

Σαφώς και μιλώ για το συγκεκριμένο βιβλίο, που το λιγουρευόμουνα από την εποχή που είχα διαβάσει πριν κάτι αιώνες το «Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία χωρίς άπιστους» του Μπογιόπουλου, ο οποίος είχε ξεσκιστεί να κάνει παραπομπές στον Γκαλεάνο.

Έχοντας διαβάσει το βιβλίο (του Γκαλεάνο), μπορώ πλέον εύκολα να καταλάβω γιατί το έκανε.

Οι ιστορίες που περιέχει μέσα είναι τόσο ποιητικές, αστείες, τραγικές, χορευτικές, καυστικές, μαγικές, αντιδραστικές, προοδευτικές, όσο και το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Το εκφράζουν απόλυτα. Την κάθε πτυχή του.

Επιπλέον ο Γκαλεάνο αφηγείται και πάρα πολύ όμορφες σκηνές από την ιστορία του ποδοσφαίρου, ειδικά την ιστορία του στη Λατινική Αμερική.

Και από την άλλη, είναι σαφέστατα στρατευμένο ως προς το ρόλο που πρέπει να έχει το ποδόσφαιρο κατά το συγγραφέα. Όπως και για το ποιός ευθύνεται για το πώς έχει εξελιχθεί σήμερα το ποδόσφαιρο.

Τί άλλο χρειάζεται κανείς για να το λατρέψει? Εγώ πάντως τίποτα.

Α, σας το ξεκαθαρίζω πως και τα επόμενα ποστ για βιβλία θα είναι, αρέσει δεν αρέσει!

Εργοτέλης

Ήταν στο Εργοτέλης-ΠΑΟΚ. Εκεί που άρχισαν όλα. Η αντίστροφη μέτρηση. Η επιστροφή.
Στα γκολ που βάζαμε, στο τέλος του παιχνιδιού.

Ο Makrog και ο Πανάγος όρθιοι, μια αγκαλιά, χαρά και τέτοια.
Εγώ να κάθομαι και να κοιτάω σα χάνος το γήπεδο.
«Τί έπαθες ρε μαλάκα?»
«Καταλαβαίνεις τί κάνουνε τώρα ρε? Μας έδωσαν ελπίδες! Σκατά! Και τώρα κάθε βδομάδα σα μαλάκες θα ελπίζουμε να επιστρέψουμε!!!»

Ε, είναι ένας περίεργος τρόπος σκέψης αυτός που έχω καμιά φορά.
Ένιγουέι.

Ήταν βέβαια έτσι όπως το σκέφτηκα από τη μία. Μέχρι τότε το είχαμε ψιλοπάρει απόφαση πως θα ‘πεφτε ο Εργοτέλης, κάμε και λίγο χαβαλέ επί του θέματος.

Από εκείνη τη Κυριακή όμως δε ξαναχάσαμε αγώνα.Μέσα παίζαμε, γήπεδο.
Έξω, TV.

Άααγχος? Αγωνίιια? Αρρώωωστια?Ε καλά είσαι…
Ακόμα αντηχεί στο αυτί μου η φωνή του Makrog να λέει: «Δεν αντέχω άλλο ρε ΜΑΛΑΑΑΑΚΑΑΑΑΑΑ».

Αλλά από την άλλη ήταν σκέτη γκάβλα η όλη φάση.
Και καταλάβαμε ότι έχουμε δεθεί πλέον με αυτή την ομάδα. Υπερβολικά θα έλεγα 😀 .

Θα ‘χετε παρατηρήσει πως δεν έγραφα στάλα τις τελευταίες βδομάδες.
Ήταν από τη μια η βαρεμάρα, ίσως και η επικαιρότητα, ίσως και οι φοιτητικές.
Αλλά ήταν και κάτι άλλο.

Δεν ήθελα να γράψω μεγάλα λόγια. Όχι από προκατάληψη και τέτοιες μαλακίες, αλλά θα σπαζόμουν αν τελικά πέφταμε εγώ να είχα στο μπλογκ ένα κάρο άκυρα σκατά. Scripta manent, ξέρετε. Έστω και ηλεκτρονικά και σύμφωνα με τις διαθέσεις κάποιων εταιριών-παρόχων μπλογκς. Έστω.

Ούτε ήθελα όμως πλέον να κάνω πλάκα με το στήθος του Βακουφτσή, τις αλλοπρόσαλλες κινήσεις του Κοιλιάρα, τις μαλακίες & τα απίστευτα κατορθώματα του Ογκουνότο. Δηλαδή ήθελα, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό όσο πριν.
Είχε δίκιο ο Makrog: «Τώρα δε μπορώ να γελάω με αυτά που γίνονται. Τώρα στεναχωριέμαι πραγματικά!».

Αμ το άλλο? Τύχαινε συνέχεια να παίζουμε ταυτόχρονα με ντέρμπι. Και όποτε αναφερόμασταν στον όρο «ντέρμπι» εμείς εννοούσαμε το δικό μας. Από κάποια στιγμή κι έπειτα οχι για πλάκα. Έτσι μας έβγαινε.

Το καλύτερο δικό μου από τέτοιας άποψης? Να το: Τελειώνει το Εργοτέλης-Λεβαδειακός, είμαστε στο αμάξι του Χρήστακα, χαιρόμαστε, μαλακιζόμαστε, και παίρνει ο αδερφός μου τηλέφωνο από το ΟΑΚΑ για να μου «την πει» για το 4-0 με το γαύρο.

«Τί έγινε πούστη, τον ήπιαμε?»

«Ε?»

«Τί, κάνεις πως δε καταλαβαίνεις?»

«Τί σκατά μου λες ρε?»

«Το ντέρμπι δε το είδες ρε?»

«Πώς δε το είδα, τώρα γυρνάω από το γήπεδο, γάμησε η Εργοτρέλα…»

Μα να μου φανεί τόσο ξένο?
Τόσο ασήμαντο?
Ποιός χέστηκε ρε? Ένα ήταν το παιχνίδι εκείνης της αγωνιστικής για μας, για όλους μας, Εργοτέλης-Λεβαδειακός.

Κάπως έτσι πήγαινε το πράμα που λέτε.
ΑΕΚ-Εργοτέλης, σπίτι του Makrog, το απόλυτο ξενέρωμα με το γρήγορο γκολ.

ΑΕΛ-Εργοτέλης. Δε ξεχνιέται και ούτε θα ξεχαστεί, με τίποτα. 4 άτομα στο μικρό δωμάτιο του Makrog να μη μπορούμε να πιστέψουμε όσα βλέπαμε. Τα πανηγύρια στο 1-2 του Ογκουνσότο κόντεψαν να με κάνουν να αναποδογυρίσω το κρεβάτι. Η απίστευτη τριπλή ευκαιρία του Εργοτέλη στο 2-2, με τον ΜΑΛΑΚΑ τον Ογκουνσότο να έχει τη δυνατότητα να κάνει την τέλεια καρφωτή κεφαλιά και να τη στέλνει πάνω στον τερματζή, το ίσως πιο ελεεινό πλασέ της δεκαετίας από τον Κουτσιανικούλη (που κατά τα άλλα είναι η μεγάλη μας αγάπη, ο …Messi του Ηρακλείου 😀 ) που ακολούθησε δεν έφεραν βρισιές. Έφεραν ένα απίστευτο σάστισμα, απλά και μόνο. Το δοκάρι του Γραμμόζη επίσης. Το πέναλτι στον Ογκουνσότο που όχι μόνο δε δόθηκε, αλλά πήρε και κάρτα ο γελωτοποιός μας, μας ξέσκισε τα βάρδουλα.
Στο τέλος του αγώνα, όταν ο μεγάλος αρχηγός Κένεντυ έκανε δηλώσεις μέσα στα δάκρυα, μας ερχόταν να κλάψουμε και μεις. Αλλά συνάμα το ξέραμε ήδη. Η Ξάνθη δε χρειαζόταν να κατέβει Κρήτη παρά μόνο για διακοπές. Θα τη σκότωνε και ο Κένεντυ μόνος του, δε τους χρειαζότανε του άλλους 10 καν!

Και μετά, το προσωπικό …δράμα. Τί να επιλέξεις? Να κάτσεις στο παιχνίδι της χρονιάς και να φτάσεις Δομοκό Μεγάλη Πέμπτη, ή να πα να δεις τη κοπέλα σου που έχεις να τη δεις μήνα το Σ/Κ στην Αθήνα και να ‘σαι Δομοκό νορμάλ, Μεγάλη Δευτέρα? Ε?

Ε, μετά από όσα έγραψα παραπάνω, μάλλον θα μαντέψατε την απάντηση…
και θα κάνατε λάθος.

Πήγα Αθήνα.
Και έκανα σοβαρές προσπάθειες να πάω τουλάχιστον στο ματς Πανιώνιος-Ατρόμητος, με κάτι φίλους Πανιώνιους. Αλλά μου λένε και αυτοί γιοκ.
2η επιλογή) Να κάτσω σπίτι του αδερφού μου 7-9 και να βρεθούμε μετά με τη Διαμάντω κι άλλους. Αλλά βλέπω κι εγώ το βράδυ Σαββάτου να μου ‘χουν στείλει μέιλ ο Ερυθρός και o Compasso και λέω δε γαμιένται και οι αγώνες.
Τελικά τη Κυριακή δε βράθηκα με κανέναν από τους 2.
Μου λένε και οι φίλοι μου οι Πανιώνιοι όταν τους πήρα τηλέφωνο για καφέ πως τελικά θα πάνε στο γήπεδο (τώρα, τώρα που εγώ δεν έχω λεφτά???) οπότε λέω γάμησέ το αφού δε σε θέλει, κανονίζουμε με την Διαμάντω και κάτι άλλους και πάμε Πλάκα.

Να ‘μαι ‘γω τώρα με το ραδιοφωνάκι απ’ το mp3, να προσπαθώ να καταλάβω τί σκατά γίνεται.

Καταγγέλω σε αυτό το σημείο τον supersport fm, τον stortime fm και την ΕΡΑ-ΣΠΟΡ ότι είναι για τα μπάζα. Από το ΟΑΚΑ στο Καραϊσκάκη και από το Καραϊσκάκη στο ΟΑΚΑ.

Γαμώ το σόι τους.

Αφού έτσι κι αλλιώς το κωλοπρωτάθλημά σας στα δικαστήρια κρίνεται, τί μας τα κάνετε τσουρέκια? Λόγω ημερών? Φτιάχνει καλύτερα η μάνα μου, όσο κι αν προσπαθείτε…

Τέλος πάντων, μη τα πολυλογώ, δεν λέγανε Χριστό για το Εργοτέλης-Ξάνθη ή το Πανιώνιος-Ατρόμητος. Είχα μείνει εγώ στο 0-1 του Ατρόμητου, και ας είχε γίνει το κεφάλι μου καζάνι από τη μία ώρα και βάλε που προσπαθούσα και να ακούω ράδιο και να συμμετέχω στη συζήτηση των υπολοίπων. Οπότε λέω παπάρια, κλείνω το ράδιο, θα το ‘χουν στήσει με το Πανιώνιο σκέφτομαι, ας κάτσω να πιώ τουλάχιστον τη μπύρα μου σαν άνθρωπος.

Κι έτσι ξενερωμένος, βέβαιος για τον υποβιβασμό της Εργοτρέλας, πάω με τη Διαμάντω στον Ηλεκτρικό στο Μοναστήριον, χαιρετιόμαστε με μαντίλια κι όλα τα σχετικά γιατί θα έφευγα τελικά χτες το βράδυ και…

Εκεί που ο βασικός ήρωας της ταινίας, ψυχοπλακωμένος, απογοητευμένος από την πουτάνα τη ζωή που άλλους τους ανεβάζει και τον Έργο κατεβάζει κινάει για το Θησείο ενώ παίζει η μουσική των τίτλων τέλους του Lucky Luke, χτυπάει το τηλέφωνο.

Χρηστάκης, που άλλη μια φορά άφησε το στρατόπεδο και πήγε στο γήπεδο με τους άλλους, μέσα στα πανηγύρια, να μου λέει «τί έγινε ρε», «απίστευτο» και τέτοια. Ε, κάποια στιγμή συννενοηθήκαμε και έμαθα πως ο Ατρόμητος τον ήπιε. Σιγά τον Ατρόμητο, το βλέπω να αλλάζει όνομα, μπουάχαχαχα.

Ε, η συνέχεια λογική. Με όλο και μακρυνότερο πλάνο δίχνουμε τον πρωταγωνιστή της ταινίας μας, που χωροπηδάει και φωνάζει στον πεζόδρομο από το Μοναστήριον για Θησίο, την ώρα που τα τηλέφωνα διακόπτουν την διαδικασία αυτή, τον κάνουν να κοντοσταθεί, να φωνάξει δυνατά κάτι με τον απέναντι της τηλεφωνικής γραμμής, και ξανά από την αρχή.

ΤΕΛΟΣ.

Α, για να μη ξεχνιέμαι, από άποψη ποιότητας ποδοσφαίρου ο Απόλλωνας δε θα έπρεπε να είχε κινδυνέψει ποτέ, ενώ ο Λεβαδειακός έπρεπε να είχε πέσει.
Όσο για το πρωτάθλημα και ποιός το πήρε, χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει.

Τελικά ο Καβάφης είχε δίκιο πάντως: Σημασία έχει το ταξίδι.

Κι εγώ,

εμείς,

το κάναμε,

με τον κομήτη των τελευταίων φετινών αγωνιστικών,

τον δικό μας αστείο κομήτη,

τον Εργοτέλη.

Και για να μη ξεχνιόμαστε:

ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΑΕ, ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ!