Εργοτέλης – Ηρακλής

Μιλάμε για παιχνίδι-φάντασμα. Θα μπορούσε να διεξάγεται και κάπου βαθιά στα Highlands της Σκωτίας, δίπλα στη λίμνη του Loch Ness.

19:00 ο αγώνας. 18:45 να πηγαίνω εγώ προς το γήπεδο.

200 μέτρα από το γήπεδο, άνθρωπος.

150 μέτρα, άνθρωπος.

100 μέτρα, άνθρωπος.

Κάπου εκεί άρχιζες να πετυχαίνεις κανέναν. Φανταστείτε την ηρεμία και τη βαρεμάρα που επικρατούσε: Είδα ΜΑΤατζή να κάνει ζονγλερικά με το γκλόμπ του! Μα το Λαό σας λέω! Ποιός είπε ότι δεν έχουν πολιτιστικές ανησυχίες οι ΜΑΤατζήδες, ε? Ε?

Πρώτη φορά πάω σε γήπεδο παιδιά και δεν υπάρχει ούτε ένας μπάρμπας να πουλάει σποράκια! Μα ούτε ένας! Μπα, λέω, μήπως πήρα λάθος στροφή? Μήπως ακυρώθηκε ο αγώνας?

Και από την άλλη, μου κάνανε τον πιο αυστηρό σωματικό έλεγχο στην ιστορία του Εργοτέλη! Κουμπωμένος εγώ, κράταγα ότι είχα στις τσέπες και λέω περασαμε τώρα, σιγά τον αγώνα που θα ψαχουλεύουνε τώρα, και μου λένε ξεκουμπώσου!

Και ο ένας ο βλάκας ο αστυφύλαξ μου λέει ειρωνικά «τί λέει φίλε, δε ξεκουμπώνει το παλτό εύκολα? Μήπως …θες και βοήθεια?». Αμα το ξεκουμπώσω και στο βάλω στο κώλο μαλάκα θα σου πώ εγώ, που μου χετε βάλει σε παιχνίδι που είναι 50 νοματαίοι πόση αστυνομία. Στα Ζωνιανά δε μπάτε να ξεκουμπωθεί κανένας, στο Παγκρήτιο θα τυς πετύχετε τους ταραξίες…

Τέλος πάντων. Μπαίνω μέσα στο ναό, βλέπω τα γνώριμα πρόσωπα του Πανάγου και του Makrog να με περιμένουνε, ΧΩΡΙΣ ΣΠΟΡΑΚΙΑ, διότι ΚΑΙ τα κυλικεία ηταν κλειστά! Και καθόμαστε, ο πούστης ο Makrog στη μέση για να ζεσταίνεται.

Να μην τα πολυλογώ: Χτες αποδείχθηκε πόσοι είναι οι πραγματικοί οπαδοί του Εργοτέλη. Γαύρος-Βάζελος την ίδια ώρα, της πουτάνας η υγρασία στο Παγκρήτιο. Έπρεπε να ‘σουνα αρρωστάκι για να σαι εκει!

Για τον αγώνα τώρα. Δε χρειάζεται να πώ τπτ παραπάνω από το ότι

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ!

Τόσο απλά! Ο Ντάνιελ Κέννεντυ όχι μόνο επέστρεψε, με μια ακόμα μεγαλύτερη μπάκα ώστε να θυμίζει ακόμα λιγότερο ποδοσφαιριστή, αλλά έπαιξε όλο τον αγώνα και ήταν αυτό που ο Έργο και εγω είχαμε επιθυμήσει τόσο πολύ: Ηγέτης!

Αυτός που είναι σαν να φωνάζει σε όλη την ομάδα πως «μάγκες, τους έχουμε! Χαλαρααα!».

Και ο Έργο χτες τους είχε. Βέβαια δε δόθηκε καθαρό πέναλτυ στη γριά, αλλά δε γαμιέται… κυριαρχούσαμε ρε!

Να φανταστείτε, ενθουσιάστηκα τόσο με την επιστοφή του Αρχηγού που θα επιστρέψω κι εγώ στα γήπεδα. Δε γίνεται να παίζει ο Κέννεντυ στην αριστερή πλευρά του Έργο και να μην παίζει ο a8lios στην αντίστοιχη των furios bojas! Εάν δε κουτσαθώ από το πρώτο ματς…

Επίσης κατάλαβα τα εξής:

– Ο Καραγεωργίου (προπονητής εργοτέλη) βάζει συνέχεια μέσα το Μπουντιμίρ (επιθετικός, ίσως κοντά στο 2.80 σε ύψος, πιο αργός και από έγκυο χελώνα, με κοντρόλ σύμφωνα με τον ορισμό Πανούτσου 1.75 στη κλίμακα Μπόρχα) για να κοροϊδέψει τους αντιπάλους και αυτοί να νομίζουν πως δε πρόκειται να φάνε γκολ, ό,τι και να γίνει! Μα τον άτιμο, πως κατάφερε να φτάσει πάλι σε διψήφιο αριθμό offside?

– Αγαπάω τον Δημήτρη Κοιλιάρα. Τον αγαπάω, τον αγαπώ. Μπορεί να τον βρίζω συχνά-πυκνά, αλλά είναι αλητάμπουρας ο πούστης. Και από τότε που φυγε και ο Καστίγιο, ξεμείναμε στην Ελλάδα από τέτοιους. Προσέχτε λίγο το γκολ. Τί βρίσιμο πήγε να φάει εκεί πάλι δε λέγεται. Αλλά μόνο ο Δημήτρης Κοιλιάρας θα σκεφτόταν να κάνει αυτή τη κίνηση που έκανε και να αδειάσει με τέτοιο τρόπο 2 παίχτες. Φέτος βέβαια στις 20 φορές θα τυ βγεί τη 1 μόνο, αλλά τι να κάνουμε? Ας τον βρίζω εγώ και όλο το γήπεδο, χαίρομαι που συνεχίζει να κάνει κάθε φορά αυτό που κανείς δε περιμένει. Και ας μη του βγαίνει.

– Πιστεύω σε καμία άλλη ομάδα του κόσμου ή της Ελλάδας, ειδικά σε όσες παλεύουν για παραμονή, δεν υπάρχουν πανό σαν αυτό χτες στον Εργοτέλη:

«Δεν ελπίζω τίποτα – δε φοβάμαι τίποτα – είμαι ελεύθερος». Σουρεάλ, γιατί έτσι μας αρέσει! Agent Molder & Scully, ελάτε να ερευνήσετε την περίπτωση.

Τέλος να πώ τα εξής:

Παρτιζάνα μου, σόρρυ, δεν κάναμε αυτό που λέγαμε, επειδή ήταν λίγος και ο κόσμος και είπα να το αφήσουμε για τον επόμενο εντός έδρας αγώνα. Αλλά θα γίνει, είναι δέσμευση!

Προς Daltons που είχανε μπει εδώ καλώντας με να πάω και στο σύνδεσμό τους, καθώς και σε οποιονδήποτε άλλον:

Εγώ τουλάχιστον παίδες δε συμφωνώ με το δελτίο τύπου που βγάλατε. Όχι ότι με πειράζει και τρομερά, ούτε θα τσακωθούμε κιόλα, αλλά για τον εξής λόγο: Δεν θέλω να χαιρετίσω και να συγχαρώ κανέναν πρόεδρο, ούτε τον προηγούμενο, ούτε τον νέο, ούτε τον επόμενο. Εγώ δε θέλω να υπάρχουν ούτε πλειοψηφικά ουτε μειοψηφικά πακέτα ούτε πρόεδροι. Και ελπίζω να καταλαβαίνετε και σεις πως οι πρώτες ομάδες που θίγονται από το την λειτουργία των Σωματείων σαν Α.Ε., είναι οι μικρότερες και αυτές της περιφέρειας.

Εγώ επομένως ένα και μόνο σύνθημα θα έλεγα για καλωσόρισμα στον νέο μας πρόεδρο:

ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΑΕ (και τους προέδρους τους), ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ!

Τα λέμε!