Φοιτητικά 1

Θυμάστε όταν είχε πρωτοαλλάξει το ωράριο των καταστημάτων τα Σάββατα και από 18:00 τους επετράπει να κλείνουνε 20:00?

Εγώ το θυμάμαι. Εκείνη την εποχή δεν ήταν κανένα σωματείο του Ηρακλείου στο Π.Α.ΜΕ. Και κανένα από τα σωματεία που στηρίζουν την γραμμή του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου και της ΓΣΕΕ δεν είχαν σκοπό να κάνουν κάτι, πέραν του να βγάλουν κάποια ανακοίνωση διαμαρτυρίας.

Τις πρώτες βδομάδες λοιπόν της εφαρμογής του νέου ωραρίου, παρ’ όλα αυτά, το Π.Α.ΜΕ. στο Ηράκλειο πήγαινε και έκλεινε την είσοδο σε καταστήματα όταν η ώρα πήγαινε 18:00.

Ειδικά το μεγάλο κατάστημα του Carrefour στην Αμμουδάρα το’ χαμε επισκευτεί αρκετές φορές. Όμορφες στιγμές. Με τον Γάλλο υπεύθυνο να φωνάζει και να σπρώχνει, με securitαδες να παριστάνουν τους «αγανακτησμένους πολίτες και να θέλουν να πάρουν «ένα γάλα για το μωρό ρε παιδιά…». Καλά περνάγαμε, δε λέω…

Τη 2η φορά που πήγαμε, την 3η, άρχισαν να μας λένε και οι εργαζόμενοι τα κάτοθι «ωραία»:

«Παιδιά, με πήρε τηλέφωνο η τάδε από το τάδε κατάστημα του Χαλκιαδάκη (σούπερ μάρκετ), και ρωτάει πότε θα πάτε κι από ‘κει?»

«Παιδιά, την επόμενη βδομάδα θα ξανάρθετε να μας κλείσετε?»

και άλλα τέτοια ωραία.

Σαφώς και δεν πήγαμε ούτε «να τους κλείσουμε» στον Χαλκιαδάκη, ούτε «να τους (ξανα)κλείσουμε στα Καρφούρ».

Στόχος δεν ήταν, δε θα μπορούσε να είναι, να πηγαίνει εις τον αιώνα τον άπαντα η «επαναστατική φρουρά» του Π.Α.ΜΕ. και να κλείνει εργολαβικά εκ μέρους των εργαζομένων τα καταστήματα στις 18:00.

Στόχος ήταν μέσω αυτών των κινήσεων να πάρουν μπρος οι εργαζόμενοι. Να πάρεις καμία αίτηση εγγραφής στο σωματείο, να αρχίσει μια συζήτηση «γιατί έρχεται το Π.Α.ΜΕ. και δεν έχουν έρθει τα σωματεία?», να πάει η συζήτηση στην ανάγκη του ταξικού προσανατολισμού του κινήματος, όλα αυτά.

Είχες κάποιες λίγες περιπτώσεις που «κάτι τσίμπησες» σε αυτή τη λογική.

Αλλά οι περισσότεροι εργαζόμενοι απλά το αντιμετώπισαν στο στυλ: «Ωραία φάση, έρχεται το Π.Α.ΜΕ. και κλείνουμε νωρίτερα». Εργολαβία δηλαδή.

Γι αυτό και το σταμάτησες, άλλαξες τακτική, με τη βοήθεια και των επαφών που απέκτησες από αυτές τις δράσεις προσπάθησες να έρθεις σε πιο σταθερή επαφή με τους εργαζόμενους σε αυτούς τους χώρους κτλ…

Ναι, την επέκταση του ωραρίου δε την σταμάτησες. Μέχρι τώρα τουλάχιστον. 20:00 κλείνουν το Σάββατο τα μαγαζιά.

Αλλά χάρη σε αυτές τις μάχες, χάρη στην τακτική σου, η οποία έπαιρνε υπ’ όψη τις διαθέσεις του κόσμου και την ανταπόκριση σε μορφές δράσης,

κατάφερες 1-2 χρόνια μετά να έχεις εκλέξει μια αγωνιστική διοίκηση στο σωματείο που καλύπτει τους εργαζόμενους σε τέτοια καταστήματα, κατάφερες να αποκτήσεις σταθερές επαφές με το παράρτημα Ηρακλείου του σωματείου εργαζομένων στα Καρφούρ, κατάφερες σήμερα να είσαι σε θέση να δίνεις σε μια σειρά χώρους μάχες με την εργοδοσία καταστημάτων πολυεθνικών για θέματα απολύσεων κ.ά.

Πάμε τώρα στο θέμα του ποστ.

Κάτι ανάλογο με ό,τι περιέγραψα παραπάνω για το ωράριο βλέπω ότι συμβαίνει σήμερα στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και στο φοιτητικό κίνημα σε σχέση με την μη εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο και της ιδωτικοποίησης.

Ανάλογο γιατί και στη δική μας περίπτωση φαίνεται κάθε μέρα και περισσότερο ορατός ο κίνδυνος η μεγάλη πλειοψηφία, όχι μόνο της κοινωνίας και της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά και η μαγάλη πλειοψηφία των ίδιων των φοιτητών, να αρχίσει να νιώθει «ξένη» ως προς τον αγώνα για την απόκρουση της επιχειρηματικής λειτουργίας των ΑΕΙ-ΤΕΙ.

Μόνο που οι συνθήκες εδώ είναι διαφορετικές. Όπως διαφορετική (βλαβερή & επιζήμια) είναι και η τακτική που επιλέγουνε κάποια κομμάτια του κινήματος. Αν υποθέσουμε ότι μπορεί να χαρακτηριστεί τακτική αυτό το πράγμα.

Κατηγόρησαν διάφοροι τις δυνάμεις της ΚΝΕ και τοπυ ΚΚΕ στα πανεπιστήμια ότι δέχονται με απάθεια την εφαρμογή του νόμου-πλαισίου, την ιδωτικοποίηση. Αυτοί που το κάνουν αυτό, ακόμα κι αν στις δημόσιες τοποθετήσεις τους δεν αρνούνται πως ο νόμος-πλαίσιο και η ιδιωτικοποίηση εφαρμόζεται κάθε μέρα στις σχολές, στην πράξη ακριβώς αυτό κάνουν:

Έχουν αναγορεύσει τις εκλογές για τα όργανα διοίκησης στον «τρίτο γύρο», στο σημείο 0. «Αν γίνουν οι εκλογές, χαθήκαν όλα». Κι αν δε γίνουν, τί, κερδήθηκαν?

Τί ακριβώς είναι αυτό που πάμε να «κερδίσουμε» σε αυτή τη φάση, αγαπητοί «συναγωνιστές»?
Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα κατά την άποψή μου.

Και η απάντηση που δίνω εγώ, η απάντηση που δίνει το ΚΚΕ είναι ότι αυτό που πρέπει να (ξανα)κερδηθεί από το φοιτητικό κίνημα είναι η μαζική & συντονισμένη εναντίωσή του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ιδωτικοποίηση των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Είναι η μαζική, συντονισμένη, συγκροτημένη διεκδίκηση, μαζί με το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, μιας άλλης ανώτατης εκπαίδευσης.

Και σ’ αυτό βέβαια οι «συναγωνιστές» φραστικά λένε ότι συμφωνούνε.

Μάλιστα.

Ε, αφού συμφωνούνε, ας εξηγήσουνε πώς εξυπηρετεί αυτούς τους σκοπούς η τωρινή τακτική τους. Εγώ πραγματικά αδυνατώ να το καταλάβω.

Ας διευκρινίσω και το εξής. Δεν έχω κανένα ιδιαίτερο ζόρι με τις εκλογές για τα όργανα διοίκησης. Γενικώς δεν το έχουμε. Και αν δείτε, παρά τις σκληρές, τις σκληρότατες ανακοινώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για την τακτική των δυνάμεων των ΕΑΑΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, σε κάποιες περιπτώσεις και της ΠΑΣΠ, το ΚΚΕ είναι το μόνο από τα κοινοβουλευτικά κόμματα που δεν «καταδίκασε απερίφραστα τη βία από όλες τις πλευρές».

Λογικό είναι. Γιατί να την καταδικάσουμε, αφού κι εμείς θέλουμε να χρησιμοποιείται.

Πότε όμως? Έλα μου ντε.

Η απόφαση να προτείνουμε αποχή και μαζική προπαγάνδιση της αποχής στους φοιτητικούς συλλόγους δεν ήρθε από το πουθενά.

Και η ΠΚΣ από την αρχή του έτους συμμετείχε σε κινήσεις παρεμπόδισης εκλογικών διαδικασιών. Και άλλων (π.χ. Συγκλήτου, Συνελεύσεις Τμημάτων). Θυμάμαι μόνο από το Ηράκλειο το φθινόπωρο εκλογές στα ΤΕΙ, το Φλεβάρη προεδρικές εκλογές στο Βιολογικό Ηρακλείου. Την ίδια περίπου περίοδο Συγκλήτους στο Πανεπιστήμιο.

Το θέμα είναι ότι καθόμαστε και βγάζουμε συμπεράσματα από αυτές τις κινήσεις. Βοήθησαν?

Όχι με την έννοια αν μπλόκαραν κάποιες διαδικασίες, που ακόμα κι αυτές στις περισσότερες περιπτώσεις ΔΕΝ τις μπλόκαραν, αλλά με την έννοια του ερωτήματος που έθεσα παραπάνω.

Για να δούμε…

Εγώ προσωπικά ΔΕΝ βλέπω να βοήθησαν. Δεν είδα καν να υπάρχει τουλάχιστον αυτό το μικρό αντίστοιχο με τις κινητοποιήσεις του Π.Α.ΜΕ. για το ωράριο που περιέγραψα στην αρχή, με την έννοια ότι δεν υπήρξε ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ που να δραστηριοποιήθηκε μέσω αυτών των κινήσεων.

Και είναι λογικό νομίζω.

Στην περίπτωση του ωραρίου απευθύνεσαι σε νέους εργαζόμενους που στην πλειοψηφία τους τρέχουν κακοπληρωμένοι με σπαστά ωράρια, δεν έχουν συμμετάσχει ποτέ σε κάποια συλλογική διεκδίκηση και τους καλείς (με ακραίο τρόπο, χωρίς αποφάσεις σωματείων) να παλέψουν κόντρα στην επέκταση του ωραρίου.

Στη δική μας περίπτωση έχεις όμως φοιτητές που πέρσι & πρόπερσι συμμετείχαν σε μαζικές διαδικασίες. Συμμετείχαν σε συνελεύσεις, σε επιτροπές κατάληψης, χάνανε εξεταστικές, ανεβοκατέβαιναν κάθε 2 βδομάδες Αθήνα, κάηκαν από τα δακρυγόνα, συνελλήφθησαν.

Αυτοί όχι, δε θα συγκινηθούνε επειδή πάνε 10, 20, 30, 100, 150 άνθρωποι να «σπάσουν» κάποια διαδικασία. Ίσα ίσα, αυτό που φάνηκε σε τέτοια «σπασίματα» καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς είναι πως πατάνε μόνο όσοι τους έμεινε κάτι από τις περσινές και προπέρσινες κινητοποιήσεις, και από αυτούς όλο και λιγότεροι!

Και παρ’ όλα αυτά δεν είδα κάποια άλλη «αριστερή παράταξη» να αναρωτηθεί «ρε μήπως κάτι δε κάνουμε καλά»? «Μήπως οι μορφές πάλης που επιλέγουμε αδυνατούν να συσπειρώσουν κόσμο σ’αυτή τη φάση»???

Είδα κάποιους μπλογκοσλοβάκους (1 , δε βρίσκω τους υπόλοιπους τώρα γμτ) , καλοπροαίρετα, να λένε πως η «σωστή τακτική» για το φοιτητικό κίνημα θα ήταν να παίρνει αποφάσεις για «σπάσιμο των εκλογικών διαδικασιών» μέσα από συνελεύσεις και όταν παίρνονται τέτοιες όλα ΟΚ.

Διαφωνώ.

Δεν έχει σημασία απλά το αν θα έχει τον τυπικά απαιτούμενο αριθμό της απαρτίας μια συνέλευση που θα αποφασίσει να διακόψει εκλογικές διαδικασίες.

Αυτή μπορεί να επιτευχθεί. Σήμερα ακόμα μπορεί (αύριο έτσι που πάμε δε νομίζω…).

Σημασία έχει τί γίνεται στην εφαρμογή της απόφασης.

Ξαναθυμίζω: Στον Σύλλογο Φοιτητών Επιστήμης Υπολογιστών, τυπικά, με πρόταση Γένοβα-ΑΡ.ΕΝ.-ΕΑΑΚ που στήριξε και η ΠΑΣΠ στο β’ γύρο, πήραμε απόφαση να «σπάσει» η εκλογική διαδικασία στις κοσμητορικές εκλογές.

Ε και?

Τη μέρα των εκλογών 6-7 άτομα, μέλη του συλλόγου πήγανε για να την εφαρμόσουνε.

Σας λέω εγώ εγγυημένα πως ΑΝ καταφέρει ο σύλλογος να ξανακάνει συνέλευση και να ξαναπάρει απόφαση ανάλογη πριν την ημερομηνία που θα οριστεί για επανάληψη των εκλογών, εκεί θα είναι ακόμα λιγότεροι.

Και το ΑΝ που βάζω είναι ένα πολύ μεγάλο ΑΝ. Γιατί τις τελευταίες 2 βδομάδες ο σύλλογος έχει ορίσει 5 συνελεύσεις, και ποτέ δεν κατάφερε να ξαναμαζέψει απαρτία.

Δεν είναι πολύ διαφορετική και αλλού η κατάσταση απ’ ότι κατάλαβα.

Τί λείπει λοιπόν?

Προοπτική λείπει. Αυτό λείπει. Και κάθε μέρα φαίνεται και περισσότερο. Όπως φαίνεται και κάθε μέρα ότι συγκεκριμένοι, «αγωνιστικοί» σχηματισμοί, δεν έχουν κανέναν σκοπό να δώσουν οποιαδήποτε ΣΟΒΑΡΗ πρόταση προοπτικής (εκτός αν μπορεί να εννοηθεί ως τέτοια το «πάμε όπως το Μάη του ’68, με απεργίες & καταλήψεις μέχρι τη νίκη»).

Γι αυτό και επί 1,5 χρόνο συζητιούνται τα ίδια και τα ίδια στις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων. Γι αυτό και άνθρωποι που συμμετείχαν ενεργότατα στις περσινές κινητοποιήσεις σχεδόν λένε «ουφ, γλυτώσαμε» όταν δεν έχουν απαρτία οι συνελεύσεις και αναβάλλονται.

Προοπτική λείπει.

Από όλους? Όχι.

Εγώ νοιώθω περήφανος που σαν κόμμα θέτουμε μια τέτοια προοπτική. Μπορεί να μην είναι και ολόσωστη, αλλά τη θέτουμε. Ολοκληρωμένα και για τα πάντα.

Και ως προς τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει μια σύγχρονη ανώτατη εκπαίδευση που θα υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης,

και σε ποια κοινωνικά πλαίσια μπορεί να λειτουργήσει αυτή,

και (κυρίως) με ποιον τρόπο πρέπει να ανασυνταχθεί το φοιτητικό κίνημα για να μπορέσει να αγκαλιάζει και να κινητοποιεί όλο και περισσότερους φοιτητές, για να κινηθεί προς την ανώτατη εκπαίδευση που έχουμε ανάγκη.

Αλλά προς το παρόν όλα αυτά ΔΕΝ μπαίνουν σε συζήτηση στους συλλόγους. Αυτό είναι το θέμα. Κι όσο δε μπαίνουν, τόσο θα μας μπαίνει και περισσότερο ο νόμος…

Τουρλουμπούκι πάλι τα ‘κανα. Δε βαριέσαι, κάπως έτσι ξεκινάνε όλα.

Τα επόμενα «επεισόδια» λογικά θα είναι πιο συγκροτημένα.