Υπέροχα πλάσματα (της αριστεράς και της προόδου)

Πώπω, πάει βδομάδα από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Ψιλοβαριέμαι, τρέχω κιόλας. Τέλος πάντων…

Που λέτε, δεν είδα την προηγούμενη Τρίτη τα «Υπέροχα Πλάσματα», αλλά κάποια στιγμή μέσα στη βδομάδα τα κατέβασα, αφού μου είχαν πει και το στόρυ του επεισοδίου και ήμουνα περίεργος.

Για όσους δε ξέρουν για πιο πράγμα μιλάω, πρόκειται για μια σειρά που παίζεται κάθε βδομάδα μετά το Λαζόπουλο στον ALPHA. «Νεανική» και καλά, σε στιλ «Singles». Οι βασικοί ήρωες είναι μια παρέα των τριών, δύο γυναίκες στις αρχές των τριάντα και ένας gay της ίδιας ηλικίας.

Η μία από τις 2 πρωταγωνίστριες είναι πρώην ΚΝίτισσα που ακόμα «αισθάνεται κομμουνίστρια & αριστερή».

Λοιπόν, στο συγκεκριμμένο επεισόδιο ο gay πρωταγωνιστής, που είναι δημοσιογράφος, ψάχνει να πάρει συνέντευξη από ένα νέο πρόσωπο της επικαιρότητας, οπότε καταλήγει στον Τσίπρα. Με αφορμή αυτό λοιπόν, αν και τελικά δεν τον βρίσκει τον Αλέξη, όλο το επεισόδιο περιστρέφεται γύρω από την έννοια «αριστερά».

Μάλλον μπλέκει λίγο ακόμα. Γιατί ο πατέρας της πρώην ΚΝίτισσας που είναι ΚΚΕς και έχει έναν κινηματογράφο πάει να τον πουλήσει γιατί δε πατάει άνθρωπος, οπότε η παρέα που ανέφερα επεμβαίνει για να σώσει το σινεμά «εκσυγχρονίζοντάς» το.

Ωραία. Γιατί μου ‘ρθε εμένα να γράψω γι αυτό;

Γιατί υπάρχει κάτι που μου τη σπάει σε αυτές τις σειρές. Όχι μόνο στη συγκεκριμένη. Και σε άλλες παρόμοιες.

Τα τελευταία χρόνια σε αρκετές από τις κωμωδίες που βγαίνουν στην ελληνική TV
υπάρχει και κάποιος ήρωας που στην μικρογραφία της κοινωνίας που είναι η σειρά θα «εκπροσωπεί» το ΚΚΕ.

Αυτό βεβαίως δεν είναι κακό. Λογικό θα το χαρακτήριζα. Έχει να κάνει και με την αναγνωρισιμότητα του ΚΚΕ στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Αλλά όλοι αυτοί οι χαρακτήρες τα τελευταία χρόνια πλάθονται τόσο μα τόσο ίδιοι:

– Πέρσι αν θυμάμαι καλά δεν ήταν ένα στο ΜΕΓΚΑ, το «πολυθρόνα για 3» που η μάνα της πρωταγωνίστριας κάθε βράδυ πώς δεν προσευχόταν κιόλας στον Λένιν και στα Άπαντα, ενώ κάθε μέρα πέρναγε από τον Περισσό και πήγαινε με την Αλέκα σε κάποιο μνημόσυνο κάποιου σ/φου…

Ξαναγυρνώ στο συγκεκριμένο, στα «υπέροχα πλάσματα».

Ειδικά ο πατέρας της πρωταγωνίστριας, ο ΚΚΕς με το σινεμαδάκι, πραγματικά δε θα μποούσε να παρουσιαστεί πιο γραφικός. Γλυκός σαν φυσιογνωμία, αλλά γραφικότατος.

Ένα σινεμά που παίζει τον «άθρωπο με το γαρύφαλλο» μπροστά σε 5-6 50άρηδες, ένας τύπος που λέει στη κόρη του «δε πιστεύω να πήγες στους άλλους, στους ρεφορμιστές» και κοντεύει να πάθει καρδιακό όταν αλλάζουν λίγο το χώρο και πάνε να παίξουν καμία καινούργια ταινία μπας και πατήσει κανας άνθρωπος στο σινεμα.

Άσε που οι «ενδοαριστερές διαφορές» παρουσιάζονται τόσο μα τόσο ηλίθιες. Ένα χαρτάκι που πετιέται στο πάτωμα αντί στον σκουπιδοτενεκέ είναι όλο κι όλο…

Όσο για το ρεζουμέ του επεισοδίου: «Η αριστερά για κάποιους από εμάς είναι σαν τα παλιά σινεμά. Ξέρουμε ότι είναι λίγο άβολα, αχούρια κτλ. αλλά πάντα ελπίζουμε πώς κάτι/κάπως θα αλλάξουνε και ο κόσμος θα αφίσει τα Multiplex και θα πάει πάλι σε αυτά…»

Ε ρε πούστη!

Προφανώς κατανοώ ότι σε μια κωμική σειρά, εφόσον έχουν επιλέξει να βάλουν και κάποιον «κομμουνιστικό χαρακτήρα» θα είναι και σατηρικός ως προς το κόμμα. Εννοείται. Προφανώς και οι συντελεστές τις εν λόγω σειράς, αφού ακόμα και στα προηγούμενα επεισόδια φαινότανε ότι είναι «της αριστεράς και της προόδου» την ιδεολογία τους θα την περάσουν και στο έργο τους.

Αλλά ρε γαμώ, εγώ γιατί να μην έχω γνωρίσει έστω έναν (1) κομμουνιστή που να είναι έτσι, έστω στο περίπου?

Και στη τελική εντάξει. Το βλέπεις μία, γελάς.

Ο Σπύρος στους απαράδεκτους π.χ. ήταν θεός. Ποιος δε θυμάται το επεισόδιο με την κατάληψη απέναντι από τη πολυκατοικία και την ατάκα «κάτσε να πάω τηλέφωνο την καθοδήγηση να δω τί γίνεται…»?

Το βλέπεις 2, γελάς.

Αλλά τα τελευταία χρόνια πλάθονται αυτοί οι χαρακτήρες τόσο ίδιοι, τόσο γραφικοί, κολλημένοι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα (νομίζω), που εγώ τουλάχιστον δεν πολυγελάω μαζί τους. Μάλλον στεναχωριέμαι σκεπτόμενος ότι κάποιοι άνθρωποι επιρρεαζόμενοι (και) από τέτοιες μαλακίες σχηματίζουνε εικόνα για τους κομμουνιστές.

Μα να κάθεται η άλλη τώρα, μια 30άρα το 2008 μόνη της στο σπίτι, να έχει βάλει DVD με συναυλία του Θεοδωράκη από τo ’70 και να κλαίει? Ποιός έστω στο περίπου το κάνει αυτό? Έλεος δηλαδή…

Τέλος, ακούστε και αυτό το τραγουδάκι για τις φοιτητικές εκλογές, πηγαίνοντας πρώτα στη σελίδα του rizobreaker…