Τρόπος εκλογής διοικήσεων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ

Το παραπάνω είναι αφίσα του υποψήφιου team για την προεδρεία του ΤΕΙ Λαμίας (αναλυτικά εδώ). Το team εκείνο που στηρίζει και η ΔΑΠ στο ΤΕΙ Λαμίας.

Γίνεται λοιπόν πολύς λόγος για τη διαδικασία εκλογής πρυτάνεων-προέδρων-κοσμητόρων κτλ. στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ.

Λένε πολλοί ότι ο νέος τρόπος εκλογής είναι πολύ καλύτερος, πολύ δημοκρατικότερος.

Από τα πολιτικά κόμματα, τόσο η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, όσο και ο ΣΥΝ, με αφορμή και τα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες, είπαν και ξαναείπαν ότι η «καθολική ψηφοφορία» είναι το καλύτερο εκλογικό σύστημα για την εκλογή αυτών των διοικήσεων. Δεν γνωρίζω το ΛΑΟΣ τη θέση έχει επί το θέματος, αλλά δε νομίζω να διαφωνεί και αυτό.

Είναι έτσι?

Εγώ έχω να πώ τα εξής:

1) Για τον τρόπο εκλογής που έφερε η ΝΔ και απ’ ότι φαίνεται τον γουστέρνουν και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ

Καταρχάς δε μπορείς να πάρεις τον τρόπο εκλογής ξεκομμένο από τις δεδομένες συνθήκες. Ποτέ και πουθενά. Επομένως και στο συγκεκριμένο.

Οι δεδομένες συνθήκες είναι οι εξής: Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ μετατρέπονται κάθε μέρα και περισσότερο σε επιχειρήσεις, σε ερευνητικά κέντρα συνδεδεμένα με την αγορά. Επομένως οι πρυτάνεις ή προέδροι καλούνται να παίξουν μπάλα μέσα σε αυτά τα συγκεκριμένα πλαίσια.

Τί σηματοδοτεί λοιπόν μέσα στα συγκεκριμένα πλαίσια η «καθολική ψηφοφορία»?

1. Την μεγαλύτερη δυσκολία συλλογικού ελέγχου από τους μαζικούς φορείς της ακαδημαϊκής κοινότητας του ό,τι αποφασίζεται για το πανεπιστήμιο.

2. Την ευκολία του κάθε φορά πρύτανη να επικαλείται την «καθολικότητα» της εκλογής και της αποδοχής του, προκειμένου να κάνει πράξη ό,τι αυτός και οι επιχειρηματίες με τους οποίους συνδέεται θεωρούν σωστότερο.

3. Την ακόμα μεγαλύτερη, σε σχέση με το παρελθόν, διαφθορά μέσα στα πανεπιστήμια.

Έχουν διατυπωθεί διαφωνίες σε σχέση με το αν ισχύουν τα παραπάνω και το ξέρω. Ειδικά για το 3ο. Αλλά ας σκεφτούμε λίγο. Καταρχάς το πάρτυ που έβαλα πάνω είναι ενδεικτικό του τί πρόκειται να ακολουθήσει νομίζω.

Αλλά ας το δούμε και παραπέρα. Έχουμε ήδη, από αυτή την εκλογική διαδικασία, στην οποία η επιχειρηματική δραστηριότητα των ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι ακόμη σχετικά περιορισμένη, φαινόμενα μαζικών εκβιασμών: «Αν δε ψηφίσετε τον τάδε, δε περνάτε το μάθημα». «Αν δε ψηφισετε τον δείνα, πτυχιακή δε παίζει».

Φανταστείτε λίγο τη συνέχεια…

Με την πλειοψηφία των καθηγητών που συμμετέχουν στη διοίκηση των σχολών και των Πανεπιστημίων να έχουν μετατραπεί σε manager προκειμένου να βρούν χρηματοδότες, με την αξιολόγηση, τον 4ετή προγραμματισμό να απειλεί ακόμα και τους πιο νορμάλ.

Οι μεταπτυχιακοί ειδικά που είναι κάτω από την άμεση εποπτεία τους, τί πιέσεις νομίζετε θα δεχθούν τα επόμενα χρόνια, μπροστά σε εκλογές στις οποίες κρίνονται 100άδες χιλιάδες Ευρώ?

Αλλά ας το πάρουμε και πιο θεωρητικά. Από τη στιγμή που τα ΑΕΙ-ΤΕΙ μετατρέπονται ουσιαστικά σε εταιρείες, δεν είναι σαν να βάζεις τους εργαζόμενους και τους πελάτες μιας εταιρείας να ψηφίζουν για τον πρόεδρο του ΔΣ της, και αυτό να το αποκαλείς «μεγαλύτερη δημοκρατία»?

Αυτό θα το δεχόσασταν?

Να έβγαινε ο Βγενόπουλος, που είναι και της μοδός, και να έλεγε «πράττω προς το συμφέρον όλων των πελατών και εργαζομένων της MIG, εξάλλου αυτοί με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα…»?

2. Για τον τρόπο εκλογής-διοίκησης όπως θα τον ήθελαν οι κομμουνισταί (μια ιδέα τέλος πάντων)

Μπαίνει συχνά και το ερώτημα: Αν δεν ίσχυε ο νέος νόμος, αν δε ίσχυαν όλοι αυτοί οι νόμοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θα σας άρεσε ο νέος τρόπος εκλογής σε σχέση με τον παλιότερο?

Καταρχάς αυτό είναι ανεδαφικό. Για να μην ισχύσουν ΣΗΜΕΡΑ, στον 21ο αιώνα, όλοι αυτοί οι νόμοι (που πλάκα πλάκα είναι πλέον καμιά δεκαριά, δεν είναι πλέον ένας και δύο), απαιτείται συνολικότερη ρήξη σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο με την ελεύθερη αγορά, με την Ε.Ε., με το κεφάλαιο.

Αλλά έστω.

Όχι, πάλι δε θα συμφωνούσαμε (τέτοιοι είμαστε, μια ζωή όλο άρνηση 😀 ).

Γιατί σε μια τέτοια κοινωνία, που το πανεπιστήμιο θα εξασκούσε την πραγματική αποστολή του, να βγάζει ολοκληρωμένους επιστήμονες, που θα λειτουργούσε προς όφελος του λαού, ο συγκεκριμένος τρόπος εκλογής θα ήταν απλά πολύ πίσω από τις ανάγκες!

Και επιπλέον γιατί οι κομμουνιστές συνηθίζουν να μην ενδιαφέρονται τόσο για την φανταχτερή ψευτοδημοκρατία της «καθολικής κάλπης» (στυλ εκλογής προέδρου στο ΠΑΣΟΚ ή Τσίπρα στο συνέδριο του ΣΥΝ), όσο για την πραγματική, την ουσιαστική δημοκρατία.

Πώς εξασφαλίζεται αυτή? Να σας πώ: Και μέσω της όποιας εμπειρίας έχω από τα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου, έχοντας συμμετάσχει σε

Κοσμητείες,

Γενικές Συνελεύσεις Τμήματος,

Συγκλήτους,

Επιτροπές Σίτισης,

Επιτροπές Μέριμνας,

μπορώ με βεβαιότητα να πω πως αν δεν έχεις δεί ΜΕΣΑ στις συνεδριάσεις αυτών των οργάνων τί ρόλο βαράει ο καθένας, τί απόψεις εκφράζει κτλ., δεν μπορείς να έχεις ουσιαστικά πραγματική άποψη για το ποιός θα ήταν καλύτερος σε μια θέση προεδρεύοντος στο κάθε σώμα.

Άλλο πράγμα να τον ξέρεις τον καθέναν σαν καθηγητή, άλλο να τον ξέρεις σαν ερευνητή, άλλο να τον βλέπεις μέσα σε κάποιο διοικητικό όργανο κατά πόσο μπορεί να προσφέρει.

Το ίδιο ισχύει και για τους εκπροσώπους των φοιτητών. Έχω δεί εκπροσώπους, κυρίως της ΔΑΠ αλλά και της ΠΑΣΠ πολλές φορές, επί 1 χρόνο, ίσως και παραπάνω, να μην συνεισφέρουν σε τίποτα στη συζήτηση και στις αποφάσεις στα όργανα αυτά. Απλά να ψηφίζουν ό,τι ψηφίζουν και οι υπόλοιποι εκπρόσωποι της παράταξής τους σαν έρθει η ώρα της ψηφοφορίας.

Επομένως τι θα ήταν το καλύτερο?

Για εμάς θα έπρεπε οι εκπρόσωποι των φοιτητών να ορίζονται από τις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων τους, ή έστω να εγκρίνονται σε πρώτη φάση.

Θα έπρεπε να ενημερώνουν αυτές τί έγινε στις συνεδριάσεις που παρεβρέθησαν, τί στάση κρατήσανε. Θα έπρεπε να μπορούν οι Γ.Σ. να αλλάξουν όσους από αυτούς θέλουν, όποτε θέλουν, αν το κρίνουν απαραίτητο.

Όσο για τον πρόεδρο του κάθε φορά διοικητικού σώματος? Κάτω από αυτές τις συνθήκες για τους εκπροσώπους των φοιτητών και των εργαζομένων, αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να εκλέγεται μέσα από το όργανο στο οποίο προεδρεύει και να είναι και αυτός με τη σειρά του άμεσα ανακλητός. Και φυσικά θα έπρεπε να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες αρμοδιότητες, ενώ το συλλογικό διοικητικό σώμα όσο το δυνατόν περισσότερες.

Ζήτημα για μένα είναι και η ενημέρωση όσων αφορούν άμεσα οι κάθε φορά συνεδριάσεις. Σε μια εποχή που τουλάχιστον στο πανεπιστήμιο Κρήτης «διαθέτουμε» αίθουσες «τηλεδιάσκεψης» (ξέρετε, όπως στις ταινίες 😀 ), γιατί δε γίνεται να μπορούν οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι του τμήματος, της σχολής, του πανεπιστημίου, να παρακολουθήσουν ακόμα και live τις συνεδριάσεις που θέλουν, όσοι τέλος πάντων θέλουν?

Να δουν τί λέγεται εκεί και από ποιόν και όλα τα σχετικά?

Βέβαια όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι διατηρούμε τη σημερινή δομή (των φοιτητικών συλλόγων, των σωματείων των εργαζομένων, των διοικητικών οργάνων). Σαφώς και θα μπορούσαν και αυτά να αλλάξουν σε ένα άλλο πανεπιστήμιο, σε μια άλλη κοινωνία. Αλλά για να γίνω πιο κατανοητός είπα να το αποφύγω στα παραπάνω αυτό το ενδεχόμενο… 🙂

Αν παρ’ όλα και μετά από όλα αυτά εσείς συνεχίζετε να θεωρείτε «δημοκρατικότερο» τον νέο νόμο-πλαίσιο, ε τί να σας πώ:

ΛΟΥΣΤΕΙΤΕ ΤΟΝ, ΓΡΟΘΟΙ!

Βιβλίο: Wobblies

Με έχει πιάσει μια μανία με τα κόμικς τελευταία. Στα πλαίσια αυτής της μανίας δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να διαβάσω και αυτό το λεύκωμα, βιβλίο, όπως θέλετε πέστε το.

Wobblies λοιπόν, δηλαδή τα μέλη των «Industrial Workers of the World» (IWW), των «Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου». Δε θα κάτσω να το περιγράψω ως προς τη μορφή του, για κάτι τέτοιο πηγαίνετε στη σελίδα του βιβλίου.

Είναι γαμώ τα βιβλία καλλιτεχνικά, αυτό είναι σίγουρο. Σε κάποια σημεία του σκέτη τέχνη. Άσε που εμένα μου έλυσε και κάποιες απορίες γύρω από ονόματα που τα άκουγα πού και πού, είτε σε αμερικάνικες ταινίες, είτε σε τραγούδια, π.χ. Lucy Parsons, Joe Hill και άλλους. Ακόμα και για τον Τζον Ριντ (Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο) που σε κάποια φάση συνεργάστηκε μαζί τους.

Τί είναι οι IWW?
Aν και το βιβλίο, ακόμα και στα κομμάτια του που δεν είναι σκίτσα αλλά αφήγηση, δεν αναφέρεται σε θέσεις και ιδεολογικά ζητήματα αλλά περισσότερο αφηγείται ιστορίες από απεργίες και τέτοια, μέσες άκρες παίρνεις μια εικόνα.

Πρόκειται για μια μαχητική αναρχοσυνδικαλιστική/αριστερίστικη εργατική ένωση που γεννήθηκε το 1905 και σε κάποιους παραγωγικούς κλάδους των ΗΠΑ έφτασε να έχει σημαντική επιρροή. Και 100.000 μέλη στο απώγειό της.

Ουσιαστικά, παρ’ ότι το βιβλίο θέλει να πείσει πως «οι IWW είναι εδώ, ακόμα και σήμερα», αυτό που βγαίνει και από το βιβλίο είναι πως η μαζική δράση και απήχησή τους κράτησε μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του ’20. Εξ’ άλλου από τις 300 κοντά σελίδες του βιβλίου οι 260 αναφέρονται σε αυτά τα χρόνια (1905-1920κάτι). Από εκεί και μετά, κυρίως λόγο της άγριας δίωξης των στελεχών της οργάνωσης, όσο και την άνοδο της επιρροής του ΚΚ των ΗΠΑ (στο οποίο μπήκαν αρκετά μέλη των IWW) περιορίστηκαν άσχημα, σε σημείο που σήμερα να είναι μια από τις δεκάδες αριστερίστικες περιθωριακές οργανώσεις στις ΗΠΑ που είναι «ενάντια στη παγκοσμιοποίηση». Έτσι κατάλαβα τουλάχιστον.

Οι άγριες διώξεις ήταν αποτέλεσμα κυρίως της γραμμής που κράτησαν οι IWW κατά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, οπότε και προχώρησαν σε απεργίες για μισθούς και άλλα αγνοώντας το «πατριωτικό καθήκον», διαδηλωναν ενάντια στην επιστράτευση κτλ.

Επίσης υπερασπίστηκαν την νεαρή Σοβιετική Ένωση.

Ενδιαφέρον ωστόσο είναι και το εξής:

Οι εκδόσεις ΚΨΜ που το βγάλανε στα ελληνικά ψιλοΝΑΡιτοφέρνουνε. Τέλος πάντων σε αυτό τον ιδεολογικό χώρο κινούνται μέσες άκρες, απ’ ότι έχω καταλάβει.

Οι IWW, σύμφωνα με το βιβλίο, φτιάχτηκαν παράλληλα και σε αντιπαράθεση με τα επίσημα συνδικάτα στις ΗΠΑ, τόσο για την γραμμή στήριξης της εργοδοσίας που αυτά είχαν, όσο και για το γεγονός ότι αυτά δε δέχονταν τότε ούτε μαύρους, ούτε ερυθρόδερμους, ούτε γυναίκες στις τάξεις τους. Και μπόρεσαν να αποκτήσουν μια επιρροή πάνω στην εργατική τάξη των ΗΠΑ ώντας σε πλήρη αντιπαράθεση με τα επίσημα συνδικάτα.

Πώς λοιπόν, ενώ εκδίδεις την ιστορία μιας τέτοιας εργατικής οργάνωσης, καταγγέλεις τη ίδια ώρα ως «καταστροφική για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης» την τακτική του ΚΚΕ και του Π.Α.ΜΕ., που δεν φτάνουν καν εως το σημείο να ιδρύσουν παράλληλα σωματεία ή παράλληλη συνομοσπονδία, σε αντιπαράθεση με τη ΓΣΕΕ?

Αυτό για προβληματισμό…

Όπως και να ‘χει, μου άνοιξε την όρεξη όλο αυτό για να διαβάσω το

«Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ Από τον εμφύλιο μέχρι το μακαρθισμό«, που έχει βγάλει η Σύγχρονη Εποχή. Κάποια στιγμή δηλαδή, γιατί τώρα δεν…