Βιβλίο: Η ανταρσία των αγγέλων

[get it!]

Να πως «αυτοχαρακτηρίζεται» το βιβλίο: 

Ένα έργο χαριτωμένο, ξεκαρδιστικό, μια αναρχική σάτιρα. Και πίσω απ όλα αυτά ένας προβληματισμός πάνω στο μυστήριο του συμπαντικού Κακού. 

Αντάρτες άγγελοι κατεβαίνουν στη γη, παίρνουν ανθρώπινη μορφή και συνωμοτούν πώς να ρίξουν από το θρόνο του το Θεό και να βάλουν στη θέση του τον Εωσφόρο. Μερικοί άγγελοι βλέποντας πως πάνω στη γη τα πράγματα είναι τα ίδια και χειρότερα ξεχνούν την απελευθέρωση των ουρανών και ρίχνονται με ζήλο στους κοινωνικούς αγώνες. […] 

Όμως ο υπέρτατος αρχηγός όλων, ο πρώτος εξεγερμένος, δεν είναι καθόλου κωμικός ήρωας. Ο Εωσφόρος, πρόσωπο καθαρά δραματικό, δεν έχει εδώ καμιά σχέση με τον παραδοσιακό διάβολο. Είναι το σύμβολο της απελευθερωτικής γνώσης και της γονιμοποιού εξέγερσης.

 

Εμένα τώρα πως μου φάνηκε? Ωραίο. Η πλοκή είναι περίπου η εξής: Όλοι οι ανθρωποι έχουν το φύλακα άγγελό τους. Ο φύλακας άγγελος ενός ευγενή του Παρισιού, η οικογένεια του οποίου έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη, αρχίζει να κόβει βόλτες τα βράδια σε αυτή και να «μορφώνεται» πάνω στις σύγχρονες -για την εποχή- επιστημονικές ανακαλύψεις. 

Κατόπιν τούτου με τον καιρό βγάζει το συμπέρασμα πως ο θεός καταδυναστεύει αγγέλους και ανθρώπους, εγκαταλήπει τον νεαρό του οποίου ήταν φύλακας-άγγελος και ξεχύνεται στο κόσμο για να …οργανώσει το …κίνημα τον αγγέλων ενάντια στον δυνάστη.

Στη πορεία αυτή συναντάει έκπτωτους αγγέλους …για κάθε γούστο. Πιθανολογώ ότι ήθελε να σατιρίσει τις «φυλές» των «προοδευτικών» ανθρώπων της εποχής του ο συγγραφέας με τους συγκεκριμένους χαρακτήρες που έπλασε. Εν πάσει περιπτώσει, άλλοι την έχουν δει ερωτευμένοι καλλιτέχνες που θέλουν «την τέχνη για την τέχνη», άλλοι την έχουν δει «μπάχαλα» και «αντάρτες των πόλεων», άλλοι θέλουν να ζήσουν πλέον σε «αρμονία με τη φύση» κτλ.

Όπως και να χει, με τα πολλά καταφέρνει όλη αυτή η τρελοπαρέα του πρωταγωνιστή αγγέλου μας να συσπειρώσει τους αγγέλους των κατώτερων τάξεων του ουρανού σε ένα Αντιθεϊκό Αντιμεταφυσικό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ), οπότε και ψάχνουν να βρουν τον ηγέτη που θα τους οδηγήσει στη μάχη. Και ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός, αν όχι ο Εωσφόρος?

Όταν ωστόσο τον βρίσκουνε, ο Εωσφόρος κάθεται να στοχαστεί γύρω από το τί πάνε να κάνουνε. Και το σε ποιο συμπέρασμα καταλήγει… δε σας το λέω.

Διαβάστε το αν θέλετε μόνοι σας. 😆 . 😆 . 😆

Ως προς τη γραφή τώρα, είναι αρκετά ευχάριστη. Μάλλον είναι όπως το λέει και ο «αυτοχαρακτηρισμός»: Μια αναρχική σάτιρα. Και για να γίνει ακόμα ποιο ευχάριστο το γλυκό, έχει και τα ερωτικά του τσιλιμπουρδίσματα μέσα στο βιβλίο…

Όσο για το ιδεολογικό/φιλοσοφικό background, αυτό ως προς το ρόλο του χριστιανισμού στην ιστορική εξέλιξη μοιάζει με το αντίστοιχο της «Αντιγνώσης: Τα δεκανίκια του καπιταλισμού«:

Ο Χριστιανισμός επέβαλλε τον παραμερισμό της αρμονικής σχέσης του ανθρώπου με το περιβάλλον και την κοινωνία, τον έβαλε σε μια «ηθική» φυλακή αποστεώνοντας την ζωή του, όπως επέβαλλε και το σταμάτημα της αναζήτησης της φιλοσοφικής/επιστημονικής αλήθειας για το πώς μεταβάλλονται η φύση, ο άνθρωπος, οι κοινωνίες, το σύμπαν κτλ.

(τα οποία αυτά στοιχεία κατά το συγγραφέα υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα, εδώ δηλαδή και η ομοιότητα των απόψεων με αυτές της Ζωγράφου)

Οπότε για να απαλλαγεί η ανθρωπότητα (ουπς, η …κοινωνία των αγγέλων 😀 ) από αυτό το πέπλο της μεταφυσικής και της στασιμότητας που την κρατάει δέσμια, για να είναι δηλαδή ξανά ελεύθερη, πρέπει να αναζητήσει και να βρει «τους νόμους κίνησης της ύλης, της φύσης και της ιστορίας», που θα έλεγε και ο θείος Φρειδερίκος .

Στο βαθμό που θα τα βρίσκει αυτά, θα απαλάσσεται από τους θνητούς και αθάνατους δυνάστες της.

Άιντε να δούμε…

Α, και μια λεπτομέρεια: Χρησιμοποιεί στην αφήγηση και κάποιες από τις «επιστημονικές αλήθειες» της εποχής του ο κύριος Φράνς, π.χ. τον αιθέρα…