Θεματική βραδιά χτες στην ΕΤ1.Δε ξέρω αν την είδε κανείς. Την είδα εγώ. Χρήσιμη, σίγουρα, ειδικά για όποιον δεν ήξερε καθόλου τί παίζει. Αποτελούνταν από 3 μέρη, το πρώτο για τη Βολιβία, το 2ο για τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική γενικότερα και το 3ο, που ήταν επανάληψη παλιότερου ρεπορτάζ, για το ρόλο των ΜΜΕ στο πραξικόπημα που είχε επιχειρηθεί στη Βενεζουέλα το 2002.
Οι άποψή μου για τα συγκεκριμμένα ντοκιμαντέρ είναι η ίδια με την άποψη για το δημιουργό τους, τον κ. Κούλογλου γενικότερα.Είναι σοσιαλδημοκράτης ο άνθρωπος, πιστεύει (βαθιά όπως κατάλαβα χτες) σε έναν καπιταλισμό όπου το κράτος θα παλεύει να βάζει ένα φρένο στην ασιδοσία των μεγάλων εταιρειών, να δίνει κάποια κομμάτια του πλούτου που παράγει κάθε χώρα πίσω στους εργαζόμενους κτλ.
Και από αυτή τη σκοπιά ήταν παρουσιασμένα και τα γεγονότα στα χτεσινά ντοκιμαντέρ. Με ένα κάποιο ζόρι σε ορισμένες στιγμές να τονιστεί πως καμία σχέση δεν έχουν οι εξελίξεις στην Βενεζουέλα, στη Βολιβία, στη Νικαράγουα, στον Ισημερινό με το κοινωνικό σύστημα της Κούβας, πέραν της αντίστασης στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Έστω και σαν απειροελάχιστο ενδεχόμενο εξέλιξης των πραγμάτων.
Ξαναλέω, είναι χρήσιμα και ενημερωτικά ντοκιμαντέρ, και όποιος μπορεί να τα βρεί ας στείλει και δω κανα σχόλιο να τα μοιραστούμε. Ειδικά το 3ο, για το ρόλο των ΜΜΕ στη Βενεζουέλα, είναι όλα τα λεφτά. Άκρως αποκαλυπτικό, αυτό λέω μόνο. Πόσο μάλλον αν το συγκρίνεις και με την κατάσταση στον χάρτη των ΜΜΕ στη χώρα μας αυτή τη στιγμή.
Αλλά κύριε Κούλογλου, δίχνετε μόνο τη μία πλευρά των κινημάτων αυτών. Αυτή που σας βολεύει. Αυτή που όσο προχωράει το πράμα, όλο και περισσότερο φαίνεται πως κρατάει α κινήματα εκεί πίσω από τις δυνατότητές που έχουν αναπτύξει. Που τα κάνει κάθε στιγμή να φλερτάρουν με μια επάνοδο της «καπιταλιστικής ομαλότητας» στις χώρες αυτές, για χάρη μιας αστικής «δημοκρατικότητας» που στα μάτια μεγάλου κομματιού του κόσμου εκεί έχει ξεσκεπαστεί και ξεπεραστεί νομίζω.
Δεν γίνεται η Λατινική Αμερική κόκκινη κ. Κούλογλου, όπως δείχνατε στο χάρτη σας στο 3ο ντοκιμαντέρ. Δεν γίνεται κόκκινη από τις κυβερνήσεις της Βραζιλίας, της Αργεντινής και άλλες, επειδή έγιναν κάποιες διακρατικές συμφωνίες.
Αυτό είναι το «κόκκινο» που θα βόλευε εσάς!
Αυτό είναι το κόκκινο, μέχρι το οποίο θα θέλατε εσείς να φτάσουν οι λαοί εκεί!
Εσείς και ο πρόεδρος της διεθνούς σας, ο μαχητής κατά του σκληρού καπιταλισμού, Γ.Α.Π.
Κόκκινη μπορεί να γίνει η Λατινική Αμερική. Γιατί όχι? Ο λαός στους δρόμους είναι, ρήγματα στην επιρροή των αστικών ιδεολογημάτων υπάρχουνε. Και ρήγματα που δύσκολα θα κλείσουνε.
Αλλά κόκκινη θα τη κάνουν οι λαοί της, είτε παρασύροντας μαζί τους και τους τωρινούς τους προέδρους, που καθημερινά στις αποφάσεις τους ακροβατούν ανάμεσα σε 2 βάρκες, είτε, όταν και αν χρειαστεί, ξεπερνόντας τους.
Αν δυναμώσουν λίγο και τα Κ.Κ. …
Παρ’ όλα αυτά ξαναλέω: Βρείτε και αξιοποιήστε όπως και δήποτε ειδικά το ντοκιμαντέρ για τα ΜΜΕ…
Υ.Γ. Μετά από 20 λεπτά πρσπαθειών να κάνω κάπως ανθρωπινές τις παραγράφους και τη παρουσίαση του κειμένου, τα παρατάω. Άμα θυμώσει το wordpress τελικά δε σε σώνει τπτ αγαπητέ συν-μπλόγκερ…
…συν…το πιάσατε το υπονοούμενο, εεεε?
A8lios Weblog 