Μπλογκοπαίχνιδο: Αγαπημένο ποίημα!

Δέχθηκα από το Rizobreaker μια πρόσκληση, όπως είχε δεχθεί και αυτός από τη μεριά του κτλ. να γράψω το αγαπημένο μου ποίημα.

Πρόβλημα λοιπόν. Γιατί εγώ γενικά δεν είμαι της ποίησης. Οπότε και οι επιλογές μου περιορισμένες.

Αλλά είπα να γράψω κάτι που μου άρεσε παλιότερα πολύ (και τώρα δηλαδή), παρ’ ότι υπερβολικό και υπεροπτικό. Ίσως μου αρέσει και λόγω του ύφους του.

Όπως και να ‘χει, ακολουθεί. Φυσικά σας καλώ και γω να γράψετε ό,τι γουστάρετε, άμα σας κάνει κέφι:

 

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες 

των αλήτικων παπουτσιών μου.

Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.

Μπορώ να σεργιανίσω

ό,τι ώρα μου γουστάρει.

Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας

στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε

την ώρα που απαυτονόσαστε

την ώρα που κάνετε το χρέος σας

στα παιδιά σας

στο σωματείο σας

την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα

πως τρώτε αυγολέμονο

και τρώτε σκατά

μπορώ και περπατάω με τ’ αλήτικα παπούτσια μου

πάνω απ’ τις στέγες σας

– όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη

την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς –

δεν πιάνετε το κανάλι μου

μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος

ανθρωπάκια χέστες κατά βάθος σας λυπάμαι

αλλά τώρα δε χάνω τον χρόνο μου μαζί σας

δε θέλω παρτίδες με κανέναν σας

 

η ελευθερία σας

είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου

θα ‘ρθει η ώρα που θα τις γλύφετε

και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας «θαύμα θαύμα»

αυτά τα παπούτσια

ποτέ δε ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται

όταν εγώ καθαρίσω από δω

θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο

δε λιώνουν όσες πρόκες κι αν ρίχνετε στο δρόμο

σας βαράνε στο δόξα πατρί σας

θα ‘ρθει η ώρα που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο

«συνοδοιπόροι» και «αποστάτες» 

να βάψετε τα δικά σας

μα η μπογιά

δεν θα πιάνει

ό,τι κι αν κάνετε, όσα κι αν δίνετε

τέτοιο άτιμο κόκκινο ειναι το κόκκινο το δικό μας. 

 

Κατερίνα Γώγου, τρία κλίκ αριστερά