Παρουσιάζομαι για να σας αναφέρω ότι…

Ξύπνημα.

Πω, 3:00. Ωχ, άργησα. Σκατά. Βγάλε τη σκελέα, άνοιξε το φοριαμό, βγάλε από μέσα στη στουμπωμένη παραλλαγή, φόρα την…

Ρε, γιατί ξύπνησα μόνος μου τώρα που το σκέφτομαι?

Πού είναι ο θαλαμοφύλακας?

Λες?

Πάλι ρε πούστη?

Κάτσε να δώ το κίνητο…

Φτου, μα ΠΟΣΟ, ΠΟΣΟ μαλάκας είμαι πια. Ακόμα 1:30 είναι…

Κλείσε πάλι κινητό, στούμπωσε τη παραλλαγή στο φοριαμό, βάλε τη σκελέα, σκαρφάλωσε στο κρεβάτι.

Περίεργες οι μέρες στο στράτευμα. Και προπάντων οι νύχτες. Πως κατέληξες εσύ βρε μαλάκα a8lie που σηκωνόσουνα μονοκοπανιά το πρωί να πετάγεσαι 2-3 φορές κάθε βράδυ, ειδικά τις μέρες που έχεις σκοπιά?

Αλλά άστο τώρα, ύπνος πάλι, τα συλλογιέσαι στη σκοπιά αυτά…

Θαλαμοφύλακας, 3:00-6:00. Αγαπημένη ώρα. Ο άλλος κοιμήθηκε. Τί σενάρια πλάθει ο νους? Διαβάζεις το «περί τύφλωσης» του Σαραμαγκου, μπαίνεις στο διάδρομο, τυφλός κι εσύ μέσα στο σκοτάδι γύρω, κάπως έτσι θα ταν και στο βιβλίο εκεί στο τρελοκομείο που τους είχανε κλείσει, θάλαμος 101, μπαίνεις, κρατάς το φακό μαζί αλλά όχι, δε θα τον ανάψεις, τα όπλα θα τα μετρήσεις ψιλαφίζοντας εσύ. Σενάριο είναι αυτό, γιατί να το χαλάμε? Ένας φλωγοκρύπτης, 2, 3, 4,… Ξανά έξω. 102, θα μπορούσε να συνεχίζεται για πάντα αυτός ο διάδρομος, έτσι, σκοτεινός, τυφλός, και γω μέσα σε αυτόν, 104, 105, …

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τις ομιλίες κατά τη διάρκεια της βασικής εκπαίδευσης. Ομιλίες από τους πάντες είχαμε.

Από τον τρελοψυχολόγο, Παναγία μου τί αυτοπόρωση ήταν αυτή, ούτε αρχιΝΑΡίτης σε συνέλευση δεν παθαίνει τέτοια παράκρουση, με τις ώρες μίλαγε,

από τον πρώτο βιβλιοπώλη, wow, μοναδικό show, είναι για να το θυμάσαι για πάντα, οδηγός επιβίωσης και τα ρέστα,

από τον δεύτερο βιβλιοπώλη, τον σοβαρό κύριο πώην συνταγματάρχη που όλα τα ξέρει για τη θητεία και συμφέρει,

από τον Ερυθρό Σταυρό για τις πρώτες βοήθειες,

από τους γιατρούς μας για το aids,

μήπως ξεχνάω και τπτ? Φοβερές οι ομιλίες που λέτε, όλες, κάθε φορά ρίχνεις απίστευτους ύπνους, άντε στις πρώτες βοήθειες το παλεύεις όσο μπορείς, κάτι χρήσιμο να μάθουμε και μεις στο στρατό…

Είναι το μεγαλύτερο νηπιαγωγείο της χώρας ο στρατός ή μου φαίνεται? Πού θα δεις 30χρονους άντρες να λάμπουν τα πρόσωπά τους επειδή στο πρωικό μια μέρα τους έχουν ΜΕΡΕΝΤΑ. Να σκάνε τηλέφωνα, να ‘ρθο΄νε μαγειρία κι άλλοι… Πού θα δεις στην κουζίνα οι ίδιοι να θυμίζουν κοριτσάκια στο δρόμο της γειτονιάς όταν τρίβουν κατσαρόλες τραγουδώντας «έχουμε αγάπη μου γίνει όπως η γη και η σελήνη»…

«Πότε θα πάρεις άδεια ρε?»

«Φώτα, σταντέ»

«Γιατί φώτα ρε μαλάκα, αφού λέει ούτε μέρες παραπάνω θα δώσουν φέτος, άσε που θα έχει παραπάνω χώσιμο τις προηγούμενες βδομάδες. Οπότε γιατί να κάνεις γιορτές εδώ μέσα?»

Άιντε ντε. Γιατί να κάνω γιορτές μέσα? Γιατί να έχω κονιάκ πάρτυ με γερμανικό σκοπέτο στην κάλυψη πύλης τα Χριστούγεννα χορεύοντας με το όπλο, γιατί να πάω περίπολο τη πρωτοχρονιά? Είμαι τελικά άνθρωπος των άκρων. Ναι, οπωσδήποτε. Ο κυριότερος λόγος που ήμουν ο πρώτος του λόχου που διάλεξε άδεια τα φώτα είναι πως «μια φορά θα είμαι στρατό, να μη δώ πώς είναι να είσαι στις γιορτές μέσα»?

Καί, πώς είναι?

Ποιές γιορτές, θα έλεγα… Αλλά έχει τη φάση του. Και αυτό το ρεβεγιόν θα έχεις να το θυμάσαι. Ένα πάρτυ που θα διοργανώνονταν στο πλατό του «έχει γούστο» με τη Μπήλιο θα ήταν πάρτυ τρικούβερτο μπροστά σε ότι έγινε.

Συλλογικότητα. Πόσο πιο σημαντική γίνεται για τη ζωή μου μέρα με τη μέρα? Το οξυγόνο, η ανάσα μου. Και άμα δε το συνειδητοποιήσω στο στρατό, τότε πού? Γιατί είσαι τελικά κομμούνι ρε Άθλιε? Γιατί αν δεν είμαι απλά θα πεθάνω, θα σβήσω, γι αυτό.

Τί ωραίο σκηνικό στήσαμε στον τέταρτο, απ’ αυτά που θα θυμάσαι μια ζωή και θα ‘σαι περήφανος γι αυτά. Μας έκατσε και η καλή βέβαια, να μη χωράει όλος ο λόχος σε ένα κτίριο, να πρέπει να μείνουν μια 60αριά άτομα ξέχωρα σε ένα κτίριο που δε θα μένει κάποιο στέλεχος μαζί τους. Αλλά οι συνθήκες μετατρέπονται σε κάτι χειροπιαστό αν το κυνηγήσεις εσύ. Και αυτή τη φορά κάτι κάναμε, έτσι δεν είναι? Όλοι μαζί στη δουλειά, κουκλάκι το είχαμε, κι ας ήταν για λίγο. Ούτε λούφες, ούτε μαλακίες. Κανέναν δεν ξεχώρησαν από τους 60 οι ανώτεροι, όλοι για πέταμα.

Πειθαρχία, εξουσία, χρειάζεται τελικά? Αν δεν υπάρξει η συλλογικότητα από την αρχή που θα βάλει τους στρατιώτες να καθορίσουν μεταξύ τους κανόνες και να τους περιφρουρούν, ναι, χρειάζεται. Ο ατομισμός άμα κυριαρχεί και συνδυαστεί και με τη χαλαρότητα, τα γαμάει όλα. Έτσι είναι. Επικίνδυνο πράγμα ο ατομισμός. Και τότε θα ‘ρθει και ο ανώτερος και θα σου πει «με βρήκατε καλό και με γαμάτε? Ντάξει, θα το πάρουμε αλλιώς», και ποιος θα του δώσει άδικο?

Λουφαδόροι καριόληδες, θα τα πούμε στην επανάσταση. Και θα δούμε τότε ποιος γιατρός θα σας βγάζει Ελεύθερους Υπηρεσίας και ποιος θα καθαρίζει τα σκατά ποιών.

Υπάρχουν τελικά παράλληλα σύμπαντα. 1000%. Ο στρατός το αποδεικνύει κάθε μέρα. Έξω της πουτάνας, μέσα δε καταλαβαίνεις Χριστό. «Η Ελλάδα κύριοι, η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι πληγωμένη. Λαβωμένη είναι η Ελλάδα. Και οι εχθροί της αυτά που γίνονται τώρα περιμένουνε για να πέσουνε πάνω της. Και εμείς εδώ πρέπει να είμαστε έτοιμοι κύριοι. Έτοιμοι αν μας χρειαστεί η Ελλάδα μας. Έτοιμοι να επέμβουμε αν μας καλέσουνε…»

Καλά ναι. Σταντέ. Για να μας ρώταγες και θα σου λέγαμε και μεις…

Άνθρωπος των άκρων είπα. Ναι. Δε μπαίνω ίντερνετ, πόσο μάλλον να γράφω ποστ. Και ας ξεχύνεται το 95% των φαντάρων σε κάθε έξοδο στα νετ καφέ. Γιατί, πότε ανήκες στο 95% έρμε για να ανήκεις τώρα?

Γυναίκες. Πώς μπορεί να είναι τόσο καταραμένα όμορφες όλες τους, θα μου εξηγήσει κανείς? «It’s a man’s world, but it would be nothing without a woman». Τί στίχος κι αυτός. Πόσες φορές σου ‘ρθε στο μυαλό? It IS nothing, it IS, φίλε. Τί να λέμε τώρα. Παράλληλα σύμπαντα είπα, απλά σε κάθε έξοδο διασταυρώνονται. Δε πειράζει όμως.

Α, Λεωνίδα, Πάτροκλε, πώς σε λένε ρε ήρωα, φέρε 2 καραφάκια ρακί ακόμα. Αλλά γράγορα, σε μια ώρα μπαίνουμε…

Εξαπέστειλε την περιστέραν!

Να ‘μαστε λοιπόν!

Μετά από μια συγκινητική για το έθνος ημέρα, μιας και ο Άθλιος δεν ορκίζεται κάθε μέρα «υποταγή στο σύνταγμα, στους νόμους και τα ψηφίσματα του κράτους», ούτε και πως «θα εκτελεί προθύμως και άνευ αντιλογίας τας διαταγάς των ανωτέρων του», είμαι ξανά με πολιτικά. Μέχρι το βράδυ της Δευτέρας βεβαίως…

Τί να πρωτογράψω για τις 9 τελευταίες ημέρες? 

Για τη μέση που πόναγε σε βαθμό αφόρητο τα 3 πρώτα βράδυα?

Για τις πατούσες στις οποίες μόλις τώρα αρχίζει να ξαναρέει ικανοποιητικά το αίμα,τις φτέρνες που άνοιξαν και οι δύο από τα «τακούνια» στις παρελάσεις, τις γάμπες που έχουν γίνει πέτρα από το πιάσιμο?

Για τις 150+ κάμψεις που πήρα μέχρι τώρα, έτσι, για να περνάει η ώρα?

Για τα 3 γεύματα με κοτόπουλο και τα 4 με φασόλια που προλάβαμε να φάμε σε 9 μέρες?

Για τους 6 από εμάς που λυποθύμησαν κατά την ορκομωσία?

Για τις 6 και βάλε ώρες που ήμασταν όρθιοι & ακούνητοι κάθε μέρα, με τα ρούχα από τη βροχή και τον ιδρώτα να στεγνώνουν πάνω μας και όλους τους στρατιώτες να φεύγουν λίγο εως πολύ κρυωμένοι για τα σπίτια τους?

Για τον συνάδελφο που ενώ τον γάζωσαν οι κοριοί, ενώ στο νοσοκομείο του είπαν πως πρέπει να αδειάσει όλος ο θάλαμος, απλά τον άλλαξαν θάλαμο και στις αναφορές οι ανώτεροι μας είπαν «να πάρουμε και μεις καμιά χλωρινούλα να καθαρίσουμε, να μην τα περιμένουμε όλα έτοιμα»?

Για τις τουαλέτες στις οποίες λειτουργεί σωστά 1 στα 20 καζανάκια με τα βουνά να προσεγγίζουν τον κοντινό Ταϋγετο σε ύψος, ενώ οι απαντήσεις των ανωτέρων στις αναφορές είναι να «κεντράρουμε» καλύτερα?

Για τους ανωτέρους εκείνους που από τη μια σου λένε πως «πρέπει να διατηρήσει ο καθένας την προσωπικότητά του μέσα στο στρατό και πρέπει να την εκφράζει αυτή» ενώ από την άλλη κάθε έναν που χαλάει την ομοιομορφία θα τον χαρακτηρίσουν «περίεργο» και «περίπτωση»?

Για τα αηδιαστικά «τραγουδάκια» που ακούσαμε, έστω στη ζούλα και ανεπίσημα, για «τον Τούρκο» και το «αίμα να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι»?

Για την εκδήλωση του Πολυτεχνείου, στην οποία μάθαμε πως ο τρόπος ώστε να μην «ξαναντροπιάσουν κάποιοι αξιωματικοί του ελληνικού στρατού το στράτευμα και το έθνος» είναι «η ακόμα καλύτερη εκπαίδευση των ενόπλων δυνάμεων και η εξύψωση του ηθικού σε αυτές»?

Όχι, δε θα πω για όλα αυτά, γιατί δεν είμαι τέτοιος τύπος. Συν ότι θα ήταν η μισή αλήθεια.

Η άλλη μισή είναι η ακόλουθη:

Από άποψη σωματικής κούρασης, όπως λέει και ο φούλης, όποιος έχει κάνει πριφρούρηση της ΚΝΕ τις μέρες του Πολυτεχνείου στην Αθήνα δε πρόκειται να νιώσει κάτι το πιο «κουραστικό». Απλά εδώ έχουμε μεγαλύτερη διάρκεια… 😀

Ο χαβαλές με τους συναδέλφους, τα γέλια και οι καινούργιες παρέες ήδη από τώρα φαίνεται πως θα μείνουν πολύ περισσότερο χαραγμένα από τα όποια στραβά.

Η πλειοψηφία των εκπαιδευτών είναι μια χαρά παιδιά και προσπαθούν φιλότιμα να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που σκάμε όλοι μαζί στο γέλιο στις «ασκήσεις». Απλά βλέπουν και αποβλέπουν από τη μία και εκείνοι με τα σωματικά χάλια μας (και με άλλα χάλια, σοβαρότητας κ.ά.), πιέζονται με τη σειρά τους και αυτοί από τους ανωτέρους, μιας και ήταν και ο χρόνος μέχρι την ορκομωσία περιορισμένος, οπότε δεν είναι περίεργο να καταφεύγουν στην «στρατιωτική πειθαρχία». Αλλά αυτό δε μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι οι περισσότεροι είναι μια χαρά.

Η λούφα προς το παρόν είναι πολύ περιορισμένη, όσοι είναι χρεωμένοι στις διάφορες δουλειές ή αγγαρείες συμμετέχουν ικανοποιητικά, οπότε αυτές βγαίνουν αρκετά εύκολα.

Η αντίδραση των περισσοτέρων φαντάρων απέναντι στα όποια φαινόμενα «εθνικισμού» στις κουβέντες που γίνονται μετά είναι πολύ καλή. Δηλαδή όσων φαντάρων είναι της ηλικίας μου (της πλειοψηφίας στη σειρά μας). Γιατί οι μικρότεροι, 19άρηδες κτλ. είναι στο κόσμο τους. Ούτε εκδρομή να ήταν 😆 …

Η Καλαμάτα και όλη η περιοχή γύρω της, έτσι όπως την αγναντεύουμε εμείς τουλάχιστον από ψηλά και μακριά, φαντάζει πραγματικά πολύ ωραία. Σχεδόν σε ξεκουράζει μόνο του το τοπίο, ή τουλάχιστον κάνει ότι μπορεί κόντρα στις αρβίλες μας…

.

Το κείμενο ήταν μια ευγενική προσφορά των προϊόντων  «Ε.Σ.» = «Επιτέλους Στρατός»!

 

Υ.Γ. Ξέρει κανείς σε τί συχνότητα εκπέμπει ο 902 FM στη Καλαμάτα?